donderdag 26 februari 2009

weekendje speleo

ankers bij het speleoAfgelopen weekend heb ik me weer een keer in de wereld onder de grond begeven. Ik vind dat een fascinerende wereld en een fascinerende bezigheid. Aan de ene kant helpt het om enige klautervaardigheid te hebben en een beetje te weten wat een touw is en wat je ermee kunt doen. Maar aan de andere kant heb je echt ook hele andere vaardigheden nodig.

We zijn zaterdag bovengronds gebleven en hebben een aantal touwtechnieken geoefend die handig kunnen zijn in een grot. Want abseilen is één ding, maar bij abseilen aan een touw dat onderweg op drie plaatsen vast zit aan de wand, kom je toch interessante dingen tegen. In ieder geval wel op het moment dat je bij het ankerpunt komt (zie foto rechts) en je iets slims met je abseil-acht moet uitspoken om te zorgen dat je van het ene touw in het andere terecht komt om weer verder te kunnen.abseilen in een grot

Ik dacht tot afgelopen zaterdag dat ik inmiddels redelijk in staat was om een standplaats overzichtelijk te houden, maar voeg aan de uitrusting twee leeflijntjes toe en ik maak er onmiddelijk een hopeloze spaghetti van. En dat merkte ik soms pas op het moment dat ik alles alweer helemaal losgekoppeld had en al abseilend weg wilde bij het anker. Als het leeflijntje dan per ongeluk om het touw aan de andere kant van het anker zit geslagen, lukt dat laatste niet zo goed. Heel leerzaam...

Sowieso is het heel leerzaam om eens met andere touwtechnieken te stoeien, daar word je heel flexibel van. Dat laatste word je ook van al het gewurm door smalle passages, trouwens. En daar krijg je ook blauwe plekken van. En spierpijn. Bovendien zie je er ook nog eens helemaal niet cool uit in een bemodderd regenpak. Leuk joh, dat speleo!

© van de foto's: Gertjan

donderdag 19 februari 2009

overhang

Oei, het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen op het blog! Maar ik zit niet stil. Sinds januari doe ik mee met een klimtraining onder begeleiding en dat betekent twee keer per week klimmen: naast de vaste vrijdag ook nog op dinsdag. Het lukt me zelfs tot nu toe om die avond voor klimmen vrij te houden, juist omdat er training is. Én ik ga ook wanneer ik moe ben.

Ik vond het trainen in het begin maar een frustrerende bezigheid. We trainen op routes die moeilijker zijn dan wat je normaal kunt klimmen en ook nog eens met bewegingen die buiten je favoriete klimtechniek liggen. Dat betekent in mijn geval, trouwe lezers raden het al, overhang, overhang, overhang... Om precies te zijn: 6b in de overhang. Helemáál niet mijn ding: een overhangende 5c is bij mij al een project waard en 6a's in de overhang zijn me nog nooit gelukt.

Ook mijn klimstijl werd onderhanden genomen. Het is de bedoeling dat we rustig, maar vlot door klimmen, zonder te rusten. Dat is voor iemand die bij iedere derde stap liefst eens rustig gaat kijken hoe ze in de handigste positie komt voor de volgende greep wel even wennen!

6b's in de overhang en niets lukte, leek het. De trainer hield vol dat het goed ging en dat het echt ging werken, maar zo voelde al dat geploeter de eerste weken niet. Toen ik echter vorige week een vrij technische 6a ingestuurd werd, met aan het eind acht loodzware passen in een forse overhang, ontdekte ik eindelijk het verschil!

Deze route had ik al vaker geklommen, maar de overhang werd mij in al die gevallen al na één pas de baas. Werd, ja. Want wie schetst mijn verbazing: vijf weken klimtraining en zes van de acht zware passen lukten! Toen ik deze week ook een 6b redelijk aan kon, die ik al twee keer eerder in het trainingsschema was tegengekomen en die toen heel lastig bleek, begon de frustratie af te nemen en de lol toe.

Ik ben alleen bang dat ik nu volgende week een overhangende 6c voor mijn kiezen krijg...

zaterdag 7 februari 2009

nog meer klimmen en vrouwen

klimster in dave
Marieke vraagt, op de NKBV-plek van dit blog en in een reaktie op mijn blogje over het Immink-initiatief, waarom vrouwen niet gewoon een voorbeeld nemen aan de mannen, die toch heel goed laten zien wat er allemaal mogelijk is.

Ik vind dat ze een goede vraag stelt, en geef in mijn reaktie weer waarom ik dat vind en waarom ik het Cima Immink-initiatief wel zie zitten. Omdat de lezers hier deze commentaren niet zullen lezen, plaats ik mijn antwoord hier als 'echte' blogpost, waarvan akte.

Ik weet het antwoord op Mariekes vraag niet, maar ik zoek hem wel. Mannen laten inderdaad uitstekend zien wat er allemaal mogelijk is, maar hoeveel voorbeeld zie je vrouwen daar aan nemen, gerelateerd aan het totaal aantal vrouwen dat klimt, maar zich niet van de ambitieuze kant laat zien?

Ik hoorde van Miriam Knepper dat de vrouwen in het alpine kader van de nkbv dun gezaaid zijn. Vrouwen doen, net als mannen, van alles lekker samen (o jee, daar hebben we de viva...), maar samen op expeditie, ho maar. Berggidsen zijn bijna uitsluitend mannen. De uitzendingen van de laatste jaren door de NKBV naar internationale (jeugd-)evenementen waren allemaal mannen (en waarschijnlijk niet omdat de NKBV discrimineert).

Dat roept dezelfde vraag op als Marieke stelde: waarom nemen vrouwen geen voorbeeld aan de mannen?

Misschien is het omdat vrouwen het echt niet ambiëren, omdat ze het niet leuk vinden en omdat ze allerlei andere dingen oprecht belangrijker vinden. Dat zou kunnen. Misschien is het, omdat vrouwen anders leren dan mannen (ook dat is een psychologisch gegeven), en de bestaande 'trajecten' voor vrouwen niet aanspreken. Of misschien komt het doordat mensen zich nu eenmaal makkelijker identificeren met rolmodellen van de eigen sexe. Ik weet het niet precies en het zou natuurlijk goed kunnen dat de oplossing helemaal niet ligt in het belichten van de verrichtingen van de meer ambitieuze vrouwelijke klimmers en dat de aanwezigheid van een netwerk van vrouwen niet helpt om klimsters met ambities te inspireren en ondersteunen.

In ieder geval zullen lang niet alle vrouwen die meer willen zich aangesproken voelen door het intiatief en dat hoeft ook niet. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden.

Maar ik geloof niet dat een netwerk van vrouwen die meer willen in de bergen kwaad kan. Ik geloof niet dat het kwaad kan een plek te hebben waar voorbeelden kunnen worden aangedragen en waar anderen ervaringen hebben waar juist vrouwen tegenaan kunnen lopen. En daarom ondersteun ik het initiatief van harte.

Ik nodig jullie van harte uit om hieronder, of in de commentaren bij het NKBV-blog je reaktie te geven.

klimmende vrouwen...

Ok, de reden die hier wordt aangevoerd voor meer vrouwen in de klimsport ligt meer in de lijn van Bas (zie reakties), maar het zijn hoe dan ook super mooie plaatjes, kijk maar: climber girls rock. Toch ook wel inspirerend, of?

donderdag 5 februari 2009

vrouwen en klimmen

Jeanne ImminkAfgelopen zaterdag was ik in MONK in Eindhoven voor de (eerste?) Jeanne Immink Tribute Day. Deze dag werd georganiseerd door een groep vrouwen die zich verbaast over de geringe aanwezigheid van vrouwen in met name het alpine klimmen en over het kleine aantal initiatieven dat door vrouwen genomen wordt om elders in de wereld gebieden te exploreren.

Ik kreeg in november een uitnodiging hiervoor en had gemengde gevoelens. Aan de ene kant was ik bang dat deze dag een hoog viva-gehalte zou krijgen, tuttigheid troef. Bovendien zit ik op mijn werk al in een bijna compleet vrouwelijke omgeving. Dat maakt dat ik het helemaal niet zo erg vind dat in mijn vrije tijd de mannen wat in de meerderheid zijn. Aan de andere kant herkende ik direct, zowel uit het dagelijks leven om me heen als bij mezelf, dat vrouwen zich vaak door een innerlijke stem laten tegenhouden, waar mannen er gewoon voor gaan.

Er is al veel gezegd over verschillen tussen mannen en vrouwen. Het zijn natuurlijk allemaal generalisaties, maar als je ze leest als een tendens die nu eens wat zwaarder, dan weer wat lichter uitvalt, zijn ze vaak heel herkenbaar. Deze vind ik persoonlijk heel treffend:

Er gaat iets mis.
De vrouw: "Wat doe ik verkeerd?
De man: "Het materiaal deugt niet."

Tendens: veel vrouwen hebben de neiging om oorzaken van mislukking eerst bij zichzelf te zoeken, veel mannen om die oorzaken eerst buiten zichzelf te zoeken.

Een andere treffende, die ik ook herken (hoewel niet helemaal in de context waarin hij gesteld is):
Promotie op het werk: voor mannen bestaat de neiging hen net zo lang te bevorderen, tot ze op een plek zitten waar ze niet meer goed functioneren. Voor vrouwen bestaat de neiging hen eerst te laten bewijzen dat ze iets kunnen, voordat ze gepromoveerd wordt naar een functie waarin ze die kwaliteiten nodig hebben.

Tendens: veel vrouwen hebben de neiging dat ze eerst iets willen kunnen, voor ze er zelfstandig aan beginnen. Mannen doen het gewoon en zien wel waar het schip strandt. Dit laatste in combinatie met de neiging om de schuld van eventuele mislukkingen aan het materiaal of de omstandigheden te wijten, maakt dat mannen het toch wat makkelijker hebben om iets op touw te zetten naar onbekend terrein.

Deze tendenzen zijn natuurlijk allebei niet heel erg bevorderlijk voor het ontstaan van de meer ambitieuze klimactiviteiten van vrouwen. Hoog tijd dat de voorbeelden van zelfstandig opererende klimsters, die er heus zijn, wat extra belicht worden, zodat vrouwen die zich zouden willen laten tegenhouden door die innerlijke stem, zien dat er wél van alles mogelijk is. En dát is nu precies wat de initiatiefneemsters van deze Jeanne Immink Tribute Day beogen.

Ik kijk terug op een bijna onverwacht leuke dag. In de trein naar huis zei een andere klimster, die ik tijdens de dag had leren kennen, dat het haar niet zou verbazen als dat voor veel van de aanwezige vrouwen gold.

Natuurlijk konden we boulderen, dé sociale klimactiviteit bij uitstek, maar ook waren er verschillende heel inspirerende praatjes: Harry Muré sprak over Jeanne Immink, Miriam Knepper vertelde op enthousiasmerende wijze over haar alpine 'carriere' in het algemeen en over de expeditie naar de Manaslu die door Katja Staartjes georganiseerd was in het bijzonder en de zes deelneemsters van de enige Nederlandse vrouwenexpeditie tot nu toe naar de Himalaya (in 1988!), gaven een dialezing, die aan girlpower niets te wensen overliet.

Ik heb een paar ideeën gedropt bij de organisatie en die werden warm ontvangen. Wie weet hoort u binnenkort meer.

(Het plaatje is afkomstig van de voorkant van het boek van Harry Muré over Jeanne Immink)