"Ga je tegenwoordig elk weekend klimmen in Belgie?!" vroeg Frans me. Ik had net op Twitter gemeld dat ik tevergeefs op zoek was naar een onderkomen in de Ardennen voor het weekend. Ik kan hem geruststellen. Ik ga niet elk weekend klimmen in België, afgelopen weekend ging ik om te wandelen. We vonden uiteindelijk toch nog een leuk en betaalbaar hotelletje in de Lesse-vallei, even ten zuiden van Dinant en M. kocht nog snel een wandelboekje; hij vond er een waarvan vier wandelingen hun startpunt hadden in de directe omgeving van van het dorpje waar wij zouden overnachten.
We vertrokken zondagochtend niet al te laat, zodat we 's middags nog konden gaan lopen. We kozen een mooie wandeling langs de loop van een sprookjesachtig zijriviertje van de Lesse. Vreemd eigenlijk dat wij de Ardennen zo ver weg vinden. Als we in Engeland bij een vriend van ons zijn, rijden we, vaste prik, zonder blikken of blozen 2,5 uur om in Snowdonia te gaan wandelen, maar voor de Ardennen doen we dat niet zomaar. Omdat het buitenland is?
Maandag knoopten we twee wandelingen uit het boekje aan elkaar tot een wandeling van zo'n 17 kilometer. Weer zo'n mooie tocht, langs de Lesse dit keer en het weer werkte enorm mee. We zagen honderden paddestoelen, M. viel van schrik bijna van een brug af toen er niet ver uit de buurt een hert of wild zwijn werd omgelegd, we vonden de afdrukken van hertenhoeven in de modder, er waren duizenden bladeren om lekker doorheen te stappen en we hadden na de wandeling nog energie over om naar Dinant te rijden en daar de Citadel te bezoeken.
Helaas kwam de slechte weersvoorspelling voor de dinsdag uit en regende het pijpenstelen toen we aan het ontbijt zaten. Gelukkig hadden we ook een slechtweerprogramma voorbereid en zo zaten we even later in de auto naar Han-sur-Lesse om daar de plaatselijke Efteling-attractie te bezoeken, de grotten. Indrukwekkende druipsteenformaties, prachtig om te zien, maar het gevoel dat het ook allemaal echt is, miste ik toch een beetje. Wat ik wel heel leuk vond was de wijze waarop je de grot weer verlaat: over de Lesse, met een fluisterboot. Jammer genoeg regende het nog steeds buiten de grot. Een afscheidswandelingetje rondom het dorpje Han zat er dus helaas niet in.
woensdag 22 oktober 2008
zaterdag 18 oktober 2008
bergsportweerbericht chamonix in gevaar
Meteo France is aan het bezuinigen en dreigt een aantal regionale weerstations te sluiten. Daaronder is ook het weerstation van Chamonix, dat een grote expertise heeft opgebouwd in voorspellingen voor dat deel van de alpen en daarmee behalve bergsporters ook de reddingsdienst van informatie voorziet. Via de site van meteo france kun je laten weten wat je hiervan vindt. Rogier van Rijn heeft op zijn weblog een standaardbericht in het Frans geplaatst, voor hen die het Frans niet zo machtig zijn.
Meer over de sluiting:
bergredding.nl
rogiervanrijn.com
En in het Frans: ledauphine.com
Meer over de sluiting:
bergredding.nl
rogiervanrijn.com
En in het Frans: ledauphine.com
Geplaatst in
zijpaadjes
maandag 13 oktober 2008
dagje freyr, twee keer 5c
Wat een heerlijk weer was het zondag in Freyr. En wat heb ik super kunnen klimmen. Ik was al een hele tijd niet meer in de rotsen geweest. Sinds de tien dagen Frankrijk in mei had ik nog wel een weekend instructie gegeven, maar niet meer voor mezelf buiten geklommen. En wat bleek gisteren? Die voorgeklommen 5c in Frankrijk was geen toevalstreffer.
We klommen met zijn vieren. V. koos een route uit die hem wel te doen leek, ik zekerde hem omhoog. Een redelijk eenvoudig begin, daarna op tweederde een stukje lastige plaat ("Hier zit niks. Ook geen haak...") en de uitklim door een vreselijk pittig dakje/overhang. V. weerde zich duchtig en ik klom de route in toprope. Het lukte me met een paar pogingen om het stukje plaat te overwinnen, hee, dit gaat lekker! Helaas was het dakje me echt te zwaar, maar daar hoef ik me niet voor te schamen: we keken toen ik weer veilig beneden was in de topo wat we nu eigenlijk geklommen hadden en dat bleek een 6c+ te zijn, in het tweede gedeelte van de route (la fesse d'huitre 5a en la andre capel 6c+). Hmm, geen wonder dat ik daar niet doorheen kom als het ook nog eens een dakje is.
Naast ons waren P. en S. intussen klaar in hun route, l'oeil de bronze, een 5c. Zelfde recept, was de bedoeling: V. klimt voor, ik doe de toprope. Maar het zag er bij V. zo soepeltjes uit, dat ik eigenlijk wel zin had om hem voor te klimmen. Zomaar. Een 5c. Huh, geen hersenspinsels, geen zenuwen? Die kans moest ik snel grijpen, voor er iets tussen mijn oren wakker zou worden en me tegen ging houden!
Ik heb hem vreselijk zitten knijpen, echt waar. Nadat ik bij de cruxpas een paar keer in het touw had moeten hangen voor hij lukte, dacht ik er te zijn. Helaas bleek ik even later voor één pas op de plaat nét niet lenig genoeg te zijn, oioi. Ik stond net boven mijn haak, zelfs een beetje rechts er van en ook nog eens een beetje voorover geleund. En ik kreeg mijn voet niet bij mijn hand op een hoge tree. Helaas, het was de enige mogelijkheid in de positie die ik inmiddels had.
Heel even ging het door mijn hoofd: "Nee, dit lukt niet, ik moet terug". En nog sneller: "Ben jij gek?? Terugklimmen is in deze positie net zo min een optie als dat vallen waar je je zo druk over maakt. Je moet gewoon omhoog!" En wat doe je dan? Met de moed der wanhoop nog maar eens proberen. Twee, drie pogingen en ineens had ik een hakje tegen de rots, omhoog kruipen nu, millimetertje bij millimetertje met hakke-tene-hakke-tene-húp! Tenen op de tree! Wat een opluchting en wat makkelijk leek nu het gaan staan en wat was ik blij!!
Nu kon me niks meer gebeuren. Twee lastige plaatpassen waarbij er uiterst weinig voor je handen zit deden me relatief weinig. Ze herinnerden me aan een zonder-handen-route in de hal, waar nog minder zit voor je voeten, dus met éénderde van mijn voet in een kommetje van de rots moest ik het toch zeker kunnen, vertelde ik mezelf. Waar kwam dat zelfvertrouwen nou ineens vandaan? En belangrijker nog: hoe kan ik het oproepen als het eens wat minder makkelijk komt?
Voor de volgende 5c was ik nu ook wel in. Miss magie op Pucelle. Weer een plaat, het najaarsdoel 'voeten' is inmiddels afgevinkt. Ik nam mezelf de keuze om hem voor te klimmen de eerste tien meter bepaald niet in dank af, maar daarna kwam ik in de flow en ook deze klom ik uit. Wat is de beloning dan groot als je boven bent, heerlijk! Daar doe ik het voor. En voor het warme najaarszonnetje. En voor fijne klimvrienden.
We klommen met zijn vieren. V. koos een route uit die hem wel te doen leek, ik zekerde hem omhoog. Een redelijk eenvoudig begin, daarna op tweederde een stukje lastige plaat ("Hier zit niks. Ook geen haak...") en de uitklim door een vreselijk pittig dakje/overhang. V. weerde zich duchtig en ik klom de route in toprope. Het lukte me met een paar pogingen om het stukje plaat te overwinnen, hee, dit gaat lekker! Helaas was het dakje me echt te zwaar, maar daar hoef ik me niet voor te schamen: we keken toen ik weer veilig beneden was in de topo wat we nu eigenlijk geklommen hadden en dat bleek een 6c+ te zijn, in het tweede gedeelte van de route (la fesse d'huitre 5a en la andre capel 6c+). Hmm, geen wonder dat ik daar niet doorheen kom als het ook nog eens een dakje is.
Naast ons waren P. en S. intussen klaar in hun route, l'oeil de bronze, een 5c. Zelfde recept, was de bedoeling: V. klimt voor, ik doe de toprope. Maar het zag er bij V. zo soepeltjes uit, dat ik eigenlijk wel zin had om hem voor te klimmen. Zomaar. Een 5c. Huh, geen hersenspinsels, geen zenuwen? Die kans moest ik snel grijpen, voor er iets tussen mijn oren wakker zou worden en me tegen ging houden!
Ik heb hem vreselijk zitten knijpen, echt waar. Nadat ik bij de cruxpas een paar keer in het touw had moeten hangen voor hij lukte, dacht ik er te zijn. Helaas bleek ik even later voor één pas op de plaat nét niet lenig genoeg te zijn, oioi. Ik stond net boven mijn haak, zelfs een beetje rechts er van en ook nog eens een beetje voorover geleund. En ik kreeg mijn voet niet bij mijn hand op een hoge tree. Helaas, het was de enige mogelijkheid in de positie die ik inmiddels had.
Heel even ging het door mijn hoofd: "Nee, dit lukt niet, ik moet terug". En nog sneller: "Ben jij gek?? Terugklimmen is in deze positie net zo min een optie als dat vallen waar je je zo druk over maakt. Je moet gewoon omhoog!" En wat doe je dan? Met de moed der wanhoop nog maar eens proberen. Twee, drie pogingen en ineens had ik een hakje tegen de rots, omhoog kruipen nu, millimetertje bij millimetertje met hakke-tene-hakke-tene-húp! Tenen op de tree! Wat een opluchting en wat makkelijk leek nu het gaan staan en wat was ik blij!!
Nu kon me niks meer gebeuren. Twee lastige plaatpassen waarbij er uiterst weinig voor je handen zit deden me relatief weinig. Ze herinnerden me aan een zonder-handen-route in de hal, waar nog minder zit voor je voeten, dus met éénderde van mijn voet in een kommetje van de rots moest ik het toch zeker kunnen, vertelde ik mezelf. Waar kwam dat zelfvertrouwen nou ineens vandaan? En belangrijker nog: hoe kan ik het oproepen als het eens wat minder makkelijk komt?
Voor de volgende 5c was ik nu ook wel in. Miss magie op Pucelle. Weer een plaat, het najaarsdoel 'voeten' is inmiddels afgevinkt. Ik nam mezelf de keuze om hem voor te klimmen de eerste tien meter bepaald niet in dank af, maar daarna kwam ik in de flow en ook deze klom ik uit. Wat is de beloning dan groot als je boven bent, heerlijk! Daar doe ik het voor. En voor het warme najaarszonnetje. En voor fijne klimvrienden.
zondag 5 oktober 2008
herfstdoelen
Klimmaatjes A. en F(rans) zaten al in de hal en lepelden de resten van hun avondeten weg. "Wat gaan jullie doen, boulderen of klimmen?", vroeg ik. "Boulderen", antwoordde A. en "Dat wat jij gaat doen", antwoorde F. Dat laatste hielp niet. Ik wilde juist niet kiezen. "Maar waar heb je het meeste zin in dan?" Tja. Ik had zin om te boulderen, maar vond dat ik moest klimmen. Ik wil me namelijk prettig gaan voelen in de 6a's en de stap maken naar de 6c's en ik heb zomaar het gevoel dat klimmen daar beter bij helpt dan boulderen. Bovendien ben ik aan het werken aan het voetgevoel (dat lijkt een terugkerend nazomer/herfstprobleem te zijn) en ook dat gaat beter in routes.
Gelukkig hakte F. de knoop voor me door, door te zeggen dat we natuurlijk wel stevig gingen boulderen en niet zomaar een beetje leuk klauteren. De nieuwe ladder geeft daar ook alle aanleiding toe, want er zijn relatief weinig drieën en vieren. Dus ik heb de halve avond heel lekker in twee vijven gewerkt. En oh verrassing: het probleem zat vooral tussen de oren...
Dat met die voeten heeft ongetwijfeld ook daarmee te maken, bedacht ik me, toen ik evaluatief over mijn klimavond nadacht. Angstgevoelens zorgen er doorgaans voor dat je niet meer stevig op je voeten staat, maar een beetje gaat 'zweven'. Nu dan, voeten en oren dus. En 6c's. Het herfstdoel is gekozen.
Gelukkig hakte F. de knoop voor me door, door te zeggen dat we natuurlijk wel stevig gingen boulderen en niet zomaar een beetje leuk klauteren. De nieuwe ladder geeft daar ook alle aanleiding toe, want er zijn relatief weinig drieën en vieren. Dus ik heb de halve avond heel lekker in twee vijven gewerkt. En oh verrassing: het probleem zat vooral tussen de oren...
Dat met die voeten heeft ongetwijfeld ook daarmee te maken, bedacht ik me, toen ik evaluatief over mijn klimavond nadacht. Angstgevoelens zorgen er doorgaans voor dat je niet meer stevig op je voeten staat, maar een beetje gaat 'zweven'. Nu dan, voeten en oren dus. En 6c's. Het herfstdoel is gekozen.
Geplaatst in
klimmen
Abonneren op:
Posts (Atom)