dinsdag 26 juli 2011

paella voor 45 man

We maken paella in de kampkeuken. Dit is de traditionele welkomstmaaltijd op zaterdagavond, met sangria en tapas vooraf. De X-adventure keukenverantwoordelijke (Walter) kan al geen paella meer zien, zegt hij...

We maken paella in de kampkeuken. Dit is de traditionele welkomstmaaltijd op zaterdagavond, met sangria en tapas vooraf. De X-adventure keukenverantwoordelijke (Walter) kan al geen paella meer zien, zegt hij...


de keuken in Torla

Keuken in Torla

Keuken in Torla


Kijk eens aan, via de iPhone een foto plaatsen lukt, maar het is nog niet helemaal naar mijn zin. Het gaat met 1 foto per keer en iedere foto is een nieuwe entry. Ik ben er nog niet achter hoe ik foto's toe kan voegen aan een tekst (deze tekst edit ik nu, naderhand, met de MacBook), dat is natuurlijk niet helemaal handig. Maar ik ga er wel wat op vinden. In ieder geval is dit dus de keuken in Torla, aan het begin van de middag, nog voor het koken. De keuken in Escalona, waar ik nu ben, is vergelijkbaar ingericht, alleen twee keer zo groot. Ovens, een magnetron, drie gasbranders en 5 op het fornuis, een grote paellabrander met dito pan (ook daar is een foto van, die zal ik ook nog plaatsen), een enorme staafmixer, INOX-werkbladen en een wasbak met koud stromend water (in Escalona zelfs warm stromend water!), kortom, van alle gemakken voorzien.

maandag 25 juli 2011

wennen aan wennen


Begin maar vast te wennen aan wennen, dat zal je het komende jaar vaker moeten gaan doen :-)


Ik sms'te mijn lief vrijdag dat ik niet zoveel zin had om te gaan wennen aan de gang van zaken in Escalona, nu ik net met die in Torla vertrouwd was geraakt. Ik kreeg bovenstaand opbeurende sms'je terug en dat was precies wat ik even nodig had.

Ik houd wel van wat avontuur, ik mag graag nieuwe dingen ontdekken en gewoontes doorbreken, maar ik vind het niet altijd even leuk om niet goed te weten waar ik aan toe ben in een vreemde omgeving. En het is waar, het is wel handig om daar toch maar een beetje aan te gaan wennen, als je nog niet eens weet waar je eind september zult gaan zijn! Dus toen ik de afgelopen dagen af en toe wat onwennig in de keuken of ergens anders op het kampterrein stond, hoefde ik alleen maar even te denken: gewoon even wennen aan wennen! en ik zag er ook de lol wel van in.

Ik ben een beetje verbaasd hoe goed ik me tot nu toe voel in mijn eentje. Ik mis ~C wel regelmatig, maar niet omdat ik me alleen voel. Ik vind het heerlijk om, zoals gisteren, hier de omgeving te verkennen, op een terrasje neer te strijken voor een café con leche en aan de rivier een broodje te eten en ik vind het geen probleem om dat op mezelf te doen. Er is trouwens meer dan genoeg aanspraak van de andere X-teamers, ik leid nu niet bepaald een kluizenaarsleven hier...

Ik heb intussen wat foto's gemaakt met de iPhone, in de hoop die ook hier te kunnen plaatsen, maar dat wil om verschillende redenen nog niet helemaal lukken. Op dit moment is de belangrijkste reden, dat mijn oplaadsnoertje stuk blijkt te zijn en ik de batterij zo lang mogelijk wil sparen. Ik hoop dat ik snel iemand vind met een iPhone, zodat ik 'm weer wat sap kan geven. Dan maar eens kijken of ik wat visueel materiaal op het blog krijg.

vrijdag 22 juli 2011

aangekomen

Afgelopen vrijdag was het dan zover. De spullen die ik niet meer nodig had achter slot en grendel in de opslag, het papierwerk geregeld (tenminste...) en mijn reistassen helemaal ingepakt. ~C bracht me met de trein naar Antwerpen. Daar wachtte de introductie met het deel van de X-crew dat ook vanavond naar Spanje zou reizen. De meesten met de bus, Andy, Dietger en ik als chauffeurs in de Opel Astra die ook naar Spanje moest. Het was fijn dat ~C mee was tot aan Antwerpen. Het afscheid nemen werd zo een beetje verspreid over een paar uur, hoewel het echte afscheidsmoment er natuurlijk toch gewoon maar één is. Gelukkig had ik een leuk vooruitzicht en het is ook wel lastig om precies te beseffen wat het gaat betekenen om elkaar een jaar niet of in ieder geval veel minder te zien.

We hadden een goede reis (de mannen hebben bijna alles gereden, gebiedt de eerlijkheid me te zeggen) en 's morgens om zes uur kwamen we aan bij de camping in Escalona. Ik heb nog even een paar uur in de auto geslapen en daarna heb ik me om acht uur bij het wakkerwordende kamp gevoegd. Ik zag gelukkig heel wat bekende gezichten van het kennismakingsweekend in mei, want zeker toen de bus aan was gekomen werd het toch wel wat chaotisch op de kampplaats. Om elf uur reden we tenslotte weg naar Torla, waar ik nu mijn eerste week doorbreng.

Het is hier prachtig, de camping ligt op ongeveer 1000 meter (of zoiets), op de rand van nationaal park Ordesa. Het kamp hier is veel kleiner dan in Escalona, we koken hier met zijn tweeën (de eerste dagen met zijn drieën) voor 42 man en dat is goed te doen. Van half acht tot tien en daarna weer van half vijf tot negen zijn we in touw en overdag verken ik de omgeving en doe waar het kan wat activiteiten mee. Het team bestaat uit zes man en dat is lekker overzichtelijk zo voor de inwerkweek. Zaterdag verhuis ik naar het kamp in Escalona. Daar loopt drie keer zoveel man rond en er wordt daar in drie shifts gekookt, die een half uur van elkaar verschillen. De drie shifts eten elk een ander menu, dus het zal zeker daar een stuk hectischer zijn in de keuken. Ik ga het zien!

zondag 10 juli 2011

Nog zes dagen...

Ineens is het dan bijna zover, nog maar zes dagen en dan is mijn huisje mijn huisje niet meer, staan mijn spullen in een opslag en ben ik op weg naar Spanje.

De afgelopen twee maanden waren bijkans een gekkenhuis. Ik was blij dat ik een planning gemaakt had, ook al kwam er niets van terecht. Ik wist nu in ieder geval wát er opschoof en wat ik toch beter echt wél kon doen in de beperkte tijd die ik vond tussen de werkzaamheden voor school en eten en slapen door. Het afronden met de klas (we schreven zelf een eindtoneelstuk en in de laatste week waren mijn duo en ik ook beide bij alle repetities aanwezig, ook als die in de werktijd van de ander vielen) en het afronden en goed overdragen van mijn coördinerende taken kostte meer tijd dan ik dacht en daar ging dus ook nogal wat eigen tijd in zitten. Die ik dus niet kon besteden aan het voorbereiden van de reis. Om van klimmen in de hal maar niet te spreken! Gelukkig was ik eind april een heerlijke week in de Ecrins, heb ik een fantastisch weekend gehad in Ettringen en klom ik met Hemelvaart in Bleau, daar kon ik goed op teren.

Gelukkig kreeg ik vorige week (was het echt pas vorige week?) vakantie en zijn (bijna) alle veel te laat ingezette dingen helemaal op hun pootjes terecht gekomen. Zo heb ik afgelopen week nog de gewenste opslag kunnen regelen, kon ik nog een gunstige afspraak maken met het grofvuil (met enige hulp van de huismeester van mijn flat) en lukte het ook om op korte termijn een kappers- en tandartsafspraak te maken.

Wel heel vervelend: ~C is uitgerekend afgelopen week aan het werk in een ver buitenland en komt pas woensdag, twee dagen voor mijn vertrek, terug. We oefenen dus alvast in niet bij elkaar zijn, maar dat hadden we liever pas volgende week gedaan!

De zondag besteed ik aan het inpakken van dozen, het ontmantelen van kasten en bureau en het bij elkaar zoeken van de spullen die ik mee ga nemen. Keuzes-keuzes: wel touw, geen touw? (geen touw.) Wel voorklimmateriaal of niet? (wel.) Welke schoenen? (bergschoenen, klimschoenen en wandelschoenen in ieder geval, maar hardloop/gymschoenen? Slippers naast mijn teva's?) Hoeveel t-shirts? Wat gaat er mee aan drogisterij- en ehbo-artikelen? Wel korte broek of geen korte broek? Zucht. Plan van aanpak: ook twijfelgevallen klaarleggen en aan de hand van gewicht en volume maar bepalen wat er aan twijfelgevallen wel en wat niet mee kan.

Een ding is zeker: vrijdag is het klaar!

Ettringen 2e en 3e dag

Artificieel klimmen is klimmen met gebruik van materialen om omhoog te komen. We werden wegwijs gemaakt in het gebruik van touwladders, daisy chains en het fifihaakje en daarna moesten we aan het werk, 10 meter omhoog in een spleet. Zolang ik hardop bleef praten, ging het goed: "Zo, fifihaakje zit vast, nu touw inclippen." Klaar. Wat nu? O ja: "Volgende friend plaatsen. Ok." En dan ook weer? Eeh, ja: "Laagste karabiner met touwladder losmaken en in de nieuw geplaatste friend hangen. Zo." Eeh, dan...? ... "Oh ja, Fifihaakje losmaken, omhoog. Fifihaakje vast. Goed." "Oh, eeh, touw inclippen! Zo, eeh, en nu? Friend." En dat tien keer achter elkaar, haha!

In de volgende route moest je goed kijken welke maat zekering je nodig had. De spleet werd bovendien steeds kleiner en de zekeringen dus ook. Daar dan toch in gaan hangen en in omhoog klimmen maakt absoluut dat het vertrouwen in het materiaal stijgt, en dat was nu precies de bedoeling. Erg leuk om te doen, en weer heel anders dan gewoon klimmen.


De derde dag, maandag, was gereserveerd voor onvervalste spleetklimtechniek. Onze juf en onze meesters hadden dit keer een gebiedje opgezocht waar je echt heel weinig routes vindt met grepen en treetjes. Alleen spleten, met niks om je aan vast te houden. Gelukkig blijken je handen uitstekend te blijven klemmen in de spleten, wanneer je je vingers en duim zo manipuleert dat deze je hand breed weten te maken. En serieus, het zit dan echt vast. Vaster dan menig gladde greep in een afgeklommen kalkgebied.

De voeten is een andere zaak. Daar had ik vooral veel moeite mee. Hoe krijg je je voet zo in de spleet, dattie vast zit zonder je tenen te breken tegen de rand van de spleet? En zo, dat je niet helemaal dubbelgevouwen zit, waardoor je je niet meer omhoog kunt duwen? Uiteindelijk is het me wel een beetje gelukt, maar echt vanzelfsprekend wilde het maar niet worden. Terwijl de handen zich wel steeds veiliger voelden op de plekken waar ik ze wurmde. Zou ik het vaker doen, gaat het vast normaal worden, maar ja, dat zit er dit jaar even niet in.

We sloten in het zonnetje af bij een pizzeria in het dorp; het was weer een heerlijk en leerzaam regioweekend, ik zal ze gaan missen volgend jaar!

© foto: Loek Timmermans