woensdag 30 mei 2012

chalethost zijn

Ik schreef het al, ik heb het qua werken enorm naar mijn zin gehad afgelopen winter. Zo'n chalet is een soort mini-hotelletje en als chalethost ben jij degene die het moet maken. Over marketing, boekingen en contacten met eigenaren of onderhoudsmensen hoef je je helemaal niet druk te maken en ook niet over ingewikkelde financiële keuzes. Er is een financieel kader voor je vastgesteld en daarmee ben je binnen het concept als het ware je eigen baas en zorg je voor de sfeer, de gastvrijheid, de menu-invulling en de schone badkamer, kortom, ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor de gasttevredenheid. En dat vond ik leuk!

Voor mij staat met stip op nummer 1 het contact met de gasten. Iedere week weer verschillend, iedere week een andere sfeer en stemming, iedere week weer op een andere manier aanwezig zijn, passend bij de gasten. Blijf ik meer op de achtergrond of juist helemaal erbij, kan ik ongevraagd met oplossingen komen voor dingen, of kan ik beter juist de vraag afwachten, hoe snel kom ik er achter welke wensen er zijn voor het eten, vooral die die niet uitgesproken worden. En dan zijn er natuurlijk ook nog allerlei dagelijkse gesprekjes. 's Morgens over wat ze van plan zijn die dag en 's middags over of dat gelukt is en wat ze ervan vonden. Maar ook over waar ze wonen, wat ze in het dagelijks leven doen, wat ik in het dagelijks leven doe en over allerlei wintersport-gerelateerde ervaringen.

taart op tafel in het chalet
Eveneens met stip, op nummer twee: het klaarmaken van de maaltijden. Het is geen seconde gaan vervelen, ook al maakte ik meestal op dezelfde weekdag hetzelfde menu. De routine die dat meebrengt is voor mij echt een hulp geweest, geen sleur. Verderop in het seizoen durfde ik wel steeds meer te variëren. Dat kwam door een paar speciale diëten, dus ik moest wel, maar ik ontdekte rond die tijd ook dat er mensen zijn die eigenlijk heel graag 'dicht bij huis' eten, en dus snakken naar een kipfilet na vier dagen culinaire hoogstandjes met eend, zeeduivel of kalfsschnitzels. Ik kan me dat niet goed voorstellen, maar echt. Mijn menu is dus vanzelf van een zesdagenmenu naar een tiendagenmenu gegroeid en ik heb gelukkig ontdekt dat dingen die ik voor het eerst maak niet echt de neiging hebben te mislukken, maar hooguit wat minder perfect zijn dan later.

Ik heb trouwens ook ontdekt dat ik daar niet zo goed tegen kan, tegen dingen die wat minder perfect zijn dan later. Op nummer drie dan maar: afgelopen winter heeft er niet alleen voor gezorgd dat ik me daarvan bewust werd, maar ook dat ik dat inmiddels in een wat relativerender daglicht kan zetten. Zou ik dat vast kunnen houden?

maandag 28 mei 2012

afscheid van Morzine

narcissen in de tuin van het chaletDe laatste gasten in Morzine had ik in de week voor pasen, dat was de eerste week van april. De twee weken daarna heb ik nog veel kunnen skiën en verder heb ik die gebruikt om op mijn gemak het chalet helemaal schoon achter te laten. Morzine liep langzaam leeg. De seizoenswerkers gingen naar huis of naar een zomerjob en heel veel toeristen waren er ook niet meer. Het bracht herinneringen terug aan de dag dat ik aankwam. Ik vroeg me toen serieus af of ik dit wel echt wilde en of ik het wel kon.

Gelukkig is het helemaal goed gekomen. Door een beetje buiten mijn 'comfort-zone' te gaan, heb ik hele leuke dingen meegemaakt en geleerd. Het opstarten van het seizoen was echt het lastigste. Er kwam in één keer zoveel nieuws op me af en ik vond het vooral erg lastig dat er helemaal niemand met wie ik dingen samen kon bespreken. Toen Paul en Fred, de hosts van het andere chalet van skichalets.nl in Morzine, aan waren gekomen, hebben we meteen een aantal dingen samen ondernomen. Dat maakte een heel verschil. We hadden het over de dingen waarover een beslissing genomen moest worden en het maakt niet uit dat ik dan vervolgens die beslissing toch nog in mijn eentje nam. Het gegeven dat er nog iemand even mee had gekeken en gedacht, die met dezelfde vragen zat (mogelijkheden en onmogelijkheden van het budget bijvoorbeeld), vond ik echt een verademing. Trouwens, de mensen van skichalets waren ook helemaal niet te beroerd om mee te denken. Ik had ze een paar dagen na aankomst meteen verteld dat ik me nogal onzeker voelde over alles. Hun reactie dat ze er alle vertrouwen in hadden dat het goed zou komen en dat ze het fijn vonden dat ik ze liet weten hoe me voelde, in plaats van maar zo'n beetje zelf aan te rommelen tot het misschien echt mis ging, hielp gek genoeg al enorm. Misschien nog wel meer dan de (goede) tips die ik ook van ze kreeg. Louise van de skischool had het al gezegd: "Zodra de eerste gasten er zijn, gaat het vanzelf, je zult het zien."

En ik zag het. Bovendien ging het niet alleen vanzelf, maar ook snel. In december hoorde ik het iemand al zeggen: het seizoen is zó voorbij! Toen dacht ik nog: vier maanden, die zijn echt niet zomaar voorbij! Maar inderdaad. Vier maanden zijn wel zomaar voorbij. Zelfs als je allemaal nieuwe dingen doet.

En zulke leuke nieuwe dingen! Dat het skiën is bevallen heb je al kunnen lezen, maar wat óók heel erg is bevallen, ondanks de wat moeizame start, is het werken in het chalet. Veel mensen 'in the business' en daarbuiten vinden dat chalethost zo ontzettend hard werken is. Nu weet ik niet wat andere mensen zoal gewend zijn aan 'hard werken', maar van de seizoenswerkers in de horeca zijn er maar weinig die zoveel tijd op de ski's kunnen doorbrengen en in vergelijking met een baan in het onderwijs is chalethost hemels qua hard werken. Ok, je werkt veel, van kwart over zeven tot elf en van vier tot half tien, zes dagen per week, met op de wisseldag en de boodschappendag nog een paar uur extra (en op je vrije dag, niet te vergeten, nog wel even het ontbijt draaien), maar hé, als het af is, is het af! Kom daar maar eens om in het onderwijs. En die negen-urige werkdag krijg je er op school ook gratis bij, net als die zevendaagse werkweek. Als ik eerlijk ben? Het smaakt wel een beetje naar meer!

vrijdag 25 mei 2012

verstuikte enkel

Ik zit met mijn pootje omhoog dit stukje te typen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. Het was de bedoeling dat ik op een ladder stond met kluskleren aan en kozijnen en luiken aan het schilderen was. En tussendoor een beetje aan het spelen was op de rotsen en op de wandelpaden rondom Argentière en Ailefroide in de Franse Alpen, al dan niet vergezeld van mijn gastvrouw en gastheer. Maar helaas eindigde eergisteren dat spelen op de rotsen niet op de standplaats, maar hangend in het touw, met verstuikte enkel. Beetje jammer...

Ik ben in Les Vigneaux, een klein dorp in de Franse Ecrins. Ik ben sinds vorige week woensdag te gast bij Anne en Geert van Entre Terre et Ciel en ik kwam hier om te helpen met klussen. Ik hoop dat ik na het weekend weer een beetje in staat ben wat te doen, want dat zitten met mijn been omhoog en dat voetje voor voetje schuifelen (wat ik gelukkig al wel weer kan), dat vind ik maar niks!

Ik vind het ook maar niks dat ik juist weer een beetje aan het klimmen was en nu wéér de rotsen niet kan voelen, terwijl ik er zo dichtbij ben! Maar ik treur niet, want zelfs zittend op een stoel is het hier een en al berggevoel. De hoge toppen rondom hebben nog steeds een witte hoed, maar hier wat lager is de natuur na de koude winter volop aan het genieten van de inmiddels zomerse temperaturen en wij dus ook. Er klinkt vogelgezang de hele dag door, de bomen zijn gehuld in een prachtig lichte kleur groen en overal komen de bloemen te voorschijn.

Helaas is het dus een paar dagen wel een beetje een kleine wereld. Ik hoop dat ik snel weer wat mobieler ga zijn, duim maar voor me.

maandag 21 mei 2012

februari tot april...

"Leef je nog, hoe gaat het met je, wanneer kom je terug, wat ga je hierna doen?" Ik had het al aan de regelmatig vragen per email, sms en telefoon kunnen weten: ik blog veel te weinig! Ik had het ook zo naar mijn zin in Morzine, het kwam er gewoon niet van om er af en toe even rustig voor te gaan zitten. Ik heb wel heel veel op facebook gepost tussendoor, dat gaat sneller en ik leg me sneller neer bij niet al te goed lopende zinnen, maar ik vergat dan dat het handig is om af en toe een compilatie ook nog hier te plaatsen. Excuses dus bij deze!

Eind april ben ik uit Morzine vertrokken en via Nederland en een leuke klimweek in Zuid-Frankrijk vorige week in de Ecrins neergestreken. Daarover binnenkort meer, nu eerst maar eens wat flarden uit de maanden die ik niet geblogd heb. Skiën, skiën, skiën...Van facebook dus.

Februari:

16 februari:
Gespeeld in de poeder, en maar vier keer onderuit gegaan in een bochtje (en laten we zeggen 34 keer maar net overeind gebleven, haha!), vast komen te zitten in een net iets te lastig stuk voor mijn kunnen (bomen, oversneeuwde beekgeul), op kunnen lossen met 1 keer omhoog klimmen en daarna toch nog twee keer vallen in die greppel en ook twee keer opnieuw een verloren ski onderbinden, wat beslist geen handige actie is als de sneeuw tot je knieën komt. Heel veel gelachen en vooral het gevoel gekregen dat het iets is wat ik durf en kan, vooral de bocht linksom en op mijn rechterbeen, trouwens.

26 februari:
Toen ik hier half december aankwam, werd het al gezegd: het seizoen gaat sneller dan je denkt. Ik geloofde er niets van, vier maanden, dat is echt niet zomaar voorbij. Maar nu is het al bijna maart en ik heb het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben... De sneeuwcondities waren gisteren ondanks de hoge temperatuur weer eens super, wat is het leven hier toch slecht.

Maart:

11 maart:
Prachtig lenteweer hier, terwijl ook de sneeuw nog steeds in de tuin (en op de pistes) ligt. Mooi om te zien hoe de ene hoek al helemaal sneeuwvrij is, terwijl de sneeuw in de andere nog eindeloos (en dik) blijft liggen. Waar de sneeuw weg is, zetten we dus de tuinbank neer: daar is de meeste zon! Maar nu eerst paprika roosteren voor het voorgerecht en het chalet schoonmaken.

19 maart:
Verse sneeuw in Morzine en een paar dagen vrij. En wat voor sneeuw! We vonden een paar mooie 'blauwe' hellingen met centimeters vers, we oefenden bochtjes en: ik viel niet! Sterker nog, ik had een van mijn beste dagen tot nu toe (de sneeuw hielp daar absoluut bij) en had voor het eerst het gevoel dat mijn ski's gewoon een deel van mij waren, zo makkelijk ging alles.

Toen alle verse sneeuw langs de pistes wel zo'n beetje gespoord was, gingen we naar de plek waar ik de laatste dagen naast de piste mijn buckelvaardigheden had geoefend. En ook daar ging het supergoed: ik ging voor het eerst achter elkaar naar beneden zonder 'paniek'stops tussendoor en tja, en dan zie je even later, onderweg naar de lunchstop, onder de lift die ene zwarte piste liggen die je tot nu toe nog niet had gedaan, omdat het bovenste stuk al weken 1 grote ijsplaat was. Met eveneens een prachtige laag verse sneeuw en buckels die er niet al te intimiderend uitzagen.

Mijn skimaatjes hadden meer trek in lunch, dus we spraken af in het restaurant en ik hopte over de rand. Absoluut de beste beslissing van de dag, want wat ging het lekker en wat kwam ik trots beneden. Een onbekende zwarte buckelpiste, en echt skiënd gedaan, niet in stukjes gehakt 'net gered'! Bovenlichaam stil proberen te houden, mijn knieën de terreinoneffenheden lekker zelf laten uitzoeken en het lukte me om de meeste bochtjes netjes af te maken voor de volgende buckel gerond moest worden. Woeh!!!!

22 maart
Ik heb gisteren 'hobbelige-piste-les' gehad, (die les was een spotgoedkope seizoenswerkers-aanbieding van een van de skischolen hier), 
Le Stade (de piste achter het chalet) ziet er akelig buckelig en los uit, niet makkelijk skiën, te oordelen naar hoe het merendeel van de skiers naar beneden komt en ik zou het bijna even gaan proberen. Maar er is nog wat huishouden te doen, morgen weer gasten, en daarna eten bij mijn collega's van het andere chalet van Skichalets.nl.

April:

11 april:
Het is bijna niet te geloven, maar nadat we gisteren wéér een heerlijke skidag hadden (het gaat maar niet vervelen...), hebben we vandaag: een laag verse sneeuw! Er moet nog even gewerkt worden in het chalet, maar tegen de middag schijnt er misschien een zonnetje en ga ik hoe dan ook naar boven!

17 april (na nog een paar dagen sneeuwval):
Ik kan het, poederskiën! Ik was een dagje op stap met Antoine en Leontine. Ik kreeg 1 aanwijzing van instructeur Antoine na de eerste onvermijdelijke valpartij door een gemiste bocht en ik had het grapje door. Er kan absoluut nog heel wat bijgeschaafd worden, maar ik máák die bochten, wanneer ik ze wil en gecontroleerd. Meestal dan toch. Nu wel ver-schrik-ke-lijk moe! (Ook al waren het uiteindelijk maar vier afdalingen off-piste, of zal ik die laatste, door de poor-man's-powder naar het dal, ook meerekenen?)

20 april:
Laatste dag in Morzine. Het is een regenachtige ochtend en het dorp is uitgestorven, net als toen ik hier aankwam in december. Verschil 1: dertig meter hoger op de helling begint de sneeuw. Verschil 2: ik voel me een stuk meer thuis in het dorp dan vier maanden geleden! Hopelijk klaart het vanmiddag op, dan gaan we nog even de verse sneeuw op de pistes opzoeken (en misschien duik ik er nog even naast ook), mooi afscheid.