verstuikte enkel

Ik zit met mijn pootje omhoog dit stukje te typen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. Het was de bedoeling dat ik op een ladder stond met kluskleren aan en kozijnen en luiken aan het schilderen was. En tussendoor een beetje aan het spelen was op de rotsen en op de wandelpaden rondom Argentière en Ailefroide in de Franse Alpen, al dan niet vergezeld van mijn gastvrouw en gastheer. Maar helaas eindigde eergisteren dat spelen op de rotsen niet op de standplaats, maar hangend in het touw, met verstuikte enkel. Beetje jammer...

Ik ben in Les Vigneaux, een klein dorp in de Franse Ecrins. Ik ben sinds vorige week woensdag te gast bij Anne en Geert van Entre Terre et Ciel en ik kwam hier om te helpen met klussen. Ik hoop dat ik na het weekend weer een beetje in staat ben wat te doen, want dat zitten met mijn been omhoog en dat voetje voor voetje schuifelen (wat ik gelukkig al wel weer kan), dat vind ik maar niks!

Ik vind het ook maar niks dat ik juist weer een beetje aan het klimmen was en nu wéér de rotsen niet kan voelen, terwijl ik er zo dichtbij ben! Maar ik treur niet, want zelfs zittend op een stoel is het hier een en al berggevoel. De hoge toppen rondom hebben nog steeds een witte hoed, maar hier wat lager is de natuur na de koude winter volop aan het genieten van de inmiddels zomerse temperaturen en wij dus ook. Er klinkt vogelgezang de hele dag door, de bomen zijn gehuld in een prachtig lichte kleur groen en overal komen de bloemen te voorschijn.

Helaas is het dus een paar dagen wel een beetje een kleine wereld. Ik hoop dat ik snel weer wat mobieler ga zijn, duim maar voor me.