chalethost zijn

Ik schreef het al, ik heb het qua werken enorm naar mijn zin gehad afgelopen winter. Zo'n chalet is een soort mini-hotelletje en als chalethost ben jij degene die het moet maken. Over marketing, boekingen en contacten met eigenaren of onderhoudsmensen hoef je je helemaal niet druk te maken en ook niet over ingewikkelde financiële keuzes. Er is een financieel kader voor je vastgesteld en daarmee ben je binnen het concept als het ware je eigen baas en zorg je voor de sfeer, de gastvrijheid, de menu-invulling en de schone badkamer, kortom, ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor de gasttevredenheid. En dat vond ik leuk!

Voor mij staat met stip op nummer 1 het contact met de gasten. Iedere week weer verschillend, iedere week een andere sfeer en stemming, iedere week weer op een andere manier aanwezig zijn, passend bij de gasten. Blijf ik meer op de achtergrond of juist helemaal erbij, kan ik ongevraagd met oplossingen komen voor dingen, of kan ik beter juist de vraag afwachten, hoe snel kom ik er achter welke wensen er zijn voor het eten, vooral die die niet uitgesproken worden. En dan zijn er natuurlijk ook nog allerlei dagelijkse gesprekjes. 's Morgens over wat ze van plan zijn die dag en 's middags over of dat gelukt is en wat ze ervan vonden. Maar ook over waar ze wonen, wat ze in het dagelijks leven doen, wat ik in het dagelijks leven doe en over allerlei wintersport-gerelateerde ervaringen.

Eveneens met stip, op nummer twee: het klaarmaken van de maaltijden. Het is geen seconde gaan vervelen, ook al maakte ik meestal op dezelfde weekdag hetzelfde menu. De routine die dat meebrengt is voor mij echt een hulp geweest, geen sleur. Verderop in het seizoen durfde ik wel steeds meer te variëren. Dat kwam door een paar speciale diëten, dus ik moest wel, maar ik ontdekte rond die tijd ook dat er mensen zijn die eigenlijk heel graag 'dicht bij huis' eten, en dus snakken naar een kipfilet na vier dagen culinaire hoogstandjes met eend, zeeduivel of kalfsschnitzels. Ik kan me dat niet goed voorstellen, maar echt. Mijn menu is dus vanzelf van een zesdagenmenu naar een tiendagenmenu gegroeid en ik heb gelukkig ontdekt dat dingen die ik voor het eerst maak niet echt de neiging hebben te mislukken, maar hooguit wat minder perfect zijn dan later.

Ik heb trouwens ook ontdekt dat ik daar niet zo goed tegen kan, tegen dingen die wat minder perfect zijn dan later. Op nummer drie dan maar: afgelopen winter heeft er niet alleen voor gezorgd dat ik me daarvan bewust werd, maar ook dat ik dat inmiddels in een wat relativerender daglicht kan zetten. Zou ik dat vast kunnen houden?