vrouwen en klimmen

Afgelopen zaterdag was ik in MONK in Eindhoven voor de (eerste?) Jeanne Immink Tribute Day. Deze dag werd georganiseerd door een groep vrouwen die zich verbaast over de geringe aanwezigheid van vrouwen in met name het alpine klimmen en over het kleine aantal initiatieven dat door vrouwen genomen wordt om elders in de wereld gebieden te exploreren.

Ik kreeg in november een uitnodiging hiervoor en had gemengde gevoelens. Aan de ene kant was ik bang dat deze dag een hoog viva-gehalte zou krijgen, tuttigheid troef. Bovendien zit ik op mijn werk al in een bijna compleet vrouwelijke omgeving. Dat maakt dat ik het helemaal niet zo erg vind dat in mijn vrije tijd de mannen wat in de meerderheid zijn. Aan de andere kant herkende ik direct, zowel uit het dagelijks leven om me heen als bij mezelf, dat vrouwen zich vaak door een innerlijke stem laten tegenhouden, waar mannen er gewoon voor gaan.

Er is al veel gezegd over verschillen tussen mannen en vrouwen. Het zijn natuurlijk allemaal generalisaties, maar als je ze leest als een tendens die nu eens wat zwaarder, dan weer wat lichter uitvalt, zijn ze vaak heel herkenbaar. Deze vind ik persoonlijk heel treffend:

Er gaat iets mis.
De vrouw: "Wat doe ik verkeerd?
De man: "Het materiaal deugt niet."

Tendens: veel vrouwen hebben de neiging om oorzaken van mislukking eerst bij zichzelf te zoeken, veel mannen om die oorzaken eerst buiten zichzelf te zoeken.

Een andere treffende, die ik ook herken (hoewel niet helemaal in de context waarin hij gesteld is):
Promotie op het werk: voor mannen bestaat de neiging hen net zo lang te bevorderen, tot ze op een plek zitten waar ze niet meer goed functioneren. Voor vrouwen bestaat de neiging hen eerst te laten bewijzen dat ze iets kunnen, voordat ze gepromoveerd wordt naar een functie waarin ze die kwaliteiten nodig hebben.

Tendens: veel vrouwen hebben de neiging dat ze eerst iets willen kunnen, voor ze er zelfstandig aan beginnen. Mannen doen het gewoon en zien wel waar het schip strandt. Dit laatste in combinatie met de neiging om de schuld van eventuele mislukkingen aan het materiaal of de omstandigheden te wijten, maakt dat mannen het toch wat makkelijker hebben om iets op touw te zetten naar onbekend terrein.

Deze tendenzen zijn natuurlijk allebei niet heel erg bevorderlijk voor het ontstaan van de meer ambitieuze klimactiviteiten van vrouwen. Hoog tijd dat de voorbeelden van zelfstandig opererende klimsters, die er heus zijn, wat extra belicht worden, zodat vrouwen die zich zouden willen laten tegenhouden door die innerlijke stem, zien dat er wél van alles mogelijk is. En dát is nu precies wat de initiatiefneemsters van deze Jeanne Immink Tribute Day beogen.

Ik kijk terug op een bijna onverwacht leuke dag. In de trein naar huis zei een andere klimster, die ik tijdens de dag had leren kennen, dat het haar niet zou verbazen als dat voor veel van de aanwezige vrouwen gold.

Natuurlijk konden we boulderen, dé sociale klimactiviteit bij uitstek, maar ook waren er verschillende heel inspirerende praatjes: Harry Muré sprak over Jeanne Immink, Miriam Knepper vertelde op enthousiasmerende wijze over haar alpine 'carriere' in het algemeen en over de expeditie naar de Manaslu die door Katja Staartjes georganiseerd was in het bijzonder en de zes deelneemsters van de enige Nederlandse vrouwenexpeditie tot nu toe naar de Himalaya (in 1988!), gaven een dialezing, die aan girlpower niets te wensen overliet.

Ik heb een paar ideeën gedropt bij de organisatie en die werden warm ontvangen. Wie weet hoort u binnenkort meer.

(Het plaatje is afkomstig van de voorkant van het boek van Harry Muré over Jeanne Immink)