woensdag 15 juli 2009

klimhal

"Ik kán niet meer, laat maar zakken!" Even later lig ik gestrekt op de turnmat uit te hijgen van de inspanning. Ik was vanavond naar de hal gekomen met de bedoeling een 6b in te gaan. Na de warming up, die eigenlijk al een beetje aan de zware kant was, koos ik een 6b+, die lekker technisch was volgens R. en die zich regelmatig in de hoekversnijding bewoog, wat ik een prettig vooruitzicht vond.

De eerste pas bleek al meteen zo lastig, dat ik die na zes pogingen maar heb laten zitten. Dat mocht de pret niet drukken, een extra treetje van een andere kleur bracht uitkomst en ik werkte me vervolgens manmoedig door de eerste vier, vijf meter van de route heen. Het fijne van zo'n hoekversnijding is, dat je regelmatig een rustpunt kunt vinden en dat was best nodig, want de ene zware pas wisselde de andere af. Maar even later moest ik toch echt mijn meerdere erkennen in de route. Ik vloog een keer of vijf de wand uit, met een mooie zwieper naar rechts. Mijn linkerhand gleed steeds van de greep en het lukte me niet om een andere oplossing te vinden.

Ik besloot de route voor deze avond maar te laten voor wat het was en verder te gaan in een 6a in hetzelfde touw, maar helaas; ik had mezelf echt helemaal leeg geklommen en de 6a voelde nu zo mogelijk nog zwaarder dan de 6b! Ik klom door tot ik echt niet verder kon en liet me zakken.

De afgelopen drie, vier weken heb ik nauwelijks meer routes geklommen. Ik heb sowieso weinig geklommen en áls ik in de hal was, dook ik het boulderhok in. Ik vergat in de eerste lastigere route van de avond dan ook helemaal om door te ademen tijdens het klimmen, en om rust te nemen tussendoor. En een 6b met een plusje was dus een tandje te hoog gegrepen. Of toch niet? Ik praatte even na met R. en we kwamen te spreken over het verschil in klimmen van een moeilijke route tijdens de training van afgelopen voorjaar en het klimmen van een moeilijke route nu.

Tijdens de training klom ik een voorgeschreven 6b+ en dacht verder niet echt over de route na. Het ging om de bewegingen, het ging er om om moe te worden, om spieren in te zetten die je in een 5c niet zo nodig hebt. Het ging er niet om wáár ik er uit kwam zetten, het ging er niet om hoe hoog ik kwam, het ging om 20 bewegingen. Of om doorklimmen tot je valt en of dat nu na 3 of na 12 bewegingen was, maakte niet uit. Maar nu, nu ik weer 'gewoon' aan het klimmen ben, gaat het ineens om de route, om het bovenkomen, om het 'afstrepen' van weer een top. 6b+ begonnen, maar niet gehaald. Mislukt. Terwijl ik heel lekker bezig was in zowel de 6b+ als in de 6a daarna. Helemaal moegeklommen en maar een kwart van de route gedaan, maar wel fijn geklommen en leuke bewegingen gemaakt en geprobeerd.

Dus volgende keer gewoon weer die 6b ingaan, knop omzetten en lekker klimmen tot zover als het gaat. Het was namelijk inderdaad een erg leuke, lekker technische route. In ieder geval het stuk dat ik al voor mekaar heb gekregen.

zondag 12 juli 2009

beter boulderen

"Nou, van die gradering klopt niets. Veel te makkelijk voor een vijf."

Een week of vier geleden klom ik een leuke boulder uit de bouldercompetitie en ik kwam in mijn eerste poging bij de topgreep. Mooie vier, dacht ik, misschien een plusje vanwege het lastige beginnetje. Maar toen ik hem ging afstrepen op mijn wedstrijdlijst, bleek dat ik zojuist een vijf geklommen had. Leuk voor de punten natuurlijk, maar wel een koopje, naar mijn idee.

Vandaag eindigde de bouldercompetitie en afgelopen vrijdag streepte ik mijn vierde vijf af (ik heb er zelfs eentje met een plusje). Bovendien had het niet veel gescheeld of ik had er nog twee bij gehad, die lukten nét niet. Misschien moet ik het nu toch maar gaan geloven: ik ben gewoon beter gaan boulderen :-)

maandag 6 juli 2009

blok 3 bijna

Goed nieuws op de website van BLOK: nr. 3 ligt bij de drukker! Bij het nieuwsbericht prijkt een foto van de voor mij dichtstbijzijnde klimberg en dat blijkt niet voor niets: bij de nieuwe BLOK krijgen de abonnees een topo van alle reliëfroutes op Monte Cervino cadeau. Dat spreekt mij wel aan. Mijn lievelingsroutes op de buitenberg in Bergschenhoek zijn routes waar geen plastic aan te pas komt. Ik geef onmiddelijk toe dat ik nog maar twee van die routes goed ken, omdat ze (inmiddels ruim) binnen mijn niveau liggen, maar wie weet. Met het topoboekje in de hand krijg ik misschien wel enorm veel zin om binnenkort een wat lastiger route aan te pakken.

Hier is de link waarmee je je kunt abonneren, voor als je ook dat boekje wilt hebben. Of gewoon een goed bl.ad o.ver k.limmen.