donderdag 27 september 2012

klimhal

Ik was gisteren na lange tijd weer in de klimhal. Heerlijk om weer routes te doen, maar ik heb nu wel last van mijn keel: dat pof-stof was ik blijkbaar gewend voordat ik vorig jaar wegging!

Ik merk natuurlijk goed dat ik erg weinig geklommen heb. Technisch is er niets aan de hand, dat zit er nog allemaal. Maar qua kracht en wat betreft het inzetten van alle spiergroepen die nodig zijn voor een pas, zal er nog wel het een en ander moeten gebeuren voordat ik weer op mijn oude niveau zit. Geeft niks! Dat heb ik graag over voor het prachtige jaar dat ik achter de rug heb.

dinsdag 18 september 2012

fotootjes

En hier dan wat fotootjes uit die stoere canyon: de Eriste, in de Spaanse Pyreneeën. © van de foto's: Dries en Jelle.

Team Eriste
Sprongske... BonZaaai!!
Afdalen aan touw, langs de waterval. 
En afdalen zonder touw... Glijbaan van 25 meter.
Welverdiende bocadillo, achter ons de 25-meter-glijbaan.

zondag 16 september 2012

canyoning is toch wel leuk!

De laatste week in de Pyreneeën vliegt voorbij! Maar niet zonder indruk achter te laten. Doordat we een kleine groep hadden, kon ik mee bij maar liefst drie canyon-activiteiten deze week en niet de minste canyons. Ik geloof dat ik toch om ben wat betreft canyoning, maar dat kan ook bijna niet anders met zulke pareltjes.

Woensdag de Foz de la Canal, een prachtige canyon om te zien, en helemaal voor mij, want de ene rappel (abseil) na de andere (onder andere een glij-rappel, een rappel langs een grote waterval en een heerlijk lange rappel aan het einde van de canyon) en geen sprongen, lekker rustig... De volgende dag stond de Sorrosal op het programma. In het staartje van deze canyon is een Via Ferrata gemaakt, die ik al een aantal keer gedaan heb (onder andere vorig jaar met Harry). Iedere keer kreeg ik weer zin in die enorme rappel die zich onder die via ferrata uitstrekt en afgelopen week was het dus zover.Sorrosal is ook echt een prachtige canyon, smal, met wanden van gelaagd en geplooid gesteente en heel gevarieerd (gelukkig moest de hoogste sprong eerst geïnspecteerd worden en ik was maar wat graag de vrijwilligster die langs het touw naar beneden ging!).

Als kers op de taart mocht ik gisteren met de 'grote mensen' mee. Er zijn de komende week geen deelnemers en dit weekend hebben de gidsen (acht stuks) dus vrij om voor zichzelf canyons te doen.We deden de Eriste, en wát een canyon is dat! Echt heel mooi om te zien en in te zijn, met een schitterende glijbaan van 25 meter en de ene spectaculaire rappel na de andere; de spectaculairste gaat onder het water van een smalle waterval door, dat in een boog van de rotsen stroomt. De sprongen waren geen probleem, hoewel ik moet bekennen dat Marijn zo lief was om zijn touw uit te gooien zodat ik de hoogste sprong kon rappellen.

Vandaag was dan mijn laatste volledige dag in Spanje. Het keukenteam van dienst (zie hiernaast) ging op stap om mij afscheid van de omgeving te kunnen laten nemen. We begonnen onze wandeling vrij hoog en klommen in een klein uurtje naar een zeer oude kluizenaarsgrot, waar enkele eeuwen later een kapelletje in is gebouwd. Met het prachtig uitzicht over de vallei en de Pre-Pyreneeën erachter was dit een waardig afscheid. Vanavond de laatste keer slapen in een tentje...

maandag 3 september 2012

weer en wind

Het is al een paar dagen fris in de Pyreneeën. Het is zonnig, maar de temperatuur schommelt rond de 22 graden en er staat heel veel wind, die zich vooral in vlagen en windstoten manifesteert. Tegen de 'kou' kunnen we ons kleden, maar de wind heeft al voor aardig wat overlast gezorgd. De vuren in onze keuken waaien regelmatig uit, een 2-seconden-tent vonden we na even zoeken terug op het veld naast dat van ons (hij stond niet vast dus...), de voortent van een caravan was deels losgetrokken en helaas is er ook een kampshelter gesneuveld die van de nokstokken werd getild door een plotselinge felle windstoot. Toen het doek weer neerkwam, kwamen de stokken niet weer in de daartoe voorziene gaatjes terecht en de nieuwe gaatjes waren heel rap flinke scheuren...

Doordat de luchtvochtigheid laag is, zijn de bergen van het massief van de Monte Perdido prachtig te zien vanuit het kamp, zonder de waas die er hartje zomer vaak omheen ligt. Het is bijna alsof je ze aan kunt raken. We koken in een keuken met uitzicht, hoe fantastisch kun je het hebben?

Op het internet verschijnen de eerste foto's van sneeuw in de alpen, maar sneeuw op de Monte Perdido zal nog wel even op zich laten wachten; ik denk niet dat ik dat mee ga maken. Al over twee weken ben ik weer in Nederland. Het zal wel weer wennen worden...