donderdag 27 september 2012

klimhal

Ik was gisteren na lange tijd weer in de klimhal. Heerlijk om weer routes te doen, maar ik heb nu wel last van mijn keel: dat pof-stof was ik blijkbaar gewend voordat ik vorig jaar wegging!

Ik merk natuurlijk goed dat ik erg weinig geklommen heb. Technisch is er niets aan de hand, dat zit er nog allemaal. Maar qua kracht en wat betreft het inzetten van alle spiergroepen die nodig zijn voor een pas, zal er nog wel het een en ander moeten gebeuren voordat ik weer op mijn oude niveau zit. Geeft niks! Dat heb ik graag over voor het prachtige jaar dat ik achter de rug heb.

dinsdag 18 september 2012

fotootjes

En hier dan wat fotootjes uit die stoere canyon: de Eriste, in de Spaanse Pyreneeën. © van de foto's: Dries en Jelle.

Team Eriste
Sprongske... BonZaaai!!
Afdalen aan touw, langs de waterval. 
En afdalen zonder touw... Glijbaan van 25 meter.
Welverdiende bocadillo, achter ons de 25-meter-glijbaan.

zondag 16 september 2012

canyoning is toch wel leuk!

De laatste week in de Pyreneeën vliegt voorbij! Maar niet zonder indruk achter te laten. Doordat we een kleine groep hadden, kon ik mee bij maar liefst drie canyon-activiteiten deze week en niet de minste canyons. Ik geloof dat ik toch om ben wat betreft canyoning, maar dat kan ook bijna niet anders met zulke pareltjes.

Woensdag de Foz de la Canal, een prachtige canyon om te zien, en helemaal voor mij, want de ene rappel (abseil) na de andere (onder andere een glij-rappel, een rappel langs een grote waterval en een heerlijk lange rappel aan het einde van de canyon) en geen sprongen, lekker rustig... De volgende dag stond de Sorrosal op het programma. In het staartje van deze canyon is een Via Ferrata gemaakt, die ik al een aantal keer gedaan heb (onder andere vorig jaar met Harry). Iedere keer kreeg ik weer zin in die enorme rappel die zich onder die via ferrata uitstrekt en afgelopen week was het dus zover.Sorrosal is ook echt een prachtige canyon, smal, met wanden van gelaagd en geplooid gesteente en heel gevarieerd (gelukkig moest de hoogste sprong eerst geïnspecteerd worden en ik was maar wat graag de vrijwilligster die langs het touw naar beneden ging!).

Als kers op de taart mocht ik gisteren met de 'grote mensen' mee. Er zijn de komende week geen deelnemers en dit weekend hebben de gidsen (acht stuks) dus vrij om voor zichzelf canyons te doen.We deden de Eriste, en wát een canyon is dat! Echt heel mooi om te zien en in te zijn, met een schitterende glijbaan van 25 meter en de ene spectaculaire rappel na de andere; de spectaculairste gaat onder het water van een smalle waterval door, dat in een boog van de rotsen stroomt. De sprongen waren geen probleem, hoewel ik moet bekennen dat Marijn zo lief was om zijn touw uit te gooien zodat ik de hoogste sprong kon rappellen.

Vandaag was dan mijn laatste volledige dag in Spanje. Het keukenteam van dienst (zie hiernaast) ging op stap om mij afscheid van de omgeving te kunnen laten nemen. We begonnen onze wandeling vrij hoog en klommen in een klein uurtje naar een zeer oude kluizenaarsgrot, waar enkele eeuwen later een kapelletje in is gebouwd. Met het prachtig uitzicht over de vallei en de Pre-Pyreneeën erachter was dit een waardig afscheid. Vanavond de laatste keer slapen in een tentje...

maandag 3 september 2012

weer en wind

Het is al een paar dagen fris in de Pyreneeën. Het is zonnig, maar de temperatuur schommelt rond de 22 graden en er staat heel veel wind, die zich vooral in vlagen en windstoten manifesteert. Tegen de 'kou' kunnen we ons kleden, maar de wind heeft al voor aardig wat overlast gezorgd. De vuren in onze keuken waaien regelmatig uit, een 2-seconden-tent vonden we na even zoeken terug op het veld naast dat van ons (hij stond niet vast dus...), de voortent van een caravan was deels losgetrokken en helaas is er ook een kampshelter gesneuveld die van de nokstokken werd getild door een plotselinge felle windstoot. Toen het doek weer neerkwam, kwamen de stokken niet weer in de daartoe voorziene gaatjes terecht en de nieuwe gaatjes waren heel rap flinke scheuren...

Doordat de luchtvochtigheid laag is, zijn de bergen van het massief van de Monte Perdido prachtig te zien vanuit het kamp, zonder de waas die er hartje zomer vaak omheen ligt. Het is bijna alsof je ze aan kunt raken. We koken in een keuken met uitzicht, hoe fantastisch kun je het hebben?

Op het internet verschijnen de eerste foto's van sneeuw in de alpen, maar sneeuw op de Monte Perdido zal nog wel even op zich laten wachten; ik denk niet dat ik dat mee ga maken. Al over twee weken ben ik weer in Nederland. Het zal wel weer wennen worden...

dinsdag 28 augustus 2012

oogst

Het is alweer bijna september! Ruim een jaar geleden vertrok ik naar Spanje en wat een jaar is het geworden. Een deel van de oogst: één paar versleten wandelschoenen (waar ik zo'n beetje het hele jaar in gewoond heb), vier afgedragen t-shirts en één dito trui, drie sokken die verdwenen zijn in een van de camping-wasmachines (van drie verschillende paren natuurlijk, zoals gebruikelijk), een behoorlijke redzaamheid in het Spaans, leuke redzaamheid in het Frans, een grote liefde voor het werk in de keuken en het werken met gasten, wat kilootjes zwaarder (combinatie van lekker eten in de keuken en relatief weinig beweging), een paar fijne nieuwe vrienden en heel veel fijne nieuwe kennissen, nieuwe dromen, een relatie die niet onder mijn afwezigheid geleden heeft (de twee afzonderlijke delen wel onder elkaars afwezigheid, haha!),een lichte identiteitscrisis wat betreft het Nederlanderschap (wanneer komt dat Europese paspoort er?) en veel vertrouwen dat ik mezelf wel zal redden onder wat voor omstandigheden dan ook.

Hier is sinds afgelopen weekend duidelijk te merken dat het seizoen aan zijn einde raakt. Vannacht was het voor het eerst in weken weer fris 's nachts, de camping is iets minder vol, ons kamp is héél wat minder vol en het deel dat niet meer gebruikt gaat worden, is bezig afgebroken te worden. Voor de keuken betekent het verminderde aantal gasten dat we het weer met zijn tweeën aankunnen, met af en toe wat hulp tijdens het spitsuur. Ik sta deze laatste weken samen met Koen in de keuken. Hij is een van de twee koks van wie ik vorig jaar veel heb afgekeken en veel heb kunnen leren. We koken nu 'maar' voor 30 man; in Torla stonden we ook een week samen en was dat bijna het dubbele!

Het werk in de keuken gaat maar niet vervelen. Misschien is het de zomer- (of wintersport-)sfeer, het feit dat iedereen vakantie heeft, maar het voelt ook na tien maanden in diverse keukens staan nog steeds niet als werk. Ook niet met alles wat er rond komt kijken: afwassen, 'kuisen', opruimen, boodschappen, voorraadbeheer...

Ik ben er in het onderwijs aan gewend geraakt dat 'werk' betekent dat ik een soort continue druk voel, óók wanneer ik niet fysiek voor de klas bezig ben of een concrete voorbereidingstaak aan het doen ben. Nu geniet ik er enorm van dat het werk gedaan is op het moment dat ik de keuken verlaat en niet meer begint totdat ik de keuken weer binnen stap. Binnen de keuken is het keihard werken, maar buiten de keuken is het echt vrijaf. Binnen de keuken is er regelmatig stress, maar buiten de keuken niet meer. En die stress in de keuken, die ligt mij wel. Ze is duidelijk en concreet, er zit niks onder wat je niet ziet. Daar blijk ik een stuk beter mee om te kunnen gaan dan met de altijd sluimerende aanwezigheid van druk die ik als juf voel. Ik vind lesgeven en opvoeden nog steeds erg leuk, maar koken en werken met gasten ook. En ik doe dat niet alleen met plezier, maar ik blijk het ook nog eens vrij goed te kunnen.

Over ruim drie weken ga ik weer als juf aan de slag, in een vervanging. Ik ben benieuwd hoe dat voelt. Maar ik weet nu al, dat het werken in de keuken en met gasten me niet los gaat laten. Had ik al gezegd dat er nieuwe dromen te oogsten waren dit jaar?

donderdag 16 augustus 2012

stilte

Paella: bereiden, dresseren en uitserveren!
Excuses voor alweer een lange tijd stilte. Om te beginnen maar weer eens wat statusupdates van Facebook, hoewel ik ook daar vooral excelleerde in afwezigheid. Ik heb het weer eens veel te leuk om veel online te zijn...

Een snel overzicht van mijn weken tot nu toe: op 17 juni kwam ik aan in Spanje, vanuit Antwerpen. Het kampterrein in Escalona was toen nog leeg, maar met zijn achten stond het kamp er al snel weer alsof er geen winter geweest was.

De eerste deelnemersgroep kwam begin juli. Samen met Peter en Marc, in de tweede week aangevuld met Elke en Melissa, kookten we voor 50, resp. 90 man. Op 15 juli ben ik van Escalona naar Torla verhuisd, waar ik tot afgelopen weekend als keukenverantwoordelijke heb gestaan, wat ik echt super vond.

Torla heeft naast Ronda mijn hart veroverd, dus ik was heel blij om daar weer terug te zijn. Helaas hebben we de afgelopen dagen het kamp in Torla alweer afgebroken en ben ik nu dus weer terug in Escalona, waar ik juist begonnen ben aan een ruime week vrijaf, vanaf vanavond samen met Carlos.

De updates en wat foto's:

Escalona 9 juli
5 juli:
Ok, onweer is één ding. Heftig bergenonweer is een tweede. En hier hadden we dan vannacht heftig bergenonweer dat om negen uur 's avonds begon en tegen het ochtendgloren pas was afgelopen. De buien draaiden rondjes. Onweer met een keer of 2 een klap echt recht boven je hoofd is op zich al bijzonder, maar dat ging hier vannacht ieder uur opnieuw. Wel genoeg voor deze hele zomer lijkt me. En ook genoeg voor een ietwat gebroken nachtrust.

9 juli:
Goed keukenteam in Escalona! We gaan nu met z'n allen uit eten, 'op restaurant' zeggen die van Vlaanderen. Het leven is goed!

Torla 15 juli
15 juli:
Stralend blauwe lucht, zonnetje, prettig verfrissend windje, prachtige bergen, nice team: back in Torla!

20 juli:
Fantastisch weer hier in de Pyreneeën. Gisteren prachtige wandeling gemaakt, nu een dagje relaxen (was beetje laat geworden gisteravond), vanmiddag zorg dragen voor het wegruimen van de voorraad voor volgende week (groente, vlees en overige boodschappen) en vanavond schaft de pot: BBQ!

9 augustus:
35 graden, siesta in de schaduw, laatste twee dagen koken voor de groep. Het is hier zo prettig toeven, dat ik weinig tijd neem om eens iets te updaten. Dit werk heeft een hoog vakantiegehalte!

maandag 11 juni 2012

gemengde gevoelens

Er zijn zeker wel leuke dingen gebeurd de afgelopen dagen, maar alles werd behoorlijk overschaduwd door een heel naar bericht uit Nederland. Daardoor vind ik het lastig om nu een blogje te schrijven, net zoals dat ik het lastig vind om nu weg te zijn. Ik zou zo heel graag een arm leggen, of zoiets, om degene die deze week met een groot verlies te maken kreeg, maar dat gaat niet. Dat ik zaterdag ook niet thuis was om ~C live te feliciteren met zijn verjaardag, hielp niet echt.

Ik weet het, het hoort er bij als je weg bent, maar dat maakt het niet minder vervelend. Wat me zaterdag behoorlijk op wist te beuren, was dat ik weer ging klimmen. Het gaat namelijk al een paar dagen behoorlijk beter met mijn enkel. Het zijn inmiddels vooral de ongecontroleerde bewegingen die voor problemen zorgen en klimmen is gelukkig een heel beheerste en gecoördineerde manier van bewegen. Voorklimmen heb ik nog maar niet gedaan, maar 5c/6a naklimmen vond ik niet slecht. Ik kan ook weer voorzichtig de trap af en dat is eigenlijk het enige dat nog voorzichtig gebeurt, de rest gaat allemaal steeds normaler.

Mijn dagen hier in Les Vigneaux zitten er al weer bijna op. Het schilderwerk vordert gestaag en als het goed is, zijn de kozijnen, deuren en luiken klaar wanneer ik volgend weekend vertrek naar de Pyreneeën voor de laatste etappe van dit jaar. 

maandag 4 juni 2012

enkel

"Hoe gaat het eigenlijk met je enkel?", wordt er gevraagd. Nou, wel iedere dag beter, maar toch minder snel dan ik zou willen. 's Ochtends is hij over het algemeen het meest stijf en douchen is een activiteit die hij liever niet heeft. Zonder drukverband een tijdje de voet naar beneden houden, zoals bij douchen, is na een nachtje slapen niet fijn. Gedurende de dag gaat het dan meestal beter. Ik kan hem op zich goed belasten, dus het werken aan de luiken en de kozijnen gaat prima. Het is het buigen en draaien dat moeilijk is. Vooral bergafwaarts wandelen is lastig, terwijl ik bij bergopwaarts al bijna normaal kan stappen. De trap af gaat niet, dat moet ik op de 'peutermanier' doen, tree voor tree. Ik kan mijn enkel niet zo ver voorover buigen, met mijn hele gewicht er boven. Wandelen doe ik wel iedere dag, op oneffen paadjes met wandelstokken, dat gaat heel goed en op vlakke wegen en paden zonder. Ik kan het alleen niet al te lang achter elkaar, want dan worden de spieren en pezen moe en minder stabiel en dat is een heel vervelend gevoel, ook al doet het meestal niet direct echt pijn.

Gisteren gingen we naar Briancon om in ons in een taartjeszaak te goed te doen aan thee en, eeh, taartjes. Er was overal in Briancon muziek van slagwerkgroepen, erg gezellig, dus we hadden al een hele stadswandeling over de kasseien (zonder wandelstokken, helaas) achter de rug toen we uiteindelijk voor de taartjeswinkel stonden. Mijn voet keek er al naar uit om weer even omhoog te liggen, maar  jammer genoeg (vooral trouwens vanwege de taartjes...) hadden de taartjesbakkers juist nu besloten hun jaarlijkse vakantie op te nemen. Toen moesten we op zoek naar een ander plekje voor onze thee met lekkers, en dat was echt een beetje te veel.

De beweging is uiteindelijk wel goed geweest, want vandaag kan ik alwéér wat verder heen en weer bewegen met de enkel dan de voorgaande dagen. We zijn wel aan het onderzoeken of er misschien in de buurt een fysiotherapeut rondloopt die wat licht kan werpen op het herstelproces en of het 'op schema' ligt en die wat gerichte revalidatie-oefeningen kan geven. Want ik wil eigenlijk wel weer een beetje actie...

woensdag 30 mei 2012

chalethost zijn

Ik schreef het al, ik heb het qua werken enorm naar mijn zin gehad afgelopen winter. Zo'n chalet is een soort mini-hotelletje en als chalethost ben jij degene die het moet maken. Over marketing, boekingen en contacten met eigenaren of onderhoudsmensen hoef je je helemaal niet druk te maken en ook niet over ingewikkelde financiële keuzes. Er is een financieel kader voor je vastgesteld en daarmee ben je binnen het concept als het ware je eigen baas en zorg je voor de sfeer, de gastvrijheid, de menu-invulling en de schone badkamer, kortom, ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor de gasttevredenheid. En dat vond ik leuk!

Voor mij staat met stip op nummer 1 het contact met de gasten. Iedere week weer verschillend, iedere week een andere sfeer en stemming, iedere week weer op een andere manier aanwezig zijn, passend bij de gasten. Blijf ik meer op de achtergrond of juist helemaal erbij, kan ik ongevraagd met oplossingen komen voor dingen, of kan ik beter juist de vraag afwachten, hoe snel kom ik er achter welke wensen er zijn voor het eten, vooral die die niet uitgesproken worden. En dan zijn er natuurlijk ook nog allerlei dagelijkse gesprekjes. 's Morgens over wat ze van plan zijn die dag en 's middags over of dat gelukt is en wat ze ervan vonden. Maar ook over waar ze wonen, wat ze in het dagelijks leven doen, wat ik in het dagelijks leven doe en over allerlei wintersport-gerelateerde ervaringen.

taart op tafel in het chalet
Eveneens met stip, op nummer twee: het klaarmaken van de maaltijden. Het is geen seconde gaan vervelen, ook al maakte ik meestal op dezelfde weekdag hetzelfde menu. De routine die dat meebrengt is voor mij echt een hulp geweest, geen sleur. Verderop in het seizoen durfde ik wel steeds meer te variëren. Dat kwam door een paar speciale diëten, dus ik moest wel, maar ik ontdekte rond die tijd ook dat er mensen zijn die eigenlijk heel graag 'dicht bij huis' eten, en dus snakken naar een kipfilet na vier dagen culinaire hoogstandjes met eend, zeeduivel of kalfsschnitzels. Ik kan me dat niet goed voorstellen, maar echt. Mijn menu is dus vanzelf van een zesdagenmenu naar een tiendagenmenu gegroeid en ik heb gelukkig ontdekt dat dingen die ik voor het eerst maak niet echt de neiging hebben te mislukken, maar hooguit wat minder perfect zijn dan later.

Ik heb trouwens ook ontdekt dat ik daar niet zo goed tegen kan, tegen dingen die wat minder perfect zijn dan later. Op nummer drie dan maar: afgelopen winter heeft er niet alleen voor gezorgd dat ik me daarvan bewust werd, maar ook dat ik dat inmiddels in een wat relativerender daglicht kan zetten. Zou ik dat vast kunnen houden?

maandag 28 mei 2012

afscheid van Morzine

narcissen in de tuin van het chaletDe laatste gasten in Morzine had ik in de week voor pasen, dat was de eerste week van april. De twee weken daarna heb ik nog veel kunnen skiën en verder heb ik die gebruikt om op mijn gemak het chalet helemaal schoon achter te laten. Morzine liep langzaam leeg. De seizoenswerkers gingen naar huis of naar een zomerjob en heel veel toeristen waren er ook niet meer. Het bracht herinneringen terug aan de dag dat ik aankwam. Ik vroeg me toen serieus af of ik dit wel echt wilde en of ik het wel kon.

Gelukkig is het helemaal goed gekomen. Door een beetje buiten mijn 'comfort-zone' te gaan, heb ik hele leuke dingen meegemaakt en geleerd. Het opstarten van het seizoen was echt het lastigste. Er kwam in één keer zoveel nieuws op me af en ik vond het vooral erg lastig dat er helemaal niemand met wie ik dingen samen kon bespreken. Toen Paul en Fred, de hosts van het andere chalet van skichalets.nl in Morzine, aan waren gekomen, hebben we meteen een aantal dingen samen ondernomen. Dat maakte een heel verschil. We hadden het over de dingen waarover een beslissing genomen moest worden en het maakt niet uit dat ik dan vervolgens die beslissing toch nog in mijn eentje nam. Het gegeven dat er nog iemand even mee had gekeken en gedacht, die met dezelfde vragen zat (mogelijkheden en onmogelijkheden van het budget bijvoorbeeld), vond ik echt een verademing. Trouwens, de mensen van skichalets waren ook helemaal niet te beroerd om mee te denken. Ik had ze een paar dagen na aankomst meteen verteld dat ik me nogal onzeker voelde over alles. Hun reactie dat ze er alle vertrouwen in hadden dat het goed zou komen en dat ze het fijn vonden dat ik ze liet weten hoe me voelde, in plaats van maar zo'n beetje zelf aan te rommelen tot het misschien echt mis ging, hielp gek genoeg al enorm. Misschien nog wel meer dan de (goede) tips die ik ook van ze kreeg. Louise van de skischool had het al gezegd: "Zodra de eerste gasten er zijn, gaat het vanzelf, je zult het zien."

En ik zag het. Bovendien ging het niet alleen vanzelf, maar ook snel. In december hoorde ik het iemand al zeggen: het seizoen is zó voorbij! Toen dacht ik nog: vier maanden, die zijn echt niet zomaar voorbij! Maar inderdaad. Vier maanden zijn wel zomaar voorbij. Zelfs als je allemaal nieuwe dingen doet.

En zulke leuke nieuwe dingen! Dat het skiën is bevallen heb je al kunnen lezen, maar wat óók heel erg is bevallen, ondanks de wat moeizame start, is het werken in het chalet. Veel mensen 'in the business' en daarbuiten vinden dat chalethost zo ontzettend hard werken is. Nu weet ik niet wat andere mensen zoal gewend zijn aan 'hard werken', maar van de seizoenswerkers in de horeca zijn er maar weinig die zoveel tijd op de ski's kunnen doorbrengen en in vergelijking met een baan in het onderwijs is chalethost hemels qua hard werken. Ok, je werkt veel, van kwart over zeven tot elf en van vier tot half tien, zes dagen per week, met op de wisseldag en de boodschappendag nog een paar uur extra (en op je vrije dag, niet te vergeten, nog wel even het ontbijt draaien), maar hé, als het af is, is het af! Kom daar maar eens om in het onderwijs. En die negen-urige werkdag krijg je er op school ook gratis bij, net als die zevendaagse werkweek. Als ik eerlijk ben? Het smaakt wel een beetje naar meer!

vrijdag 25 mei 2012

verstuikte enkel

Ik zit met mijn pootje omhoog dit stukje te typen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. Het was de bedoeling dat ik op een ladder stond met kluskleren aan en kozijnen en luiken aan het schilderen was. En tussendoor een beetje aan het spelen was op de rotsen en op de wandelpaden rondom Argentière en Ailefroide in de Franse Alpen, al dan niet vergezeld van mijn gastvrouw en gastheer. Maar helaas eindigde eergisteren dat spelen op de rotsen niet op de standplaats, maar hangend in het touw, met verstuikte enkel. Beetje jammer...

Ik ben in Les Vigneaux, een klein dorp in de Franse Ecrins. Ik ben sinds vorige week woensdag te gast bij Anne en Geert van Entre Terre et Ciel en ik kwam hier om te helpen met klussen. Ik hoop dat ik na het weekend weer een beetje in staat ben wat te doen, want dat zitten met mijn been omhoog en dat voetje voor voetje schuifelen (wat ik gelukkig al wel weer kan), dat vind ik maar niks!

Ik vind het ook maar niks dat ik juist weer een beetje aan het klimmen was en nu wéér de rotsen niet kan voelen, terwijl ik er zo dichtbij ben! Maar ik treur niet, want zelfs zittend op een stoel is het hier een en al berggevoel. De hoge toppen rondom hebben nog steeds een witte hoed, maar hier wat lager is de natuur na de koude winter volop aan het genieten van de inmiddels zomerse temperaturen en wij dus ook. Er klinkt vogelgezang de hele dag door, de bomen zijn gehuld in een prachtig lichte kleur groen en overal komen de bloemen te voorschijn.

Helaas is het dus een paar dagen wel een beetje een kleine wereld. Ik hoop dat ik snel weer wat mobieler ga zijn, duim maar voor me.

maandag 21 mei 2012

februari tot april...

"Leef je nog, hoe gaat het met je, wanneer kom je terug, wat ga je hierna doen?" Ik had het al aan de regelmatig vragen per email, sms en telefoon kunnen weten: ik blog veel te weinig! Ik had het ook zo naar mijn zin in Morzine, het kwam er gewoon niet van om er af en toe even rustig voor te gaan zitten. Ik heb wel heel veel op facebook gepost tussendoor, dat gaat sneller en ik leg me sneller neer bij niet al te goed lopende zinnen, maar ik vergat dan dat het handig is om af en toe een compilatie ook nog hier te plaatsen. Excuses dus bij deze!

Eind april ben ik uit Morzine vertrokken en via Nederland en een leuke klimweek in Zuid-Frankrijk vorige week in de Ecrins neergestreken. Daarover binnenkort meer, nu eerst maar eens wat flarden uit de maanden die ik niet geblogd heb. Skiën, skiën, skiën...Van facebook dus.

Februari:

16 februari:
Gespeeld in de poeder, en maar vier keer onderuit gegaan in een bochtje (en laten we zeggen 34 keer maar net overeind gebleven, haha!), vast komen te zitten in een net iets te lastig stuk voor mijn kunnen (bomen, oversneeuwde beekgeul), op kunnen lossen met 1 keer omhoog klimmen en daarna toch nog twee keer vallen in die greppel en ook twee keer opnieuw een verloren ski onderbinden, wat beslist geen handige actie is als de sneeuw tot je knieën komt. Heel veel gelachen en vooral het gevoel gekregen dat het iets is wat ik durf en kan, vooral de bocht linksom en op mijn rechterbeen, trouwens.

26 februari:
Toen ik hier half december aankwam, werd het al gezegd: het seizoen gaat sneller dan je denkt. Ik geloofde er niets van, vier maanden, dat is echt niet zomaar voorbij. Maar nu is het al bijna maart en ik heb het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben... De sneeuwcondities waren gisteren ondanks de hoge temperatuur weer eens super, wat is het leven hier toch slecht.

Maart:

11 maart:
Prachtig lenteweer hier, terwijl ook de sneeuw nog steeds in de tuin (en op de pistes) ligt. Mooi om te zien hoe de ene hoek al helemaal sneeuwvrij is, terwijl de sneeuw in de andere nog eindeloos (en dik) blijft liggen. Waar de sneeuw weg is, zetten we dus de tuinbank neer: daar is de meeste zon! Maar nu eerst paprika roosteren voor het voorgerecht en het chalet schoonmaken.

19 maart:
Verse sneeuw in Morzine en een paar dagen vrij. En wat voor sneeuw! We vonden een paar mooie 'blauwe' hellingen met centimeters vers, we oefenden bochtjes en: ik viel niet! Sterker nog, ik had een van mijn beste dagen tot nu toe (de sneeuw hielp daar absoluut bij) en had voor het eerst het gevoel dat mijn ski's gewoon een deel van mij waren, zo makkelijk ging alles.

Toen alle verse sneeuw langs de pistes wel zo'n beetje gespoord was, gingen we naar de plek waar ik de laatste dagen naast de piste mijn buckelvaardigheden had geoefend. En ook daar ging het supergoed: ik ging voor het eerst achter elkaar naar beneden zonder 'paniek'stops tussendoor en tja, en dan zie je even later, onderweg naar de lunchstop, onder de lift die ene zwarte piste liggen die je tot nu toe nog niet had gedaan, omdat het bovenste stuk al weken 1 grote ijsplaat was. Met eveneens een prachtige laag verse sneeuw en buckels die er niet al te intimiderend uitzagen.

Mijn skimaatjes hadden meer trek in lunch, dus we spraken af in het restaurant en ik hopte over de rand. Absoluut de beste beslissing van de dag, want wat ging het lekker en wat kwam ik trots beneden. Een onbekende zwarte buckelpiste, en echt skiënd gedaan, niet in stukjes gehakt 'net gered'! Bovenlichaam stil proberen te houden, mijn knieën de terreinoneffenheden lekker zelf laten uitzoeken en het lukte me om de meeste bochtjes netjes af te maken voor de volgende buckel gerond moest worden. Woeh!!!!

22 maart
Ik heb gisteren 'hobbelige-piste-les' gehad, (die les was een spotgoedkope seizoenswerkers-aanbieding van een van de skischolen hier), 
Le Stade (de piste achter het chalet) ziet er akelig buckelig en los uit, niet makkelijk skiën, te oordelen naar hoe het merendeel van de skiers naar beneden komt en ik zou het bijna even gaan proberen. Maar er is nog wat huishouden te doen, morgen weer gasten, en daarna eten bij mijn collega's van het andere chalet van Skichalets.nl.

April:

11 april:
Het is bijna niet te geloven, maar nadat we gisteren wéér een heerlijke skidag hadden (het gaat maar niet vervelen...), hebben we vandaag: een laag verse sneeuw! Er moet nog even gewerkt worden in het chalet, maar tegen de middag schijnt er misschien een zonnetje en ga ik hoe dan ook naar boven!

17 april (na nog een paar dagen sneeuwval):
Ik kan het, poederskiën! Ik was een dagje op stap met Antoine en Leontine. Ik kreeg 1 aanwijzing van instructeur Antoine na de eerste onvermijdelijke valpartij door een gemiste bocht en ik had het grapje door. Er kan absoluut nog heel wat bijgeschaafd worden, maar ik máák die bochten, wanneer ik ze wil en gecontroleerd. Meestal dan toch. Nu wel ver-schrik-ke-lijk moe! (Ook al waren het uiteindelijk maar vier afdalingen off-piste, of zal ik die laatste, door de poor-man's-powder naar het dal, ook meerekenen?)

20 april:
Laatste dag in Morzine. Het is een regenachtige ochtend en het dorp is uitgestorven, net als toen ik hier aankwam in december. Verschil 1: dertig meter hoger op de helling begint de sneeuw. Verschil 2: ik voel me een stuk meer thuis in het dorp dan vier maanden geleden! Hopelijk klaart het vanmiddag op, dan gaan we nog even de verse sneeuw op de pistes opzoeken (en misschien duik ik er nog even naast ook), mooi afscheid.

zaterdag 11 februari 2012

alleen zetels

Mijn gasten van afgelopen twee weken zijn een uurtje geleden vertrokken en de nieuwe gasten arriveren pas na zessen, dus de wisseldag-hectiek is te overzien vandaag. Deze gasten waren er twee weken, en ze hadden niet speciaal voor het catered skichalet-concept geboekt, maar voor het chalet, en de catering kwam er handig bij, als het ware. Dat bleek toch niet zo handig te zijn voor ze, omdat ze eigenlijk wel gesteld waren op hun vrijheid. Ze hebben daardoor heel weinig van mijn diensten gebruik gemaakt. Dat was wel even een omschakeling, van gastvrouw zijn naar iemand die af en toe in het chalet komt om wat eten klaar te maken of schoon te maken. Ik vind het eerste leuker, weet ik nu.

Afgelopen week zijn ze drie keer extra uit eten geweest (ik zou bijna denken dat mijn maaltijden niet voldeden, maar volgens wat ze gecommuniceerd hebben, was dat niet het probleem) en ik heb daarom zowel woensdag als donderdag de hele dag kunnen skiën. Ik heb van die gelegenheid dankbaar gebruik gemaakt om naar Avoriaz en verder te gaan, want aan die kant van Morzine heb je toegang tot het hele gebied van Les Portes du Soleil en kun je prachtige lange tochten maken. Niet zo handig als ik pas om elf uur bij het chalet weg kan en even na half vier weer beneden moet zijn, omdat de heen- en terugreis van het chalet naar Avoriaz toch beide ruim drie kwartier neemt over inmiddels bekende pistes en liften en ik dan dus anderhalf uur van de paar uur die ik heb aan het forensen ben. Maar voor een hele dag is het heerlijk en bovendien was deze week één van de X-Snow-weken, van X-Adventure, in Les Crosets, een uurtje cabinelift, stoeltjesliften en pistes hiervandaan.

Ik had geen telefoonnummers, dus ik moest op de bonnefooi die kant op en wonder boven wonder trof ik inderdaad op donderdag een groep bekenden van X-Adventure aan. 's Middags heb ik met Tim, Maarten en Bram, boarders alle drie, van Les Crosets naar Morgins en terug geskied. "We pakken geen slepers, alleen zetels" (ja, dat laatste is Vlaams voor stoeltjes). Maar ja, er zat dus toch een sleeplift in tijdens de terugtocht en ik kreeg tot twee keer toe gedemonstreerd waarom boarders geen slepers nemen! De eerste keer kwam Bram, de boarder in kwestie, zo hardhandig met een liftpilon in aanraking, dat ik ben uitgestapt om te checken of alles in orde was (ik zat vlak achter hem). Dat was het, min of meer. Naar beneden geskied voor de tweede poging, die ook mislukte, maar ik zat weer achter hem en kon hem dit keer oppikken op de andere helft van mijn ankertje. Nee, sleepliften zijn niet ontworpen voor boarders, dat is duidelijk.

Diezelfde dag zorgde Tim ervoor dat ik ook mijn eerste zwarte piste deed. Ik zag hem aan voor een blauwe, dus ging veel te hard (en onderuit), maar daarmee heb ik nu ook ervaring op zwart... Dit schreef ik die avond op facebook:

En toen schopte iemand me dus de zwarte piste af. Een hele korte maar. Ik dacht nog: best steil voor een blauwe, en maakte geheel argeloos flink snelheid. Er kwam namelijk een kort heuvel-op-stukje. Helaas, anticiperen met die snelheid is een kunst: het werd dus een kleine lancering die ik niet onder controle kreeg. Mijn eerste zwarte werd beloond met een glij-duikeling; beide ski's kwijt, slechts 4 meter hoger dit keer. Maar ik durf nu wel! Sowieso is op stap met drie snowboarders van 25 een leuke manier om van snelheidsangst af te komen...

Maar of er de komende weken zoveel van skiën gaat komen, weet ik niet. Het gaat in ieder geval wel druk worden in Morzine. De drie Franse vakantie-regio's hebben de komende drie weken na elkaar hun vakantieweek (Vacances d'Hiver). De Engelse voorjaarsvakantie aankomende week (Half Term) en daarna de twee Nederlandse voorjaarsvakantie-regio's vallen precies daarmee samen. De komende week dus Engelse gasten met tieners, daarna Nederlandse gasten met kinderen. Misschien moet ik me maar eens gaan bekwamen in de zwarte pistes van het gebied boven het chalet, in de paar uur die ik heb...

donderdag 26 januari 2012

en nog maar wat statusupdates van facebook

Voor hen zonder facebook, dit was gisteren:

Een dag lang skiën, een tocht gemaakt langs vier verschillende ski-resorts in de Portes du Soleil vandaag; ik was wel vrij kapot op de laatste drie pistes terug naar Avoriaz... "We doen het rustig aan vandaag", zei de skileraar nog, en een half uur later dook hij voor de eerste keer keer off-piste, door tientallen centimeters verse sneeuw! Dat herhaalde zich een keer of vier. Ik ging bij praktisch iedere bocht rechtsom fantastisch onderuit, maar had vreselijk veel plezier (en vreselijk veel sneeuw onder mijn jas, hoera voor de sneeuwvanger!). Ook nog maar een paar lessen poeder-skiën boeken dan?

Vandaag een heerlijk dag vol zon gehad, met weer fantastische sneeuwcondities op de meeste pistes en massa's prachtige afdalingen en het ging wéér soepeler dan de voorgaande dagen. Morgen de laatste lesdag. Skileraar Pascal heeft ons met zwarte pistes gedreigd... Ik doe mijn mantra vanavond voor het slapen gaan (schattig Frans accent er zelf bij denken): "Keep your hands forward! Stroke the dog!"

(en nee, die laatste kan ik niet uitleggen, maar het is een houding-handigheidje).

maandag 23 januari 2012

weekje vrij

Misschien moet ik het blog maar even hernoemen in nanskes skilog... Ik heb namelijk een weekje geen gasten in het chalet en ik ben dus in de gelegenheid om een paar dagen skilessen te nemen. Eigenlijk had ik graag snowboardlessen willen nemen, maar toen ik gisteren bij mijn skischool ging vragen wat er mogelijk was, bleek er net deze week geen beginnerscursus te zijn. Er was wel een ski-klas op het niveau waar ik afgelopen woensdag in had meegedraaid. Tja.

Als ik nu skilessen nam, wist ik niet zeker of ik later in het seizoen nog eens geld zou willen uitgeven aan een snowboardcursus. En ik weet ook, dat als ik dit seizoen niet ga snowboarden, dat ik het dan waarschijnlijk nooit meer ga doen. Maar aan de andere kant, wilde ik ook graag bezig gehouden worden deze week. Ik zit hier zonder maatje, dus ik zou anders de hele week alleen op pad moeten. En hoewel ik mezelf in de afgelopen dagen goed had kunnen redden op de blauwe pistes, voelde ik me absoluut nog niet zeker genoeg om zelfstandig de rode af te gaan, omdat ik soms problemen had met mijn balans op de steilere of verijsde stukjes blauw.

Dus eigenlijk was de keuze snel gemaakt. Het leek me ook geen slecht idee vanwege het leggen van wat contacten, zodat ik misschien in de middag met wat anderen zou kunnen optrekken. En na vandaag ben ik enorm blij dat ik dit gedaan heb!

Allereerst verhuisde ik al na de eerste warming-up afdaling naar een nog wat meer gevorderde groep, wat natuurlijk een enorme opsteker voor het zelfvertrouwen was. Dit was de groep van de rode pistes, dus ik heb de hele ochtend rode pistes gedaan, na twee blauwe afdalingen stikvol met precies de juiste balansoefeningen en -aanwijzingen die ik nodig had. Later op de ochtend kon ik met gemak bochten draaien op een rode piste met mijn stokken horizontaal voor me en zelfs met mijn stokken onder mijn armen voor mijn borst geklemd, jippie!

Maar het tweede leuke was, dat ik in de groep kwam met twee mensen die ook in hun eentje zijn deze week. Ze zijn allebei wat ouder dan ik en een van hen, de Engelse Lynn, had ik al eens ontmoet in het cafeetje waar ik regelmatig kom. Ze is ook alleen naar Morzine gekomen en woont deze winter in het chalet van haar zoon. In de weken dat ze geen vrienden of familie over heeft, heeft ze dus net zoveel behoefte aan sikpartners als ik en wat een toeval dat we net allebei deze week, en bij dezelfde skischool, in dezelfde lesgroep terechtkomen. De ander, Martin (ook Engels), is de iets betere skiër van ons drieën en ook hij is voor langere tijd hier, tien weken. Zijn vriendin is net deze week even terug naar Engeland, dus ook hij dacht: kom, laat ik eens lessen nemen om niet steeds in mijn eentje te zijn deze week.

En er is ook nog een derde 'leuke'. De lesgroep is klein (vier man) en daarom heeft de instructeur voorgesteld dat we in plaats van twee ochtenden een hele dag op stap gaan in het hele gebied Portes du Soleil. Daar zeiden we allemaal volmondig 'ja' op, dus als het weer het toestaat, gaat dat woensdag gebeuren.

Na de les zijn we nog een uurtje of twee met zijn drieën doorgegaan. Doordat zowel Lynn als Martin hun zinnen op rode pistes hadden gezet, heb ik dus ook 's middags nog vrolijk allemaal rode afdalingen gedaan. Zonder problemen! Als dat zo doorgaat, ben ik benieuwd waar deze week gaat eindigen...

zondag 22 januari 2012

schoonmaken

Op zaterdag is het hard werken geblazen in mijn chalet. De vertrekkende gasten hebben als het goed is om tien uur hun kamers verlaten en vanaf dan is het een race tegen de klok om alles gedaan te krijgen voordat om twee uur de nieuwe gasten aankomen.

Ik begin meestal met de woon-/eetkamer. Die wordt extra goed gestofzuigd en grondig gedweild, de stoelen worden afgenomen, de kussens opgeschud en ik maak de salontafel netjes, met alle relevante informatie over Morzine overzichtelijk geordend. Vaak zet ik alvast de glazen, de kopjes en het lekkers klaar voor de ontvangst 's middags en daarna kan ik de kamers doen. Dat is het meeste werk van de zaterdag en ik vind het het vervelendste klusje van alles. Het duurt lang (ik ben een kwartier bezig per kamer) en ik vind het zwaar werk: bedden afhalen, dekbedhoezen afhalen, alles in de waszakken voor de wasserij en vervolgens het hele riedeltje andersom, met strakgespannen lakens (geen matrasovertrekken, maar echte vierkante lakens...) en dekbedden die netjes in de hoes zitten. Het stapelbed kost de meeste tijd. Gelukkig ontdekte ik vorige week dat het een stuk makkelijker gaat wanneer je het bed eerst van de wand afschuift, zodat je er omheen kunt lopen...

Ik vind gelukkig schoonmaken geen vervelend werk en ik doe de meeste dingen dagelijks, waardoor het inmiddels al bijna zonder erbij na te denken gaat en de klus op zaterdag heel erg binnen de perken blijft. Zo is het wonderbaarlijk om te merken hoe schoon een wc blijft als je die iedere dag poetst! OK, er gaat opgeteld wel wat meer tijd in zitten dan wanneer je het eens in de, eeh, nou ja, laten we zeggen, zoveel tijd doet, maar het gaat zoveel gemakkelijker! Ga ik het volgend jaar overnemen thuis? Neuh, ben toch bang van niet :-)

Het leukste is het koken en het contact met de gasten. Ik heb het al vier weken enorm getroffen met mijn gasten. Ik zou bijna gaan denken dat dat normaal is, maar ik kwam gisteren twee chalethosts tegen die al drie weken opeenvolgend gasten hadden met allerlei speciale wensen voor het eten, die ze niet al bij de boeking bekend hadden gemaakt. Deze week een groep van 16 man, met veganistische wensen, vegetarische wensen, een lactose-intolerantie, iemand die wel vlees eet maar geen vis, iemand die geen champignons en uien kon eten en ook nog een paar normale eters. Ik denk dat ik mijn menu had omgegooid en voor iedereen veganistisch was gaan koken, met wat vulling van worstjes hier en daar voor de verstokte vleeseters. Alleen misschien had dat dan weer niet zo goed gepast in de verwachting van het wat luxere driegangendiner... :-)

De foto's maakte ik gisteren voor Skichalets.nl om de piste achter het chalet te benadrukken.

zaterdag 21 januari 2012

skiles

Het heeft gisteren en vannacht weer flink gesneeuwd, na een week prachtig wintersportweer. We hadden tot gisteren strakblauwe luchten, fijne temperaturen en over het algemeen heerlijke sneeuw op de pistes; de gasten van deze week hadden geluk! Behalve dan met hun laatste dagje, maar toen ze gisteren besneeuwd en nat thuiskwamen na een ochtend skiën met slecht zicht, hebben we er gewoon een leuke laatste middag van gemaakt, met Vin Chaud, appeltaart en warme choco voor de kinderen.

Ik vind het ondertussen heerlijk om 'op wintersport' te zijn en niet alles in een of twee weken te hoeven proppen! Tien dagen geleden bond ik voor het eerst weer de ski's onder, na een jaar of tien, en ik had mezelf twee uur prive-les cadeau gedaan. Van het eerste onwennige bochtje in iets wat niet eens een bocht in Pflug (eeh, chasse neige dus) mocht heten in (iets meer dan) twee uur tijd naar de oude vertrouwde parallel-bochtjes met de stokken. Zo grappig om te merken dat je lijf je hoofd gewoon minstens acht stappen vooruit is; Instructeur Patrice had allemaal trucjes om een bepaalde lichaamshouding tevoorschijn te toveren en omdat ik het jaren geleden allemaal al geleerd en geoefend had, werden er allerlei bewegingen wakker die zomaar goed gingen, zonder dat ik er over na hoefde te denken. Dat nadenken kon ik sowieso beter laten, nadenken over motoriek is niet echt een aanrader voor vlotte vooruitgang.

Afgelopen woensdag mocht ik ook nog een ochtend met een groepsles meedoen. Lily heeft daar nog een paar balans-puntjes op de i gezet en we hebben carve-turns geoefend, die waarbij je echt helemaal NIETS hoeft te doen om de bocht te maken, behalve de juiste houding aannemen. Leuk-leuk-leuk! Ik kan weer even vooruit de komende tijd.

Op de foto hiernaast kun je het dak van mijn chalet zien. Tussen mijn hoofd en de boom zijn twee chalets direct aan de piste, het chalet daarachter is het chalet waar ik mijn gasten ontvang. Ik skiede na deze foto omlaag, om de boom heen het pad af, en belandde in de achtertuin :-)

©van de foto's: Patrice van easy2ride

zondag 1 januari 2012

gelukkig nieuwjaar!

Mijn gasten zitten aan het ontbijt plannen te maken voor hun eerste skidag, er ligt nog steeds een dik pak sneeuw, de zon probeert door de wolken heen te schijnen: de eerste dag van 2012 ziet er veelbelovend uit. Ik wens iedereen een prachtig 2012, met mooie dromen en veel gelegenheden om ze te leven.