afscheid van Morzine

De laatste gasten in Morzine had ik in de week voor pasen, dat was de eerste week van april. De twee weken daarna heb ik nog veel kunnen skiën en verder heb ik die gebruikt om op mijn gemak het chalet helemaal schoon achter te laten. Morzine liep langzaam leeg. De seizoenswerkers gingen naar huis of naar een zomerjob en heel veel toeristen waren er ook niet meer. Het bracht herinneringen terug aan de dag dat ik aankwam. Ik vroeg me toen serieus af of ik dit wel echt wilde en of ik het wel kon.

Gelukkig is het helemaal goed gekomen. Door een beetje buiten mijn 'comfort-zone' te gaan, heb ik hele leuke dingen meegemaakt en geleerd. Het opstarten van het seizoen was echt het lastigste. Er kwam in één keer zoveel nieuws op me af en ik vond het vooral erg lastig dat er helemaal niemand met wie ik dingen samen kon bespreken. Toen Paul en Fred, de hosts van het andere chalet van skichalets.nl in Morzine, aan waren gekomen, hebben we meteen een aantal dingen samen ondernomen. Dat maakte een heel verschil. We hadden het over de dingen waarover een beslissing genomen moest worden en het maakt niet uit dat ik dan vervolgens die beslissing toch nog in mijn eentje nam. Het gegeven dat er nog iemand even mee had gekeken en gedacht, die met dezelfde vragen zat (mogelijkheden en onmogelijkheden van het budget bijvoorbeeld), vond ik echt een verademing. Trouwens, de mensen van skichalets waren ook helemaal niet te beroerd om mee te denken. Ik had ze een paar dagen na aankomst meteen verteld dat ik me nogal onzeker voelde over alles. Hun reactie dat ze er alle vertrouwen in hadden dat het goed zou komen en dat ze het fijn vonden dat ik ze liet weten hoe me voelde, in plaats van maar zo'n beetje zelf aan te rommelen tot het misschien echt mis ging, hielp gek genoeg al enorm. Misschien nog wel meer dan de (goede) tips die ik ook van ze kreeg. Louise van de skischool had het al gezegd: "Zodra de eerste gasten er zijn, gaat het vanzelf, je zult het zien."

En ik zag het. Bovendien ging het niet alleen vanzelf, maar ook snel. In december hoorde ik het iemand al zeggen: het seizoen is zó voorbij! Toen dacht ik nog: vier maanden, die zijn echt niet zomaar voorbij! Maar inderdaad. Vier maanden zijn wel zomaar voorbij. Zelfs als je allemaal nieuwe dingen doet.

En zulke leuke nieuwe dingen! Dat het skiën is bevallen heb je al kunnen lezen, maar wat óók heel erg is bevallen, ondanks de wat moeizame start, is het werken in het chalet. Veel mensen 'in the business' en daarbuiten vinden dat chalethost zo ontzettend hard werken is. Nu weet ik niet wat andere mensen zoal gewend zijn aan 'hard werken', maar van de seizoenswerkers in de horeca zijn er maar weinig die zoveel tijd op de ski's kunnen doorbrengen en in vergelijking met een baan in het onderwijs is chalethost hemels qua hard werken. Ok, je werkt veel, van kwart over zeven tot elf en van vier tot half tien, zes dagen per week, met op de wisseldag en de boodschappendag nog een paar uur extra (en op je vrije dag, niet te vergeten, nog wel even het ontbijt draaien), maar hé, als het af is, is het af! Kom daar maar eens om in het onderwijs. En die negen-urige werkdag krijg je er op school ook gratis bij, net als die zevendaagse werkweek. Als ik eerlijk ben? Het smaakt wel een beetje naar meer!