lopen over de slackline

In de hal waar ik meestal klim deed ik het, iets van een jaar geleden, voor het eerst: slacklining, oftewel: lopen over het slappe koord. Nu ja, bij zo'n eerste keer mag je 'lopen' wel weglaten, het was meer oefenen in gaan staan, wat overigens al best aardig lukte toen.

Afgelopen hemelvaart bleek dat het slacklinen een hoge vlucht aan het nemen is. We stonden op camping La Musardière en grapten dat we opvielen omdat we géén lijn hadden bij onze tent. We hadden echter vriendelijke Britse buren, mét een koord, waar we best gebruik van mochten maken van ze. Dat lieten E. en ik ons op een stille avond geen twee keer zeggen en we oefenden tot we er bij neervielen. Het was een brede en vrij strakke lijn, wat het een beetje gemakkelijker maakt en we konden beiden al één of twee pasjes zetten voordat we onherroepelijk door de zwaartekracht verslagen werden.

Afgelopen vrijdag had iemand weer een lijntje gespannen in de hal. Dat kwam mooi uit! Het boulderen ging tenslotte maar zeer matig en bij het slacklinen heb je maar één soort concentratie nodig, dat kon ik nog net opbrengen. Het ging alweer een beetje beter dan op de camping, ondanks dat de gebruikte bandschlinge twee keer zo smal was. Het opstappen bleek dit keer niet meer de moeilijkheid te zijn. Het zetten van meer dan anderhalve stap echter wel. Maar nadat ik de aanwijzing had gekregen vooral een beetje door de knieën te gaan bij het opvangen van de bewegingen van het koord, lukte het me aan het einde van de avond inderdaad om na het opstappen telkens enkele passen over het koord te lopen.

Na de meivakantie had ik al enthousiast op het internet gezocht naar diverse links over hoe je een slackline opzet, hier komen er een paar:

een wikihow-artikel: hoe bouw je een slackline?
een youtube: zo bouw je een slackline
Nederlandstalige artikelen vind je op slackline.nl

(copyright van de foto's: Frans

stijve nek

Ik was zo moe gisteren, dat ik nauwelijks meer naar de hal gefietst kwam. Daarbij kwam dat ik mijn gedachten zo slecht op een rij kreeg, dat ik drie keer terug moest omdat ik iets vrij essentieels vergeten was (sleutels, regenjack voor de terugweg, portemonnee). De gordel had ik al wijselijk thuis gelaten, met zo'n hoofd zekeren leek me vrij onverstandig.

Bij het boulderen bleek, dat ik ook fysiek behoorlijk aan het einde van mijn latijn was. Leuke technische bewegingen in de makkelijke boulders gingen helemaal niet slecht, maar zodra er ook maar iets van lichaamsspanning of actief spiergebruik aan te pas moest komen, was ik nergens meer. Nou ja. Zo'n bouldermat ligt ook best lekker.

Een van die boulders deed ik zonder de mat eronder en ik ving mijn afsprong netjes op op de harde vloer. Frans zag dat en sleepte de mat onder de boulder, ik hielp zelfs nog mee om hem goed te leggen. Toen ik afsprong in de tweede poging, vanaf dezelfde plek, had ik helaas de eerste sprong nog in mijn geheugen (had ik al gezegd dat ik het allemaal niet op een rijtje had?). Ineens voelde ik iets onder mijn tenen waar ik het niet verwachtte en mijn lichaam paste razendsnel de 'opvangstrategie' aan aan de vloer die blijkbaar ineens dertig centimeter hoger begon dan een paar minuten eerder. Tot zover ging alles goed. Alleen toen probeerden al mijn spieren de landing op de harde vloer te compenseren, terwijl ik lekker zacht nog vijftien centimeter wegzakte en er dus niets te compenseren viel. En nu heb ik een stijve nek/schouder. Dat is raar, een spier verrekken omdat er niets is!

(foto van Weleda Nederland)

juf zijn

Juffen moeten in juni en juli geen leuke weekendactiviteiten meer plannen, want de weekends heb je in die tijd nog harder nodig dan in 'doordejaarse weken'. Daarom was ik best een beetje jaloers op een aantal van mijn medeklimmers, die een lekker weekendje instructie geven achter de rug hebben in Dave.

Tot een jaar geleden had ik helemaal geen zin om instructie te gaan geven. Lesgeven deed ik tenslotte al de hele week en liever klom ik voor mezelf in de schaarse weekenden die ik vrijmaakte. Maar sinds ik vorige zomer besloot dat ik met ingang van aankomend schooljaar wat minder dagen juf wilde zijn, kreeg ik ineens veel zin om mijn juffenvaardigheden ook voor het klimmen in te zetten. En ik merk dat het kriebelt.

materiaalplakkertjes

Ik hoop niet dat ik weer te vroeg juich, maar de originele gear tags van tags4 lijken er weer aan te komen. De website geeft aan binnenkort weer "back in business" te zijn. Ik heb natuurlijk doorgegeven graag op de hoogte te worden gebracht; als ze weer te bestellen zijn laat ik het weten.

ATC Guide en Petzl Reverso3

Hee, wat zie ik? Petzl heeft zijn reverso op bezoek laten gaan bij Black Diamond en nu is er de Reverso3. Zoals het Petzl betaamd hebben ze er een prachtig filmpje bij gemaakt, waar ik natuurlijk mijn eigen ATC-guide in zie figureren, in plaats van de werkelijk getoonde petzlkloon.

Reverso3 - the ultimate belay/rappel device for climbing
by Petzl-crew

review: stic it (een alternatief voor pof)

Pof (magnesium) wordt algemeen gebruikt door klimmers, maar heeft genoeg nadelen om er een hekel aan te hebben. In de klimhallen hangen veel kleine stofdeeltjes door de pof en dat is niet gezond. Pof blijft op de grepen achter en dat maakt de grepen nog gladder, zeker in combinatie met vocht. Pof is ook niet zo goed voor de rotsen.

Een hekel hebben aan pof is natuurlijk makkelijk voor mensen die het niet nodig hebben, maar ik krijg met pof significant meer voor elkaar dan zonder. Ik heb mijn hekel aan pof wel eens omgezet in daden, maar dat heb ik niet lang volgehouden.

In december kwam op mijn verjaardag de verlossing in de vorm van een klein flesje, Stic It. Ik had het een half jaartje eerder al eens geprobeerd uit het flesje van een klimmaatje, in Fontainebleau. Toen vond ik het maar plakkerig spul, dat te kort effect had. Maar het hebben van een eigen flesje gaf me de kans om het aan een wat uitgebreider onderzoek te onderwerpen. Inmiddels gebruik ik het wekelijks en vind ik het tijd worden voor een review.

Stic It is een mengsel van hars, alcohol en nog wat (natuurlijke) stofjes. Je giet een paar druppels in de palm van je hand en je wrijft het in. Het is nu een plakkerig laagje geworden, maar het gaat er juist om dat je even wacht totdat het laagje opgedroogd is en niet meer plakt (ook al suggereert de naam anders), waarna het voorkomt dat je handen gaan zweten. Het is daarmee een alternatief voor het gebruik van pof. Na een half uur tot een uur breng je een nieuwe laag op. Mocht je nog last hebben van gladde grepen, door zweet van anderen en/of een aangekoekte laag magnesium op grepen, kun je tussendoor even poffen. Stic It dat op je handen is achter gebeleven gaat er met water en zeep weer af.

Werkt dit echt? Ja, ik kan niet anders concluderen dan dat dit werkt. Ik gebruik het tijdens boulderen en tijdens klimmen van routes en het voorkomt op fantastische wijze geglij en geglibber. Voor een pofhater als ik is het de hemel. In de regel kan ik ermee volstaan het op te brengen voordat ik aan een route begin, alleen in lastige routes waarin ik moet werken druppel ik soms halverwege nog eens. Nu moet ik daar eerlijk bij zeggen dat dat soms ook wel een beetje een psychologisch 'poffen' is. Bijpoffen met magnesium doe ik ook wel eens, met name tijdens het boulderen. Ik heb namelijk tijdens het boulderen ook de behoefte om voor iedere poging mijn flesje tevoorschijn te halen en hoop dat een beetje binnen de perken te houden door te poffen. Stic It werkt echter beter... Ik doe dan ook beduidend minder lang met een flesje dan de fabrikant aangeeft (mijn derde flesje is al een flink eind heen, terwijl ik nog halverwege mijn eerste flesje zou moeten zitten).

Werkt er ook iets niet? Ja, er werkt ook iets niet, namelijk water en zeep. Stic It vormt met pofresten en vuil van de grepen en aluminiumresten uit het touw een vieze laag op die plekken van je handen die minder vaak met de grepen in aanraking komen. Met name tussen je vingers, want hoe goed je ook oppast dat daar geen Stic It terecht komt, die pogingen mislukken echt.

Gelukkig, in combinatie met nagels (krabben!) of een nagelborsteltje werkt water en zeep inderdaad goed. Als je de zeep vervangt door ecover karweizeep gaat het helemaal goed. Dit is een vloeibare zeep, die net als garagezeep ruwe stukjes in de zeep heeft om je nagels te helpen krabben. In tegenstelling tot echte garagezeep (die de Stic It-resten er ook af schijnt te krijgen), is deze zeep zacht voor je handen.

Enthousiast dus? Ja. En ik vind het jammer dat de klimwinkel waar ik het vaakste ben, namelijk mijn eigen klimhal, Stic It (nog) niet verkoopt. Ik ben alleen wel benieuwd (en mijn klimhal misschien ook) of Stic It niet toch, in tegenstelling tot wat de fabrikant beweert, een laagje op de grepen achterlaat. Want als dat zo is, dan denk ik, gezien mijn ervaringen met nagels, borsteltjes en speciale zeep, dat de hogedrukspuit dat laagje er maar moeilijk af zal krijgen...

(plaatje van de site van de importeur)

voetbalavond

Frans kwam gisteren terug van het boulderen en aangezien hij de voetbalwedstrijd maar matig interessant vond, schreef hij ondertussen een humoristische kijk op het boulderproces en de klimmerspsychologie daarbij. Ik zwijg verder over de wijze waarop Frans gemeend heeft mijn portretrecht te kunnen misbruiken, maar wil hem wel danken voor de kleine hint naar een onderwerp dat ik nog open had staan op mijn blog, namelijk een update over stic it, het plakkerige goedje dat als alternatief voor pof kan dienen. Die houden jullie te goed voor morgen.

Het klimmen gisteren voelde goed. Ik zat praktisch direct uit school alweer op de fiets richting klimhal en dat beviel me maar matig, ik voelde alles nog nazinderen en het gevoel sinds acht uur 's morgens nauwelijks rust te hebben gehad (never a dull moment als je leerkracht bent) overheerste. Gelukkig, eenmaal aangekomen was dit gevoel snel over en ging ik als een trein.

Eerst een paar eenvoudige routes en toen een nieuwe, lange, 6a. Een plek was wel jammer: ik had de route, bleek later, goed begrepen, maar ik zag een tree om de hoek en een hoge greep, eveneens om de hoek, over het hoofd. Het vervelende was, dat het alternatief zo 'te doen' leek en voelde, dat ik ook niet in de gaten kreeg dat ik iets verkeerd deed. Gelukkig zag na drie mislukte pogingen in het alternatief mijn klimmaatje P. de twee grepen en bleek ik dus inderdaad op de goede plek te hebben gestaan tijdens mijn eerste poging. Drie overbodige bloks dus, grmbl.

Ook P. vermaakte zich uitstekend in deze route en er kwam twee keer een grote grijns in mijn richting. Dat mocht ook, want hij klom netjes en dus (bijna) zonder overbodig sleuren deze mooie route uit.

Om acht uur stipt hielden we het voor gezien en ruilde ik deze mooie klimmiddag/-avond in voor een eveneens mooie, wat zeg ik, prachtige voetbalavond.

conflicterende liefhebberijen

Ik heb nu alweer zin in vrijdag, schreef ik maandag. Dat is nog steeds zo, alleen er is een probleempje met conflicterende liefhebberijen. Ik had mij om de een of andere reden (wishfull thinking?) in mijn hoofd gezet dat het Nederlands elftal om zes uur zou spelen. Dat is niet zo. En laat kwart voor negen nou precies de verkeerde tijd zijn, wat betreft mijn klimactiviteiten. Ik denk dat ik maar met een tosti achter de kiezen om een uur of vijf richting hal ga, daar het boulderhok in duik en om kwart over acht de tent weer verlaat. Of er moest iemand zijn die om vijf uur wil gaan klimmen?

vrijdagklim

Afgelopen vrijdag klom ik eindelijk een 6b-project uit waar ik al een paar maanden in aan het werken ben.

De eerste keer dat ik de route klom ging wonderbaarlijk goed, maar uiteindelijk kwam ik op 2/3 zo dik in de problemen, dat ik het vermoeid opgaf. De keren daarna ben ik niet meer zo ver gekomen als die eerste keer! Een paar keer kwam ik zelfs niet verder dan twee meter boven de grond, als ik aan het einde van de avond de route in stapte.

Afgelopen vrijdag ging het ineens weer soepel, tot op de eerder genoemde 2/3. Met veel vasthoudendheid lukte hij me uiteindelijk toch en bleek ik de rest weer redelijk aan te kunnen. Toen ik me liet zakken, heb ik diezelfde passage nog een keer gedaan, om het niet af te leren, dus ik hoop de route ook nog een keer 'clean' te kunnen klimmen.

Hierna heb ik nog een paar boulderroutes 'in de week gelegd', waaronder een 5 die ik echt heel graag wil klimmen en die ook steeds meer binnen bereik komt. Ik heb nu al weer zin in vrijdag...

oefenen: mentaal trainen

Maarten Faas reageerde op mijn vorig bericht en maakte nog eens duidelijk dat het voor het aanleren van vaardigheden inderdaad heel belangrijk is dat er, nadat is verteld en getoond hoe het zit, ook geoefend kan worden. Niet een enkel keertje, maar herhaaldelijk, zodat je de handelingen 'mentaal automatiseert'.

Ik dank Maarten voor de reaktie en wil even reageren op dat laatste stukje. Ik ben het namelijk niet helemaal met die verwoording eens (hoewel ik er van overtuigd ben dat we hetzelfde bedoelen). Het gaat er bij fysieke vaardigheden namelijk juist om dat we ze fysiek automatiseren, 'in de vingers krijgen'. Mentaal automatiseren werkt alleen voor dingen die je mentaal doet, zoals bijvoorbeeld het automatiseren van de tafels van vermenigvuldiging. Je kunt iemand een hele verhandeling geven over de te nemen stappen bij het leren fietsen en iemand kan die hele verhandeling uit zijn hoofd leren, maar geef je diegene vervolgens een fiets, valtie gewoon om.

Dat gezegd hebbende, komt nu het leuke. Maartens 'mentaal automatiseren' kan toch wel met fysieke vaardigheden! Het is namelijk heel goed mogelijk en ook heel nuttig om mentaal een fysieke vaardigheid te 'oefenen'.

Ik leerde de techniek tijdens mijn motorrijlssen. De instructeurs zeiden natuurlijk tussen de bedrijven door allerlei handige truukjes, die je dan een keer oefent, maar niet vaak genoeg (alleen al omdat sommige truukjes er vooral in geval van nood zijn en je dat niet zomaar kunt nabootsen). Daarbij gaf een van hen de tip om ook mentaal te trainen. Dat houdt in, dat je in gedachten heel precies de handelingen doet, voelt, die je in een bepaalde situatie uit moet voeren. Zeker wanneer zo'n handeling tegennatuurlijk is, is dat een goede manier om de kans groter te maken dat je het goede doet, mocht de situatie zich voordoen. Voorwaarde is wel, dat je de losse handelingen beheerst, dus in de vingers hebt, anders heeft het niet zo veel zin.

Dit werkt natuurlijk ook voor de Seilrollen-Flaschenzug. Dat is handig, want nu kan ik oefenen terwijl ik op zondagochtend in mijn bed lig en geen zin heb om op te staan...