stijve nek

Ik was zo moe gisteren, dat ik nauwelijks meer naar de hal gefietst kwam. Daarbij kwam dat ik mijn gedachten zo slecht op een rij kreeg, dat ik drie keer terug moest omdat ik iets vrij essentieels vergeten was (sleutels, regenjack voor de terugweg, portemonnee). De gordel had ik al wijselijk thuis gelaten, met zo'n hoofd zekeren leek me vrij onverstandig.

Bij het boulderen bleek, dat ik ook fysiek behoorlijk aan het einde van mijn latijn was. Leuke technische bewegingen in de makkelijke boulders gingen helemaal niet slecht, maar zodra er ook maar iets van lichaamsspanning of actief spiergebruik aan te pas moest komen, was ik nergens meer. Nou ja. Zo'n bouldermat ligt ook best lekker.

Een van die boulders deed ik zonder de mat eronder en ik ving mijn afsprong netjes op op de harde vloer. Frans zag dat en sleepte de mat onder de boulder, ik hielp zelfs nog mee om hem goed te leggen. Toen ik afsprong in de tweede poging, vanaf dezelfde plek, had ik helaas de eerste sprong nog in mijn geheugen (had ik al gezegd dat ik het allemaal niet op een rijtje had?). Ineens voelde ik iets onder mijn tenen waar ik het niet verwachtte en mijn lichaam paste razendsnel de 'opvangstrategie' aan aan de vloer die blijkbaar ineens dertig centimeter hoger begon dan een paar minuten eerder. Tot zover ging alles goed. Alleen toen probeerden al mijn spieren de landing op de harde vloer te compenseren, terwijl ik lekker zacht nog vijftien centimeter wegzakte en er dus niets te compenseren viel. En nu heb ik een stijve nek/schouder. Dat is raar, een spier verrekken omdat er niets is!

(foto van Weleda Nederland)