dagje freyr, twee keer 5c

Wat een heerlijk weer was het zondag in Freyr. En wat heb ik super kunnen klimmen. Ik was al een hele tijd niet meer in de rotsen geweest. Sinds de tien dagen Frankrijk in mei had ik nog wel een weekend instructie gegeven, maar niet meer voor mezelf buiten geklommen. En wat bleek gisteren? Die voorgeklommen 5c in Frankrijk was geen toevalstreffer.

We klommen met zijn vieren. V. koos een route uit die hem wel te doen leek, ik zekerde hem omhoog. Een redelijk eenvoudig begin, daarna op tweederde een stukje lastige plaat ("Hier zit niks. Ook geen haak...") en de uitklim door een vreselijk pittig dakje/overhang. V. weerde zich duchtig en ik klom de route in toprope. Het lukte me met een paar pogingen om het stukje plaat te overwinnen, hee, dit gaat lekker! Helaas was het dakje me echt te zwaar, maar daar hoef ik me niet voor te schamen: we keken toen ik weer veilig beneden was in de topo wat we nu eigenlijk geklommen hadden en dat bleek een 6c+ te zijn, in het tweede gedeelte van de route (la fesse d'huitre 5a en la andre capel 6c+). Hmm, geen wonder dat ik daar niet doorheen kom als het ook nog eens een dakje is.

Naast ons waren P. en S. intussen klaar in hun route, l'oeil de bronze, een 5c. Zelfde recept, was de bedoeling: V. klimt voor, ik doe de toprope. Maar het zag er bij V. zo soepeltjes uit, dat ik eigenlijk wel zin had om hem voor te klimmen. Zomaar. Een 5c. Huh, geen hersenspinsels, geen zenuwen? Die kans moest ik snel grijpen, voor er iets tussen mijn oren wakker zou worden en me tegen ging houden!

Ik heb hem vreselijk zitten knijpen, echt waar. Nadat ik bij de cruxpas een paar keer in het touw had moeten hangen voor hij lukte, dacht ik er te zijn. Helaas bleek ik even later voor één pas op de plaat nét niet lenig genoeg te zijn, oioi. Ik stond net boven mijn haak, zelfs een beetje rechts er van en ook nog eens een beetje voorover geleund. En ik kreeg mijn voet niet bij mijn hand op een hoge tree. Helaas, het was de enige mogelijkheid in de positie die ik inmiddels had.

Heel even ging het door mijn hoofd: "Nee, dit lukt niet, ik moet terug". En nog sneller: "Ben jij gek?? Terugklimmen is in deze positie net zo min een optie als dat vallen waar je je zo druk over maakt. Je moet gewoon omhoog!" En wat doe je dan? Met de moed der wanhoop nog maar eens proberen. Twee, drie pogingen en ineens had ik een hakje tegen de rots, omhoog kruipen nu, millimetertje bij millimetertje met hakke-tene-hakke-tene-húp! Tenen op de tree! Wat een opluchting en wat makkelijk leek nu het gaan staan en wat was ik blij!!

Nu kon me niks meer gebeuren. Twee lastige plaatpassen waarbij er uiterst weinig voor je handen zit deden me relatief weinig. Ze herinnerden me aan een zonder-handen-route in de hal, waar nog minder zit voor je voeten, dus met éénderde van mijn voet in een kommetje van de rots moest ik het toch zeker kunnen, vertelde ik mezelf. Waar kwam dat zelfvertrouwen nou ineens vandaan? En belangrijker nog: hoe kan ik het oproepen als het eens wat minder makkelijk komt?

Voor de volgende 5c was ik nu ook wel in. Miss magie op Pucelle. Weer een plaat, het najaarsdoel 'voeten' is inmiddels afgevinkt. Ik nam mezelf de keuze om hem voor te klimmen de eerste tien meter bepaald niet in dank af, maar daarna kwam ik in de flow en ook deze klom ik uit. Wat is de beloning dan groot als je boven bent, heerlijk! Daar doe ik het voor. En voor het warme najaarszonnetje. En voor fijne klimvrienden.