dinsdag 27 december 2011

updates

Omdat niet iedereen Facebook heeft, mijn Facebook heeft, of mij leest:

25 december, uurtje of negen 's avonds:
Het is 17 jaar geleden dat ik voor het laatst met kerstmis gewerkt heb, toen in de zorg, nu in de, eeh, zal ik het maar horeca noemen? Kerstdiner achter de rug, gasten tevreden, nanske tevreden, de keuken, niet eens zo'n vreselijke puinhoop! Hoop dat ik het met een uurtje aan kant heb inclusief dweilen, dan kan ik vannacht eens wat langer slapen dan 6 uur.

26 december, uurtje of kwart over zes 's avonds:
Het ging allemaal supervoorspoedig, mijn tijdschema bleek helemaal in orde. Om 18.55 stond het voorgerecht op tafel, de oven was warm, de vis klaar om er in gezet te worden, de worteltjes op het punt van glaceren (laatste minutenwerk), de rijst geweekt en klaar om opgezet te worden en de soep warm aan het worden. Ik wachtte tot ik de voordeur hoorde met het in gang zetten van het hoofdgerecht. Ik hoorde alleen geen voordeur. En toen keek ik op de klok. Het was 18.00.... Ik had een uur en een kwartier in mijn schema overgeslagen. Ik kan dus volgende week een uur later met de mis-en-place beginnen :-) Gelukkig had ik gewacht met de bereiding van het hoofdgerecht, anders had ik nu een probleem...

27 december, uurtje of tien 's morg... eeh, in de voormiddag:
Ik dacht dat ik dit jaar één nieuwe taal ging leren. Toen ging ik naar Morzine en kwam daar gratis en voor niets een tweede, min of meer nieuwe, taal bij. Maar zonder dat ik er erg in had, blijk ik een derde taal geleerd te hebben. En eigenlijk wist ik dat al toen ik dit schreef. Ik heb deze week namelijk Vlaamse gasten en zonder veel moeite ga ik weer te voet, of stap ik, zet ik tasjes op tafel, ga ik een schoteldoek halen om de tafel af te kuisen en schrijf ik 'patatten schillen' op mijn werkschema.

woensdag 21 december 2011

aankomst in Morzine (lang!)

Vorige week woensdag maakte ik kennis met een druilerig Morzine. De taxi zette mij in de regen af in een nieuwbouwchaletwijkje, waar ik niet vond wat ik verwachtte, namelijk het woonhuis van de eigenaresse van het chalet en van het studiootje waar ik deze maanden slaap. Weliswaar stond de achternaam van deze mevrouw op een bordje naast de bel, maar de voornamen klopten niet en bovendien was er niemand thuis. Daar stond ik dan met al mijn bagage, in de regen, waar moest ik heen? Kantoor in Nederland gebeld, nummer gekregen van degene waar ik heen moest, haar gebeld om te vragen hoe ik bij haar moest komen en toen het taxibedrijf maar weer gebeld, want deze uiterst vriendelijke dame sprak alleen maar Frans en hoewel ze uiteindelijk leek te begrijpen waar ik me bevond, begreep ik de richtingaanwijzingen die ze me gaf in het Frans maar half, of nog minder. En het regende nog steeds...

Kort daarna kwam er een auto bij het huis aan, de jonge vader die uitstapte keek mij natuurlijk vragend aan en gelukkig bleek hij Engels te spreken. Toen hij begreep bij wie ik moest zijn, wees hij me het huis aan, 20 meter lager aan de hoofdweg. Ik kon dus de taxi weer afbellen en vijf minuten later stond ik voor de deur van een lieve moeke van in de 70, die mij warm ontving met een koffie en iets lekkers.

Even later kreeg ik de sleutel van mijn studiootje en hoewel dat oud en incourant is, is het heel privé en behoorlijk ruim. Het was wel een opluchting dat het me zo beviel, want ik voelde me verder helemaal niet lekker in mijn vel. Ik vroeg me serieus af waar ik in 's hemelsnaam aan begonnen was. Ik miste Ronda, ik hoorde alleen maar Frans om me heen in plaats van het inmiddels zo bekende Spaans, het regende, en ik wist ook wat betreft het werk helemaal van niets en maakte me dus zorgen over alles.

Toen ik 's middags het dorp in ging, werd het er allemaal niet echt beter op. "Je kiest zelf een skiverhuur waarmee je wilt samenwerken", stond er in de handleiding. Maar hoe kies je uit meer dan 25 skishops binnen een paar dagen degene waar jij mee wilt samenwerken? En hoe moest het met de skischool? En hoe doe je dat eigenlijk, dat regelen van een samenwerking? En zou mijn menu niet toch buiten budget zijn? En zou alles wat ik nodig heb wel bezorgd kunnen worden, want ik heb geen auto? En zouden ze bij de VVV wel Engels spreken en me begrijpen? En waarom lopen alle andere seizoenswerkers hier rond alsof ze het wel allemaal weten? En, en, en... En zou het eigenlijk niet gewoon zo zijn dat ik dit helemaal niet kan?

Ik ging die middag nog naar de VVV, waar ze wel Engels spraken, maar behalve een stapel folders werd ik er niet veel wijzer, want ik had op dat moment nog helemaal geen gerichte vragen en tja, dan is het lastig antwoord geven. Ik voelde me intussen net zoals mijn vierdeklassers indertijd, die aan mijn bureau stonden en op de vraag "Wat snap je niet?" als antwoord gaven: "Ik snap er helemaal niks van!!" Wat had ik op dat moment graag even een begrijpende juf gehad achter de balie, die samen met mij het grote niks probeerde te verkleinen tot iets wat weer te vatten is... Gelukkig vond ik een koffiehuisje met WiFi, dat gerund werd door een Engelse, met voornamelijk Engelse clientèle en een heel rustige, fijne sfeer. Daar hoorde ik een taal die ik begreep, ik kreeg een lekker grote kop warme koffie verkeerd en ik skypte met ~C, die, wat een timing, die middag vroeg thuis was.

De volgende ochtend herinnerde ik me, dat de vierdeklasser die er niks van snapt en de juf die het grote niks probeert te verkleinen in dit geval dezelfde persoon moest zijn (dank je wel Wilma, als je dit leest) en vanaf dat moment ging het beter. De juf deelde het grote niks op in stapjes die de vierdeklasser op dat moment wel kon zetten en hoewel ik nog steeds af en toe de druk voelde opkomen rondom de stukjes die ik nog niet kon overzien, ben ik maar gewoon aan de slag gegaan. De regen was inmiddels overgegaan in sneeuw en dat maakt een heel verschil in zo'n bergdorpje!

Ik ben die middag langs gegaan bij de drie grotere skischoolbureaus en bij de tweede zat Louise. Zij antwoordde op mijn "Je ne parle pas tres bien le francais" met "Moi non plus!". Ze bleek Britse te zijn en ik heb even mijn hart mogen luchten bij haar. Ze begreep het helemaal, ze had ook een paar jaar een chalet gerund. Ze drukte me op het hart dat iedereen zich zo voelt in het begin en dat het allemaal over is zodra de eerste gasten er zijn en dat het perfect normaal is om te denken "Wat doe ik hier en waarom ben ik hier in 's hemelsnaam aan begonnen, want ik kan het helemaal niet."

Nu, bijna een week later, weet ik dat ze gelijk heeft. De dingen die vorige week nog één grote berg vormden en die nooit zouden gaan lukken, staan zo langzamerhand allemaal op de rails: de voorraadkast is gevuld, de skischool is geregeld, de skiverhuur is geregeld, het contract met de liftpasorganisatie is ondertekend, de huiskamer is gezellig gemaakt en ik heb telefonisch en per mail contact gehad met mijn eerste gasten. Nu ja, het enige waar ik me nu nog zorgen over maak, is het menu, maar over tien dagen heb ik alles een keer klaargemaakt en dan heb ik ook dat achter de rug :-)

zaterdag 10 december 2011

afscheid nemen

Dinsdag 6 december, de laatste zonnestralen van de dag zetten de Alameda, het park van Ronda, in een gouden licht en de schaduwen van de bezoekers lijken eindeloos lang. Ik heb zojuist het boek waarin ik aan het lezen was weggestopt en geniet nog even van het uitzicht en de sfeer in het park. Deze dag is een vrije dag in Spanje en het is echt heerlijk weer geweest en dan gaat iedereen de straat op. In het park was ik dan ook zeker niet de enige die met een boekje, of in gezelschap van anderen, op een bankje in de zon zat.

Mijn tijd in Ronda zit er bijna op, aanstaande dinsdag vlieg ik naar de Alpen. Het gaat me moeilijk vallen om afscheid te nemen van Ronda! Ik ben enorm gaan houden van alles wat dit stadje te bieden heeft, de omgeving, de mensen, de sfeer. De andere kant van wennen, blijkt afscheid nemen te zijn...

Het moeilijkste afscheid tot nu toe vond ik het afscheid van ~C vorige week zondag, nadat we tien heerlijke dagen samen doorgebracht hadden. We hebben ons ondergedompeld in het Spaanse levensritme: ~C kwam om elf uur ontbijten in de bar waar ik gewoon ben om samen met medestudenten koffie te gaan drinken in de pauze en als mijn lessen klaar waren gingen we even de stad in voor een bocadillo, of we aten thuis wat. 's Avonds zochten we een bar op voor een biertje of wijntje met tapas of met een 'plato'. We hebben veel door de stad gezworven en een paar dingen in de omgeving bekeken en gelukkig was het voor het grootste gedeelte van de week lekker weer. Helaas, ook aan tien dagen die eindeloos lijken te duren blijkt een einde te komen en nu duurt het weer een hele tijd voordat we elkaar gaan zien.

Ook het afscheid dinsdag zal niet gemakkelijk zijn, afscheid van de mensen die ik hier heb leren kennen, van het studeren, wat ik heerlijk vond, en van de sfeer van deze stad, zoals die afgelopen dinsdag weer zo duidelijk voelbaar was in het park. Ik ben lijntjes aan het uitgooien om hier na de winter weer terug te kunnen komen, misschien lukt het me om aan een plekje te komen in de keuken of het huishouden van een van de hotels hier. Of zou ik toch gewoon de loterij winnen, zoals iedere rechtgeaarde Spanjaard hoopt? Dan kan ik weer verder met Spaans studeren...

Maar nu eerst het winterseizoen! Ik heb enorm veel zin om een hele winter in Morzine door te brengen en ik kijk uit naar het werk, maar ik vind het ook best spannend, omdat het allemaal nieuw is voor me: ik ken het dorp niet, ik ben nieuw in de organisatie, ik voel me niet super thuis in de Franse taal... Het zal wel even doorbijten worden dus in de eerste weken en dat is voor het eerst dit jaar :-)

donderdag 3 november 2011

werken in de alpen

Het is echt herfst in Nederland; wat een prachtige kleuren en on-Spaans laaghangende luchten! Niet iedereen deelt mijn enthousiasme, maar het is natuurlijk ook makkelijk om enthousiast te zijn wanneer je over een paar dagen weer vlakbij de Costa del Sol zit...

Mijn weekje Nederland was onder andere gepland om op sollicitatiegesprek te gaan bij Skichalets.nl, waar ik had gesolliciteerd als chaletstaf voor het winterseizoen. En ik kan nu trots melden dat ik ben aangenomen! Van december tot april kun je me dus tegenkomen als host/kok in een van de catered skichalets van Skichalets.nl, waarschijnlijk in een klein chalet voor zes personen in Frankrijk.

Ja, dat las je goed, Frankrijk; daar waar ze Frans spreken, zo'n beetje de enige vakantie-landen-taal die ik nog niet zo goed beheers. Ik ging weg om een jaar in de bergen door te brengen en ik kom terug met twee nieuwe talen in mijn taalvaardigheidspakketje... Wie weet wat ik daar nog voor leuks mee kan doen in de toekomst!

donderdag 27 oktober 2011

weekje nederland

Nog een dagje cursus en dan kom ik een weekje naar Nederland (of iets langer als het nodig is). En ik heb al door dat ik iedere dag 27 uur nodig heb om iedereen te gaan zien én lekker veel tijd met ~C door te kunnen brengen :-)

Ik kom naar Nederland vanwege een sollicitatie en omdat ik voor mijn instructeurslicentie een EHBBO-nascholing moet volgen op de kaderdag. Ik heb gesolliciteerd bij www.skichalets.nl en heb volgende week een gesprek. Ik hoop heel erg dat dat wat gaat worden, omdat het veel combineert van wat ik leuk vind: koken, het mensen naar de zin maken, zelfstandigheid en de bergen.

Na die ongetwijfeld drukke dagen in Nederland, ga ik weer terug naar Ronda, ik heb de taalcursus verlengd met nog een paar weken. Het Spaans leren op deze manier gaat zo ontzettend snel! Vooral omdat er ruim twee uur conversatie per dag is, waarin je meteen in de praktijk brengt wat je 's morgens hebt geoefend tijdens de grammaticalessen. Tot en met half december worden alle werkwoordsvormen behandeld én krijgen we de basis van het gebruik mee en dat wil ik gewoon niet missen. Bovendien heb ik het hier erg naar mijn zin en begin ik steeds meer mensen beter te kennen.

Vanavond ga ik uit met een deel van mijn lesgroep, tapas eten (en copas of cañas drinken). Jammer genoeg regent het al de hele dag van tijd tot tijd en dat zal vanavond niet veel beter zijn. Dat betekent dat het rustig zal zijn in de stad, want de Rondanezen blijven bij regen liever binnen in hun huis en eigenlijk is dat wel jammer, want er zijn hier heel veel echt heel Spaanse bars waar het leuker is wanneer het voller is.

We zijn met een Koreaanse, twee Chinezen en ik (de Amerikanen van de lesgroep zijn op reis dit weekend en vandaag al vertrokken) en we hebben afgesproken het Spaans als voertaal te gaan gebruiken. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken, maar daar hun Engels niet heel veel beter is dan hun Spaans, wordt het waarschijnlijk een mengelmoesje met veel handen, voeten en frustraties :-) Gelukkig is er dan altijd nog het eten en de copas...

donderdag 20 oktober 2011

Ik zit nu ruim anderhalve week in Ronda en ben alweer halverwege mijn drie weken cursus. Ik heb vreselijk veel zin om de cursus te verlengen met nog een paar weken in november en december, maar ja, dan moet ik wel centjes gaan spenderen..

Ik was eerst een beetje bang dat het me zwaar zou vallen om weer in de schoolbanken te zitten voor vijf uur per dag, maar ik vind het fantastisch. Het tempo zit er behoorlijk in, met drie verleden tijden in zeven dagen tijdens de grammaticalessen, maar het kan me bijna niet snel genoeg gaan. In de conversatielessen sluiten we soms aan bij de grammatica, soms doen we spel-achtige dingen, zoals een persoon in gedachten nemen die je wilt zijn en dan stellen de anderen vragen die jij als zijnde die persoon moet beantwoorden, maar meestal monden deze twee uur uit in heel levendige gesprekken over actuele dingen of naar aanleiding van opmerkingen of vragen van ons. Maandag heeft de docent bijvoorbeeld uitgebreid verteld over de periode tussen 1929 en 1986, met de burgeroorlog, het regime van Franco en de overgang naar het democratisch bestel, erg interessant. Gisteren ging het gesprek in op allerlei aspecten van het juridisch bestel in onze geboortelanden en in Spanje, naar aanleiding van de verdwijning van twee kinderen, die Spanje op dit moment in de greep houdt. En ik kan je vertellen, het is echt heel leerzaam om te proberen je mening over drugslegalisatie te formuleren in een taal die je nog niet echt in je vingers hebt...

Ik vind het erg grappig om te merken dat ik feitelijk de hele tijd bezig ben om mijn innerlijke vocabulaire te doorzoeken en om werkwoordsvormen razendsnel te vervoegen: "La policía busc... buscaba los, eeh, a los, eeh eeh, testidos?" waarop dan de docent of een van de anderen zegt: "Testigos!" Aha. Erg snel gaat de discussie dus niet, maar dat mag de pret niet drukken.

Ronda heeft absoluut mijn hart gestolen. Ik slenter dagelijks door de smalle Middeleeuwse straatjes in het oude gedeelte van de stad, door de winkelstraten in het wat minder oude gedeelte of ik ben te vinden in het stadspark. Zeker vorige week, toen het hier nog steeds 27 graden was, en ik daar ging zitten met een boekje of een krantje of gewoon om naar vogels te luisteren of naar de Spaanse gesprekken. Er zijn ook verschillende musea en andere plekken die de moeite waard zijn om te bekijken (zoals, helaas, maar tegelijkertijd wel fascinerend, de Plaza del Toros, met stierenvechtersmuseum...).

Het huis waar ik logeer ligt heel centraal en ik heb hier een enorm grote kamer (bijna zo groot als mijn hele appartement in Rijswijk bij elkaar) met eigen badkamer, waar ik heel veel privacy heb. Ik heb ook leuke gesprekken met mijn gastvrouw en dat is een welkome aanvulling op het lesprogramma. Ze spreekt weliswaar goed Engels en zelfs redelijk Duits (en ook goed Frans, maar daar kan ik dan weer niks van), maar we praten alleen maar in het Spaans met elkaar, zonder smokkelen. Het is wel jammer dat er geen medestudent in huis is, want altijd maar alleen een kopje koffie gaan drinken in de stad wordt ook een beetje vervelend op den duur en in mijn eentje een biertje of een wijntje gaan drinken in een bar, daar heb ik al helemaal geen zin in. De afgelopen twee dagen maak ik wel steeds meer kennis met anderen, maar tegen de tijd dat dat een beetje gaat lopen, ben ik alweer weg...

Hoewel, soms gaat het ook sneller dan ik verwacht, want komend weekend ga ik mee met een groepje op stedentrip naar Granada. De jonge garde van de school had een reisje georganiseerd, maar 1 van de deelneemsters was ziek geworden en verkocht haar plekje. Ik heb de uitnodiging om mee te gaan in haar plaats dankbaar aanvaard, het Alhambra kunnen bezoeken laat ik niet zomaar aan me voorbij gaan en het is bovendien gewoon erg leuk om nog wat meer te zien van Zuid-Spanje.

Ik vrees alleen een beetje, gezien de leeftijd van de deelnemers, dat het Alhambra mogelijk niet het belangrijkste gedeelte van het tripje zal gaan zijn. Ik kan dus waarschijnlijk alle gemiste biertjes en wijntjes van de afgelopen tien dagen binnen één avond weer inhalen :-)

zaterdag 8 oktober 2011

Ronda

Ik denk dat ~C over vooruitziende blik beschikt, want ik ben deze maanden inderdaad veel aan het wennen. In ieder geval meer dan ik van tevoren had voorzien! Ik ben nu twee weken hier in het hotel en zou graag nog wat langer blijven, maar er zijn de komende weken maar heel weinig gasten en ik ben dus eigenlijk niet nodig. Daarom ga ik morgen weer verhuizen, want ik heb anderhalve week geleden een Spaanse taalcursus van drie weken in Ronda geboekt! Voor het eerst in drie maanden ga ik geld uitgeven aan mijn verblijf hier...

Ik had al half-en-half het plan om in het voorjaar een taalcursus te gaan doen in een Spaanse stad, maar ik heb nu drie weken hier stuk te slaan (begin november kom ik om 'zakelijke' redenen even naar NL) en mijn gastvrouw Di vertelde dat er ook in Ronda, de stad hier vlakbij, een taalcursus wordt aangeboden. Deze bleek niet echt duur te zijn en morgen vertrek ik dus naar Ronda, waar ik in een gastgezin ga logeren (hoewel, gezin: de kinderen zijn het huis uit en als ik het goed begrepen heb, is het mama alleen) en maandag start de cursus. Ik hoop vooral dat ik het wat makkelijker ga vinden om het Spaans te verstaan. Want ik kan mezelf mondeling en schriftelijk steeds beter verstaanbaar maken en Spaans lezen gaat ook helemaal niet onaardig, maar vlot verstaan wat er gezegd wordt vind ik nog steeds erg lastig. Waarschijnlijk zal ik een van de oudste cursisten zijn, maar na een zomer met X-adventure ben ik wel wat gewend :-)

© van de foto: Joe Mabel

woensdag 5 oktober 2011

de kastanjes

Hotel Los Castaños heet niet voor niets Los Castaños. Weliswaar staat er géén grote kastanjeboom voor de deur (dat zou niet passen, want de huizen in het dorp zijn allemaal dicht op elkaar gebouwd), toch heeft het dorp veel met kastanjes. Tamme kastanjes. De hellingen van de vallei staan er namelijk helemaal vol mee: ze zorgen voor een belangrijk deel van de inkomsten van Cartajima en de andere dorpen in de Alto Genal.

Op dit moment zijn de kastanjes rijp en dat is een prachtig gezicht tijdens mijn wandelingen: grote lichtgroene bollen in de bomen, die hier en daar net opengesprongen zijn en hun donkere inhoud laten zien. Op de grond en ook in de bomen verkleuren de ronde bolsters van helder lichtgroen naar okergeel en beigebruin en de kastanjes zelf zijn vaalglimmend roodbruin en liggen op de roestbruine, want ijzerrijke, grond tussen hun stekelige huisjes.

Toen ik hier vorige week aankwam, vroeg ik me af waarom de grond van de kastanjeboomgaarden zo netjes in voren bewerkt was. Inmiddels is het me duidelijk. De kastanjes die van de bomen vallen (tijdens de oogst worden ze er met stokken uitgeslagen), rollen zo niet naar beneden, maar verzamelen zich in min of meer nette rijen langs de helling. Ze worden vervolgens door hele families met de hand geraapt en naar het dorp gebracht. Daar worden ze gesorteerd en in netten gestopt, waarna ze hun weg vinden naar winkels, misschien wel in heel Europa. Mocht je dus kastanjes gaan kopen deze herfst, kijk dan eens of de herkomst Spanje is. Misschien heb ik de kastanje die jij eet wel aan de bomen zien hangen!

zondag 2 oktober 2011

ik leef nog, hoor!

Er komen wat vragende geluiden uit het noorden: Hoe gaat het? Je hebt zeker geen WiFi? Schrijf je weer eens een blogje? Het gaat goed en ik heb wel WiFi, alleen is de verbinding niet heel erg stabiel, waardoor ik niet altijd kon doen wat ik wilde. Als ik wél online kon, ben ik de laatste dagen vooral bezig geweest om dingen te regelen voor de weken hierna, waarover binnenkort meer. Eerst maar eens wat over mijn huidige verblijfplaats.

Vorig weekend kwam ik aan op het station in Ronda, waar ik werd opgehaald door John, de partner van de eigenaresse van het hotelletje waar ik nu ben. Het was nooit de bedoeling om echt te gaan reizen en mijn bagage is daar dan ook niet helemaal op afgestemd... Gelukkig kon het allemaal mee in de trein en kwam ik na een dag reizen door Spanje aan in een schitterend klein dorpje in de buurt van Ronda, waar Di haar hotel runt. Het wennen aan wennen was weer van toepassing. Niet alleen moest ik wennen aan andere gewoontes in de keuken en aan nieuwe mensen, maar ook aan het op reis zijn op een andere manier dan ik in gedachten had toen ik van de zomer vertrok. Op reis zijn via workaway betekent, althans voor de meeste workawayers, meer reizen dan verblijven, terwijl mijn oorspronkelijke uitgangspunt meer verblijven dan reizen was! Ik vind het wel erg, erg leuk om nu ook het zuiden van Spanje te leren kennen. We zitten op 40 kilometer van het strand en vorige week zondag werd ik meteen meegenomen naar Estepona, een plaats in de buurt van Marbella. De Costa del Sol is inderdaad alles wat je denkt dat het is: op buitenlanders gericht en volgebouwd met appartementen. Het zou niet mijn vakantie zijn. maar zo in het laagseizoen (ik wil niet weten hoe druk het hier in het hoogseizoen is...) langs het strand lunchen als kennismaking met het zuiden was niet verkeerd!

Het hotelletje is de afgelopen weken heel druk geweest en is dat nog, al drie weken zijn bijna alle kamers vrijwel continue bezet. De gang van zaken in het hotel is eigenlijk niet helemaal berekend op zo'n lange tijd zoveel kamers bezet, want dat komt bijna niet voor. Di en John lopen dus een beetje op hun tandvlees inmiddels en er is ook voor mij genoeg te doen.

Helaas is mijn buitensport-outfit niet helemaal berekend op de clientèle van het hotel, dus ik ben vooral in de keuken te vinden, wat ik weer met plezier doe. Het is heel anders dan bij X-adventure. Daar hoefden we het niet al te nauw te nemen met uiterlijk en presentatie, wat ik in zekere zin jammer vond, terwijl Di juist alles met veel zorg doet en met veel oog voor hoe het er uit ziet.

Ik ben ook twee ochtenden met John weg geweest om te snoeien. Het hotel wordt gebruikt als standplaatshotel door een Britse wandelorganisatie en er zijn vijf of zes uitgestippelde wandelingen die John samen met de organisatie heeft ontwikkeld. Twee trajecten van die wandelingen waren zo langzamerhand helemaal begroeid geraakt met bramen en ander gespuis en daar hebben we dus wat snoeiwerk verricht. De omgeving is hier prachtig en ik heb veel mogelijkheid om vanuit het hotel te vertrekken voor wandelingen en wandelingetjes in de rotsachtige heuvels rondom het hotel. Trouwens, het hotel blijkt niet voor niets 'Los Castaños' te heten. Maar ik hou het nog even spannend...

zaterdag 17 september 2011

naar zuid-spanje!

Gisteravond is het laatste diner geserveerd, vanochtend heb ik voor het laatst het ontbijtbuffet klaargezet (en weer opgeruimd), de broodjes voor in de bus zijn zojuist gesmeerd en de laatste warme (middag)maaltijd staat op het vuur. Oftewel: het seizoen zit er op! Morgenavond komt ~C, hoera! Eindelijk niet meer sms of skype, maar in het echt! We gaan een kleine week vakantie houden en daarna, ja, daarna gaapte tot gisteren de leegte...

Het winterseizoen in deze omgeving is rustig en de herfst nog veel rustiger. Hier in de buurt kan wel wat gelanglauft en gewandeld worden in de winter, maar een wintersportgebied kun je het niet noemen en in de herfst is het helemaal uitgestorven. Ik had in Torla nog twee lijntjes uitgegooid per email en die had ik nog wel op kunnen volgen door daar volgende week of de week erna nog eens in persoon langs te gaan, maar iedereen die ik in Torla en omgeving al gesproken had, had me weten te vertellen dat er echt heel weinig te doen zou zijn in herfst en winter.

Het leek me dus handig om wat reservespelers warm te laten lopen. Hier in Spanje wintersportplaatsen afgaan en om werk vragen zag ik toch niet zo zitten, dus mijn winterwerkterrein zullen de Alpen worden, ik ben daar aan het solliciteren gegaan voor een job vanaf december. Voor de periode oktober en november wilde ik wel erg graag in Spanje blijven. Natuurlijk is er altijd de optie om in het huisje van mijn vader neer te strijken, maar ik steek toch liever ergens de handen uit de mouwen. Gelukkig is het internet geduldig en ik ben woensdag beginnen rond te snuffelen op de mij bekende vrijwilligerswerk-in-het-buitenland-sites, die ik ook in Nederland al geraadpleegd had. Nadeel: zij bieden veelal boerderij/landbouw-werk, dus eigenlijk niet echt wat ik zocht. Bergen en landbouw gaan niet zo goed samen. Bovendien heb ik liever werk in de toeristische sector.

Maar ja, soms vind je op het juiste moment het juiste en zodoende viel mijn oog op een link naar een site die ik nog niet eerder gezien had: www.workaway.info. En daar was Los Castaños. Een klein hotelletje in het binnenland achter de Costas (Marbella en Málaga), met de bergen min of meer in de achtertuin en aantrekkelijk werk: keuken, serveren, huishoudelijk, eigenlijk van alles wat er in een hotelletje komt kijken. Ik kreeg meteen antwoord op mijn mail en binnen een dag was het geregeld. Van 27 september tot in ieder geval twee weken later zit ik dus in Zuid-Spanje, met zicht op een wat langer verblijf tot eind oktober. Enige nadeel misschien: de eigenaars zijn Engelstalig :-)

© van de foto: www.loscastanos.com

vrijdag 9 september 2011

de oplossing

De oplossing van de quiz:

De Franse woorden waren wel iets te makkelijk voor Mare, ben ik bang, als Canadees. Bougeren is inderdaad bewegen ("Er was zoveel volk, je kon niet meer bougeren") en de remorque, ja, dat is de aanhanger. Gelukkig dat Mare nog wat fantasie in de strijd gooide bij marcheren, wat niet ophoepelen is, maar gewoon functioneren, werken ("Het marcheert!" "Ça marche!" "Het werkt!").

Een rekkertje is inderdaad een elastiekje. "Lang haar draag je het beste in een staart in de canyon. Moest je geen rekkertje hebben, dan hebben de gidsen er misschien wel een voor je".

Gerief, helaas, is geen orgasme, nee :-) Het zijn je spullen. Canyongerief zijn je canyoningspullen, kampeergerief zijn kampeerspullen. Je gerief gaat trouwens in een valies als je op reis gaat.

Een raket is, juist, een tennis- of badmintonracket. Het zou me overigens niets verbazen als raket gewoon met ck wordt geschreven, maar ja, dan was de lol er af natuurlijk.

Wegkappen, uitkappen, overkappen of gewoon kappen: overdoen in iets anders. Ik werd door dit woord verrast op mijn derde dag en wist het ook zo snel niet uit de context te halen. Bij het maken van aardappel-, sorry, patattenpuree, uit een pakje, vroeg Karen mij, terwijl ze de pot met warme melk van het vuur tilde: "ik roer, jij kapt?" Ik wát? Het was dus de bedoeling dat ik de pureevlokken in de warme melk deed belanden terwijl zij ze erdoorheen roerde. Je kunt ook etensresten wegkappen, of overgebleven soep uit de pot in een diepvriesbak overkappen.

En Quirin, nee, 'We moeten achter groentjes' betekent niet dat de beginnelingen eerst gaan :-) Groentjes is mijn favoriete Vlaamse keukenwoord, wij zeggen groenten. Ergens achter gaan is naar de winkel gaan om het te halen. "We moeten achter groentjes." betekent dus gewoon "We moeten groenten halen". En "Ik moet achter sigaretten." betekent dat je geen sigaretten meer hebt.

"Er is een busje afgekomen' vind ik zelf een lastige, omdat het wat subtiel is. Waar de Vlaming 'afkomen' en 'toekomen' gebruikt, gebruikt de Nederlander meestal gewoon 'komen'. Dus ja, Q, het betekent feitelijk dat er een busje is gearriveerd. Maar bij afkomen is meer de richting waar vandaan gekomen wordt belangrijk en bij toekomen meer het hierheen komen, of aangekomen zijn. "Ben je vandaag toegekomen?" --> "Ben je vandaag aangekomen?" en als antwoord op de vraag of iemand was opgehaald van het vliegveld: "Ja, er was een busje afgekomen": het busje kwam dus van de plek waar de spreker naar toe moest. Mochten de Vlamingen een betere beschrijving weten, dan graag!

maandag 5 september 2011

schoon wil maar niet proper worden...

Vlamingen en Nederlanders spreken dezelfde taal. Zeggen ze. Maar na deze zomer weet ik dat zo net niet meer. Er zijn talrijke spraakverwarringen mogelijk. Zo staan er hier bijvoorbeeld potten en tassen in de keuken. Op zich niet zo heel verwonderlijk, alleen: de potten zijn om in te koken en de tassen zijn om koffie of thee uit te drinken. Pannen hebben we trouwens ook, maar die zijn niet om in te koken. Die zijn om in te bakken.


Mijn vaste keukenmaatjes weten inmiddels wat ik bedoel als ik vraag welke pan ik zal gebruiken voor de soep, maar niet nadat ze zich de eerste keer verbaasd hebben afgevraagd of ik daadwerkelijk van plan ben om soep te koken in een koekenpan.

Het is vreemd om te merken dat er woorden zijn die Nederlands blijven, ook na 7 weken, en andere woorden die ik inmiddels vrijwel altijd in het Vlaams zeg. Zo blijft die pot hardnekkig een pan en ook blijk ik erg gehecht aan schoon, waar ik proper bedoel. Schoonmaken en kuisen daarentegen gebruik ik fifty-fifty door elkaar heen en ik snijd dagelijks talrijke Vlaamse ajuinen en kuis zeer Vlaams de tafels af met het vod.

Sommige Vlamingen om mij heen proberen het in het Nederlands en zo werd een plastieken bak een krat en wordt er geëxperimenteerd met 'hee(r)lijk' (met Gooise r) en 'leuk'. En met West-Nederlandse o's. Ja lieve Nederlandse vrienden, want zoals wij na een dagje Antwerpen in de trein terug niet van het Vlaams loskomen, werkt het Nederlands op de Vlamingen blijkbaar net zo aanstekelijk.

Twee weken geleden was hier onder andere een Nederlands gezin op het kamp. Op een ochtend bij het ontbijt vroeg de moeder of ik nog zo'n grote beker had voor de thee. Inderdaad zijn er gasten die de thee liever drinken uit een grote plastic beker (plastieken beker), dus mijn hand was al onderweg naar de plastic bekers, toen ze zei: "Want thee uit zo'n plastic beker (en ze wees op de plastic sapbekers die er ook stonden) vind ik maar niks." Toen pas begreep ik dat ze met 'beker' de aardewerken mokjes bedoelde, die we ook hebben en die ik al zes weken 'tas' genoemd hoor worden. Ik wilde al zeggen: "Oh, u bedoelt een tas!", toen ik me realiseerde dat dat vast niet heel behulpzaam zou zijn en ik maakte er dus maar snel "oh, deze!" van, terwijl ik haar het taske aanreikte.

Zo, en dan nu de quiz, speciaal voor de Nederlandse lezers (behalve Gertjan...). Soms kom je met Franse kennis een aardig eind, maar niet altijd.

Wat is:
een rekkertje?
bougeren?
een remorque?
gerief?
een raket?
wegkappen?
marcheren?

En wat wordt bedoeld met:
"We moeten achter groentjes"?
"Er is een busje afgekomen"?

vrijdag 2 september 2011

werk zoeken

Het valt niet mee om iets te vinden hier in Spanje! Sinds vorige week is Torla praktisch uitgestorven en hoewel het heerlijk is om weer de vogels te horen en niet constant van de sokken gereden te worden tijdens de wandeling naar het centrum, is er zonder de toeristen natuurlijk geen werk. Het valt me bovendien lastig om zomaar ergens binnen te stappen en te vragen of er iets mogelijk is. Vooral omdat mijn Spaans nog behoorlijk matig is en ik het lastig vind om in het Spaans goed te motiveren waarom ik iets zoek en wat ik eigenlijk zoek. Ik heb inmiddels wel in het informele circuit wat mensen gesproken (campingpersoneel, winkelpersoneel en een guía de montaña uit Broto die ik 'kende' van het terras en toen in het park tegenkwam) en iedereen bevestigt dat Torla in de winter niet echt de place-to-be is voor de toeristen. Het formuleren in het Spaans gaat me schriftelijk iets makkelijker af dan mondeling, omdat ik dan kan nadenken over de juiste werkwoordsvorm en dingen kan opzoeken op het internet. Inmiddels zijn er dus wel twee sollicitatie-mails de deur uit (beslist niet foutloos, maar vast wel te begrijpen) en ik wacht af.

woensdag 24 augustus 2011

hitte

Het is hier al een paar dagen meer dan dertig graden overdag; water drinken is dan zo'n beetje het enige wat nog leuk is. En het water in. Ik ben deze week in Escalona aan het werk, in het grote kamp van X-adventure. Hier is een riviertje waar je heerlijk in kunt afkoelen. Vandaag ben ik op bijzondere wijze het water in gegaan: vanaf de brug abseilend op zijn kop. Ook wel eens leuk!

Ik ben inmiddels zo gewend aan het wennen, dat ik bijna vergeet te bloggen! De afgelopen weken was ik vooral in Torla en daar is het heerlijk om op pad te gaan tussen het keukenwerk door, van bloggen komt dan niet zoveel. 's Avonds bel en skype ik regelmatig met ~C, of er waren leuke activiteiten met X-adventure: filmavond of kinderdisco in het dorp.

Vorige week heeft Harry een paar dagen op de camping gestaan, het was leuk om bezoek te krijgen uit Nederland. We hebben onder andere samen een klettersteigtocht gemaakt. Toen ik het voorstel deed, vertelde Harry dat hij eigenlijk niet zo'n fan was van klettersteigs. Maar toen ik vroeg of hij er wel eens een gedaan had, bleek dat niet het geval, alleen staalkabels in de bergen waaraan je jezelf zekert met een schlinge. Maar die zijn echt wel wat anders dan een goed uitgeruste klettersteig die speciaal ontworpen is om van te genieten. En deze klettersteig is absoluut genieten! Langs watervallen en door een grotje, en er zit van alles in: beugels, ladders, touwbruggetje, klimmen en traverseren. We hebben ons best gedaan om alles klimmend te doen, dus zonder de beugels en op de meeste plaatsen kan dat goed.

Volgende week heb ik vrij en ga ik terug naar Torla. Het kamp daar is inmiddels weg, dat staat maar vijf weken. Ik slaap dus in mijn eigen tentje en kook op mijn eigen gasbrandertje; geen versgebakken brood 's morgens, geen hangkastjes om mijn spulletjes op te bergen, dat wordt weer, eeh, wennen!

de klettersteig van Broto

Vorige week was Harry hier en hebben we samen de klettersteig van Broto gedaan.

Vorige week was Harry hier en hebben we samen de klettersteig van Broto gedaan.


dinsdag 26 juli 2011

paella voor 45 man

We maken paella in de kampkeuken. Dit is de traditionele welkomstmaaltijd op zaterdagavond, met sangria en tapas vooraf. De X-adventure keukenverantwoordelijke (Walter) kan al geen paella meer zien, zegt hij...

We maken paella in de kampkeuken. Dit is de traditionele welkomstmaaltijd op zaterdagavond, met sangria en tapas vooraf. De X-adventure keukenverantwoordelijke (Walter) kan al geen paella meer zien, zegt hij...


de keuken in Torla

Keuken in Torla

Keuken in Torla


Kijk eens aan, via de iPhone een foto plaatsen lukt, maar het is nog niet helemaal naar mijn zin. Het gaat met 1 foto per keer en iedere foto is een nieuwe entry. Ik ben er nog niet achter hoe ik foto's toe kan voegen aan een tekst (deze tekst edit ik nu, naderhand, met de MacBook), dat is natuurlijk niet helemaal handig. Maar ik ga er wel wat op vinden. In ieder geval is dit dus de keuken in Torla, aan het begin van de middag, nog voor het koken. De keuken in Escalona, waar ik nu ben, is vergelijkbaar ingericht, alleen twee keer zo groot. Ovens, een magnetron, drie gasbranders en 5 op het fornuis, een grote paellabrander met dito pan (ook daar is een foto van, die zal ik ook nog plaatsen), een enorme staafmixer, INOX-werkbladen en een wasbak met koud stromend water (in Escalona zelfs warm stromend water!), kortom, van alle gemakken voorzien.

maandag 25 juli 2011

wennen aan wennen


Begin maar vast te wennen aan wennen, dat zal je het komende jaar vaker moeten gaan doen :-)


Ik sms'te mijn lief vrijdag dat ik niet zoveel zin had om te gaan wennen aan de gang van zaken in Escalona, nu ik net met die in Torla vertrouwd was geraakt. Ik kreeg bovenstaand opbeurende sms'je terug en dat was precies wat ik even nodig had.

Ik houd wel van wat avontuur, ik mag graag nieuwe dingen ontdekken en gewoontes doorbreken, maar ik vind het niet altijd even leuk om niet goed te weten waar ik aan toe ben in een vreemde omgeving. En het is waar, het is wel handig om daar toch maar een beetje aan te gaan wennen, als je nog niet eens weet waar je eind september zult gaan zijn! Dus toen ik de afgelopen dagen af en toe wat onwennig in de keuken of ergens anders op het kampterrein stond, hoefde ik alleen maar even te denken: gewoon even wennen aan wennen! en ik zag er ook de lol wel van in.

Ik ben een beetje verbaasd hoe goed ik me tot nu toe voel in mijn eentje. Ik mis ~C wel regelmatig, maar niet omdat ik me alleen voel. Ik vind het heerlijk om, zoals gisteren, hier de omgeving te verkennen, op een terrasje neer te strijken voor een café con leche en aan de rivier een broodje te eten en ik vind het geen probleem om dat op mezelf te doen. Er is trouwens meer dan genoeg aanspraak van de andere X-teamers, ik leid nu niet bepaald een kluizenaarsleven hier...

Ik heb intussen wat foto's gemaakt met de iPhone, in de hoop die ook hier te kunnen plaatsen, maar dat wil om verschillende redenen nog niet helemaal lukken. Op dit moment is de belangrijkste reden, dat mijn oplaadsnoertje stuk blijkt te zijn en ik de batterij zo lang mogelijk wil sparen. Ik hoop dat ik snel iemand vind met een iPhone, zodat ik 'm weer wat sap kan geven. Dan maar eens kijken of ik wat visueel materiaal op het blog krijg.

vrijdag 22 juli 2011

aangekomen

Afgelopen vrijdag was het dan zover. De spullen die ik niet meer nodig had achter slot en grendel in de opslag, het papierwerk geregeld (tenminste...) en mijn reistassen helemaal ingepakt. ~C bracht me met de trein naar Antwerpen. Daar wachtte de introductie met het deel van de X-crew dat ook vanavond naar Spanje zou reizen. De meesten met de bus, Andy, Dietger en ik als chauffeurs in de Opel Astra die ook naar Spanje moest. Het was fijn dat ~C mee was tot aan Antwerpen. Het afscheid nemen werd zo een beetje verspreid over een paar uur, hoewel het echte afscheidsmoment er natuurlijk toch gewoon maar één is. Gelukkig had ik een leuk vooruitzicht en het is ook wel lastig om precies te beseffen wat het gaat betekenen om elkaar een jaar niet of in ieder geval veel minder te zien.

We hadden een goede reis (de mannen hebben bijna alles gereden, gebiedt de eerlijkheid me te zeggen) en 's morgens om zes uur kwamen we aan bij de camping in Escalona. Ik heb nog even een paar uur in de auto geslapen en daarna heb ik me om acht uur bij het wakkerwordende kamp gevoegd. Ik zag gelukkig heel wat bekende gezichten van het kennismakingsweekend in mei, want zeker toen de bus aan was gekomen werd het toch wel wat chaotisch op de kampplaats. Om elf uur reden we tenslotte weg naar Torla, waar ik nu mijn eerste week doorbreng.

Het is hier prachtig, de camping ligt op ongeveer 1000 meter (of zoiets), op de rand van nationaal park Ordesa. Het kamp hier is veel kleiner dan in Escalona, we koken hier met zijn tweeën (de eerste dagen met zijn drieën) voor 42 man en dat is goed te doen. Van half acht tot tien en daarna weer van half vijf tot negen zijn we in touw en overdag verken ik de omgeving en doe waar het kan wat activiteiten mee. Het team bestaat uit zes man en dat is lekker overzichtelijk zo voor de inwerkweek. Zaterdag verhuis ik naar het kamp in Escalona. Daar loopt drie keer zoveel man rond en er wordt daar in drie shifts gekookt, die een half uur van elkaar verschillen. De drie shifts eten elk een ander menu, dus het zal zeker daar een stuk hectischer zijn in de keuken. Ik ga het zien!

zondag 10 juli 2011

Nog zes dagen...

Ineens is het dan bijna zover, nog maar zes dagen en dan is mijn huisje mijn huisje niet meer, staan mijn spullen in een opslag en ben ik op weg naar Spanje.

De afgelopen twee maanden waren bijkans een gekkenhuis. Ik was blij dat ik een planning gemaakt had, ook al kwam er niets van terecht. Ik wist nu in ieder geval wát er opschoof en wat ik toch beter echt wél kon doen in de beperkte tijd die ik vond tussen de werkzaamheden voor school en eten en slapen door. Het afronden met de klas (we schreven zelf een eindtoneelstuk en in de laatste week waren mijn duo en ik ook beide bij alle repetities aanwezig, ook als die in de werktijd van de ander vielen) en het afronden en goed overdragen van mijn coördinerende taken kostte meer tijd dan ik dacht en daar ging dus ook nogal wat eigen tijd in zitten. Die ik dus niet kon besteden aan het voorbereiden van de reis. Om van klimmen in de hal maar niet te spreken! Gelukkig was ik eind april een heerlijke week in de Ecrins, heb ik een fantastisch weekend gehad in Ettringen en klom ik met Hemelvaart in Bleau, daar kon ik goed op teren.

Gelukkig kreeg ik vorige week (was het echt pas vorige week?) vakantie en zijn (bijna) alle veel te laat ingezette dingen helemaal op hun pootjes terecht gekomen. Zo heb ik afgelopen week nog de gewenste opslag kunnen regelen, kon ik nog een gunstige afspraak maken met het grofvuil (met enige hulp van de huismeester van mijn flat) en lukte het ook om op korte termijn een kappers- en tandartsafspraak te maken.

Wel heel vervelend: ~C is uitgerekend afgelopen week aan het werk in een ver buitenland en komt pas woensdag, twee dagen voor mijn vertrek, terug. We oefenen dus alvast in niet bij elkaar zijn, maar dat hadden we liever pas volgende week gedaan!

De zondag besteed ik aan het inpakken van dozen, het ontmantelen van kasten en bureau en het bij elkaar zoeken van de spullen die ik mee ga nemen. Keuzes-keuzes: wel touw, geen touw? (geen touw.) Wel voorklimmateriaal of niet? (wel.) Welke schoenen? (bergschoenen, klimschoenen en wandelschoenen in ieder geval, maar hardloop/gymschoenen? Slippers naast mijn teva's?) Hoeveel t-shirts? Wat gaat er mee aan drogisterij- en ehbo-artikelen? Wel korte broek of geen korte broek? Zucht. Plan van aanpak: ook twijfelgevallen klaarleggen en aan de hand van gewicht en volume maar bepalen wat er aan twijfelgevallen wel en wat niet mee kan.

Een ding is zeker: vrijdag is het klaar!

Ettringen 2e en 3e dag

Artificieel klimmen is klimmen met gebruik van materialen om omhoog te komen. We werden wegwijs gemaakt in het gebruik van touwladders, daisy chains en het fifihaakje en daarna moesten we aan het werk, 10 meter omhoog in een spleet. Zolang ik hardop bleef praten, ging het goed: "Zo, fifihaakje zit vast, nu touw inclippen." Klaar. Wat nu? O ja: "Volgende friend plaatsen. Ok." En dan ook weer? Eeh, ja: "Laagste karabiner met touwladder losmaken en in de nieuw geplaatste friend hangen. Zo." Eeh, dan...? ... "Oh ja, Fifihaakje losmaken, omhoog. Fifihaakje vast. Goed." "Oh, eeh, touw inclippen! Zo, eeh, en nu? Friend." En dat tien keer achter elkaar, haha!

In de volgende route moest je goed kijken welke maat zekering je nodig had. De spleet werd bovendien steeds kleiner en de zekeringen dus ook. Daar dan toch in gaan hangen en in omhoog klimmen maakt absoluut dat het vertrouwen in het materiaal stijgt, en dat was nu precies de bedoeling. Erg leuk om te doen, en weer heel anders dan gewoon klimmen.


De derde dag, maandag, was gereserveerd voor onvervalste spleetklimtechniek. Onze juf en onze meesters hadden dit keer een gebiedje opgezocht waar je echt heel weinig routes vindt met grepen en treetjes. Alleen spleten, met niks om je aan vast te houden. Gelukkig blijken je handen uitstekend te blijven klemmen in de spleten, wanneer je je vingers en duim zo manipuleert dat deze je hand breed weten te maken. En serieus, het zit dan echt vast. Vaster dan menig gladde greep in een afgeklommen kalkgebied.

De voeten is een andere zaak. Daar had ik vooral veel moeite mee. Hoe krijg je je voet zo in de spleet, dattie vast zit zonder je tenen te breken tegen de rand van de spleet? En zo, dat je niet helemaal dubbelgevouwen zit, waardoor je je niet meer omhoog kunt duwen? Uiteindelijk is het me wel een beetje gelukt, maar echt vanzelfsprekend wilde het maar niet worden. Terwijl de handen zich wel steeds veiliger voelden op de plekken waar ik ze wurmde. Zou ik het vaker doen, gaat het vast normaal worden, maar ja, dat zit er dit jaar even niet in.

We sloten in het zonnetje af bij een pizzeria in het dorp; het was weer een heerlijk en leerzaam regioweekend, ik zal ze gaan missen volgend jaar!

© foto: Loek Timmermans

woensdag 27 april 2011

klimmen in Ettringen

Het was een welbesteed Paasweekeind in Ettringen, met veel lol, mooi weer en prachtige klimervaringen. De actieve instructeurs van de regio werden dit weekend op sleeptouw genomen door drie doorgewinterde 'crackclimbers': Bas, Vincent en Saskia. Zij maakten ons op zondag en maandag wegwijs in bigwall-technieken en de techniek van het spleetklimmen, maar op zaterdag begonnen we niet al te exotisch, met klimmen in zelf af te zekeren routes.friendje plaatsen

We klommen deze dag in Kottenheim. Daar liggen verschillende lage rotsmassiefjes verspreid door het bos, in een sfeer die een beetje vergelijkbaar is met Fontainebleau. Alleen bestaan de rotsen niet uit compact en afgerond zandsteen, maar uit spletenrijk basalt, met hoekige randen. De spleten maken het ideaal om te oefenen met het plaatsen van friends en hier en daar een nutje en dat was dan ook de opdracht van vandaag. Saskia en Vincent hadden in wat geschikte routes een toprope uitgehangen en daarin konden we naar hartelust oefenen met het vinden van een goed rustmoment om een zekering te plaatsen. Het voorklimmen van een op die manier uitgewerkte route is daarna geen probleem meer. Aan het einde van de middag heb ik zelfs een 5c op mobiele zekeringen geklommen, zonder de route eerst toprope uitgezocht te hebben en daar ben ik best trots op, schijtlijster als ik kan zijn.

Op zondag en maandag stonden twee heel nieuwe technieken op het oefenprogramma, artificieel (big wall-)klimmen en spleetklimmen. De moeite waard om even wat meer aandacht aan te besteden in een volgende blog, dus die twee dagen hou je nog van me te goed. Helaas was er zondag ook een minpuntje: een op zich onschuldige toprope-val van een medeklimmer eindigde in het ziekenhuis, omdat hij met zijn buik zo ongelukkig terechtkwam op een rotsrand, dat het ziekenhuis hem vasthield om direct in te kunnen grijpen mochten er inwendige bloedingen ontstaan. Gelukkig is dat scenario uitgebleven en kon hij op maandagavond mee terugrijden naar huis, waar hij nu, hopelijk snel, herstelt van zijn buikspier-kneuzing.

© van de foto: Vincent

vrijdag 22 april 2011

eindelijk ettringen

Vorig jaar namen de paasdagen een on-pasige wending; na een week dubben en praten en terugblikken en vooruitblikken besloten M. en ik toen definitief dat we de volgende Pasen niet meer samen zouden vieren. Hoewel, on-pasig; Pasen is ook opstaan en een nieuw begin en dat is het einde van een relatie zeker.

Deze Pasen is er ook iets nieuws, namelijk Ettringen. Bas en Vincent hebben voor de regio een scholingsweekend voor kader/kliminstructeurs opgezet. Nuts en friends plaatsen vormt de hoofdmoot van de scholing en het is ze gelukt om een gevarieerd programma te maken, met bigwall- en artificiële technieken op zondag en spleetklimmen op maandag.

Het belooft lekker weer te worden en ik heb er veel zin in!

zondag 17 april 2011

avondje buiten klimmen

Het was lekker weer gisteren, maar ik had ook van alles te doen. Gelukkig had ~C nog zin om aan het eind van de middag nog te vertrekken naar Bergschenhoek. We waren om vijf uur daar en na een snelle kop koffie stonden we snel in de startblokken.

Het was vrijwel helemaal bezet aan de plaatkant, waar we ons warm gingen klimmen, maar de reliëfroute helemaal links was vrij, en dat is een goed begin. Toen we allebei weer beneden stonden, bleek dat het vanaf vijf uur vrij snel rustiger wordt in Bergschenhoek en we hebben heerlijk de ene plaatroute na de andere afgewerkt. Uiteindelijk kwamen we uit bij een bruine 6a op het meest rechtse gedeelte. Het bleek dat deze voor ons allebei niet alleen voorklimmend te eng en griezelig was, maar ook in toprope gewoon te moeilijk: de passen op het steile gedeelte bovenin lukten echt niet! ~C liet zich niet afschrikken en probeerde meteen hierna nog een 6b, ook bruin, iets verder terug naar links. Dat bleek een eitje in vergelijking met die hiervoor. Zou er iets met de waarderingen omgewisseld zijn?

Ik wilde de adrenaline van de enge 6a uit mijn lijf hebben en klom als laatste route van de dag helemaal omhoog in twee vijfjes. Als beloning kreeg ik bovenin een prachtige ondergaande zon te zien, fel-oranje-rood boven het bijna lichtgevende groen van de pas ontluikte bomen. Ik heb haar 'tot morgen!' gewenst en ze heeft zich inderdaad vandaag ook weer de hele dag laten zien. Laat de zomer maar komen!

vrijdag 15 april 2011

vicieuze cirkel

Tjonge, wat is het toch lastig om een blog bij te houden als je druk aan het leven bent! Het klimmen gaat erg lekker. Ik moet er nog even van genieten, want vanaf de zomer zal twee keer in de week klimmen in de hal er niet meer in zitten. Tot mijn verbazing boulder ik tegenwoordig vijven in de laddercomptitie. Ik houd het langer vol om pogingen te doen in voor mij lastigere boulders en mijn lichaamsspanning is duidelijk toegenomen sinds de gevolgde trainingen in januari en februari. Dat helpt enorm in lastige boulders. Bovendien klim ik nu vaker boulders waarbij lichaamsspanning een rol speelt en dat helpt dan weer enorm bij het sterker maken van de spieren die een rol spelen bij het instandhouden van de lichaamsspanning. Wat een leuke vicieuze cirkel!

donderdag 24 maart 2011

planning

Ik heb afgelopen weekend een begin gemaakt met een planning om de weken tot en met half juli enigszins te stroomlijnen. Want ja, het gaat gebeuren! Vanaf half juli ben ik onderdeel van het team van X-Adventure en zit ik in Escalona, Pyreneeën, Spanje. Ik ben daar tot eind september 'onderdak' (lees: in tent), en ga me in die weken bezig houden met alles wat met de keuken te maken heeft. Ondertussen hoop ik contacten te kunnen leggen om ook het winterseizoen daar in de buurt te kunnen doorbrengen. Ik oefen mijn Spaans...

Het leek me dus handig om een beetje overzicht aan te brengen in de nog resterende tijd. Op school zijn de laatste weken van het jaar natuurlijk altijd druk en er staan ook nog een aantal klimactiviteiten op stapel dit voorjaar. Ik wil graag mee met een paar instructie-activiteiten en Bleau met Hemelvaart wil ik ook liever niet laten schieten. De eerste week van mei gaan we een week klimmen in de Haut-Durance met de regio en eind mei doe ik als cursist mee met een instructieweekend Adventure Klimmen, om mijn nuts-en-friends-vaardigheden weer wat op te schroeven. Tussen al die activiteiten door moet het dus gebeuren, het inpakken en uitzoeken van wat er mee kan en wat er opgeslagen zal moeten worden. Gelukkig heb ik bij de verhuizing van afgelopen september al rekening gehouden met dit klusje; veel is al weg of achtergebleven bij M.

zondag 20 maart 2011

speleo

nanske kruipt door de modder in de grot
Vorig weekend ben ik weer twee dagen ondergronds gegaan. Bij de regio organiseer ik nu alweer vier jaar dit weekend. We huren daarvoor een speleogids in, die ons door de meest nauwe doorgangen weet te krijgen, zowel omlaag als omhoog. Dit jaar kwamen er veel touwen aan te pas. De ingewikkeldere procedures, zoals we die vorig jaar een dag in een groeve geoefend hebben, hadden we daarbij niet nodig, maar wel moesten we een flink eind abseilen langs verschillende ankerpunten en later via dezelfde weg weer omhoog.

Ik vond het weer een groot plezier om via allerlei smalle passages dieper en dieper de grot in te komen. De beide grotten die we bezochten hadden met het hoogwater van het vroege voorjaar helemaal onder water gestaan en waren daardoor nog erg modderig. We zagen er dan ook uit alsof we net een competitie modderworstelen hadden afgerond toen we weer boven kwamen!

Volgend jaar hoop ik nog in de Pyreneeën aan de slag te zijn wanneer het weekend zich weer aandient, dan dus een jaartje zonder mij. Maar misschien heb ik dan al een Pyreneese grot bezocht!

zaterdag 19 februari 2011

inlees-oefeningen

Een maand geleden ben ik weer gestart met een paar weken klimtraining. Twee jaar geleden deed ik ook mee met een training, die duurde toen 16 weken en die training ging uit van een strak schema: een paar weken maximaalkracht, een paar weken kracht-uithoudingsvermogen en coordinatie en een paar weken duur. De training van dit jaar is meer gericht op het aangereikt krijgen van allerlei technieken om aan de hand daarvan zelf je training gestalte te kunnen geven, en tegelijkertijd op het verbeteren van techniek en tactiek.

Vorige week hadden we huiswerk. We moesten een route die we niet kenden helemaal uittekenen en daarbij bepalen hoe je daar de beweging gaat maken (rechterhand of linkerhand, eventueel voetplaatsing er bij meenmen). Daarna je de route inprenten zoals je hem getekend had en daarna klimmen. Inlezen-plus dus.

Inlezen vond ik vroeger een rampenplan, maar naarmate ik het gewoon vaker doe, gaat het steeds makkelijker. Behalve dan de 'lastige plekjes'. Door de tekenopdracht, ontdekte ik dat ik vaak niet doorzet als ik het niet snel zie. Dan sla ik een klein stukje over van de route, en begin weer bij een plek waar het helemaal duidelijk is hoe die greep moet worden aangepakt. Eigenlijk is dat helemaal niet handig, natuurlijk. Want juist dat is de plek, die waarschijnlijk ook tijdens het klimmen niet een-twee-drie gaat lukken.

Door de opdracht moest ik de twee lastige plekjes wel tot de bodem uitzoeken en daar heb ik best even een tijdje over gedaan. Te lang om nog leuk te zijn voor mijn zekeraar, als ik op de gewone manier had ingelezen. Maar nu had ik alle tijd en het resultaat was er wel naar! Ik kende de route nog niet, maar ik klom hem supersoepel alsof ik hem in de afgelopen weken al een paar keer had gedaan.

Gisteren kregen we een vervolg op deze tactiek-opdracht: zoek een bekende route uit die onder je on-sight-niveau ligt, lees die helemaal in, prent hem vervolgens helemaal in en dan een blinddoek om en klimmen maar... Voeten mogen overal terecht komen, maar de handen moeten naar de grepen die bij de route horen (en die dus zijn ingelezen).

Wat een openbaring was deze oefening. Ik had er ook dit keer weer lang over gedaan. Het duurde zeker wel tien minuten, denk ik, voordat ik de grepen en het verloop ervan kon onthouden zonder naar de route te kijken. Maar toen ging het klimmen daarna wel bijna alsof ik gewoon keek en het was een heel lekker gevoel, heel erg 'in control' en erg gefocust. Ik ben stiekem toch wel een beetje benieuwd of ik dit ook zo zou kunnen met een helemaal nieuwe route...

vrijdag 18 februari 2011

Een nieuw begin?

Er is veel veranderd in het afgelopen jaar, doordat M. en ik begin april een punt hebben gezet achter ons samenzijn. We kijken terug op mooie jaren, maar we konden uiteindelijk niet meer het aanknopingspunt vinden om samen een nieuwe start te maken toen de relatie daarom vroeg. Dit voelden we gelukkig allebei zo en we hebben alles met veel respect naar wat er was kunnen afwikkelen.

Bivak bij het middenstation, op de achtergrond de Aiguille du MidiDit betekende afscheid nemen, maar ook nieuwe kansen zien! En ik heb het aangedurfd om dan ook maar meteen de bezem er flink doorheen te halen. Een lang gekoesterde, maar eerder niet echt realistische wens van mij, is om een jaar lang door te kunnen brengen in de bergen. Daar de zomer te zien overgaan in de herfst en de herfst in de winter, meemaken hoe het is om vier maanden lang alleen maar sneeuw te zien, toeristen zien komen, zien gaan en weer terug zien komen, de bloemen in het voorjaar mee te maken en te ontdekken hoe het is in de rustige maanden. Kortom, deel zijn van, in plaats van even er in en er dan weer uit.

Met mijn achtergrond als juf is dat best lastig natuurlijk, maar gelukkig heb ik inmiddels aardig wat mensen in mijn bergennetwerk die mij een beetje op weg hebben geholpen, met tips en met contacten. Zodat ik kon bepalen wat ik wel en wat ik niet wilde en wat er wel en wat er niet realistisch is. Het allerliefste zou ik een plekje vinden in de Spaanse Pyreneeën, meer specifiek in het Castilliaanse gedeelte, omdat ik heel graag beter Spaans leer spreken dan ik nu doe en ik de Pyreneeën een prachtig gebergte vind. Helaas heb ik nu juist daar het minste contacten. En zomaar op cv een buitenlandse dame met jarenlange onderwijservaring en geen enkele horeca- of gastenindustrie-ervaring aannemen, dat lijkt tot nu toe een beetje te avontuurlijk te zijn voor de gemiddelde Spaanse berghut.

Maar ja, wie wilde er ook alweer het avontuur? Ikzelf toch? Dan moest ik ook maar het idee durven loslaten dat ik pas wegga als ik daadwerkelijk plek heb om een jaar te blijven. Uit betrouwbare bron heb ik inmiddels vernomen dat het, ook in Spanje (juist in Spanje?) toch het beste werkt om eerst zichtbaar te worden en daarna pas te gaan kijken of er een wat langduriger plekje voor je is.

Dus ik heb inmiddels gesolliciteerd op een plaatsje in het team bij X-Adventure. Als ik daar in juli aan de slag kan, ben ik in ieder geval twee van de twaalf maanden onderdak en kan ik alvast mijn neus laten zien aan eigenaren van pensions, horeca, winkels of hutten, die een hulpje kunnen gebruiken dat niet veel vraagt en wel graag de handen uit de mouwen steekt. Ik vind het reuzespannend, maar ook reuzeleuk!