maandag 30 november 2009

jarig

Morgen ben ik jarig. Ik ga lekker uit eten met een meer dan goede vriendin en tja, dus niet klimmen. Hmm. Soms zou ik wel willen dat er twee dingen op dezelfde tijd kunnen.

Mijn verjaardagsgeld gaat naar nieuwe schoentjes, een nieuwe pofzak, een nieuw flesje stic-it, nieuwe klimbroek, nieuwe microfleece en nieuwe kleine klimrugzak. De laatste ben ik vier weken geleden in/bij de klimhal kwijtgeraakt, met de voorgaande items er in. De vinder blijkt geen eerlijke te zijn geweest, want de rugzak is nog steeds niet in zicht.

De schoentjes had ik al drie keer aan gehad. Dat was de pech. Het gelukje was, dat ik vanwege boulderplannen mijn gordel niet had meegenomen.

zaterdag 28 november 2009

boulderen en hardlopen

Onze school kent het fenomeen 'informele ouderavond'. Dit is een ouderavond die georganiseerd wordt door de ouders, bij een van de ouders thuis, iedereen neemt iets te eten of te drinken mee en het wordt altijd erg gezellig. Deze ouderavond was voor mijn klas gisteren en het is natuurlijk ook de bedoeling dat juf haar neus informeel komt laten zien. Maar ja, vrijdagavond, dat is wel mijn klimhalavond, dus ging ik vroeg naar de hal en heb ik nog anderhalf uur kunnen boulderen. De nieuwe ladder start pas zondag, dus het is dan niet de bedoeling dat je uitgebreid gaat werken in boulders. Ik ging daarom voor de kwantiteit en dan ook voornamelijk nog voor de beginpassen. Ik had gelukkig al weer meer lichaamsspanning paraat, ik merkte duidelijk het verschil met een paar vrijdagen geleden. Er werd wel een nieuw ontwikkelpuntje zichtbaar: mijn beenspieren zijn wel eens leniger geweest. En bij passen waarbij ik moest trekken aan een hiel of aan mijn tenen, protesteerde er het een en ander aan de achterkant van mijn dij en in mijn kuit. Stretchen dus maar weer.

Ik zit ook weer in een hardloopfase, ondanks het weer (hoera!). Het gaat nog steeds op en af met mijn hardloopdiscipline, maar sinds mei is er in ieder geval geen maand voorbij gegaan zonder dat ik iets deed. Er lijkt dus toch enig volhouden zichtbaar. Op dit moment is het alleen nog steeds niet genoeg voor die 10 kilometer, want van voortgang in het schema waarop ik loop is weinig sprake. Ik ga volgende keer eindelijk maar eens met de tweede dag van week 6 beginnen. Gelukkig heb ik nog even voordat mijn geplande 10km-loop is.

zaterdag 21 november 2009

klimhalprogressie

reddingsoefeningen met boekje
Het schrijven op het blog was niet het enige dat een beetje uit de routine was geraakt de afgelopen twee maanden; in de klimhal kwam ik ook hooguit nog één keer per week. Daar tussendoor klom ik wel, hoor. Ik ging naar de Ardennen, ik vloog naar Sardinië, ik bezocht het Cima Immink-klimcafe dat georganiseerd was in Klimmuur Centraal en ik was een paar keer te vinden op Monte Cervino in Bergschenhoek, waar ik met een medekandidaat SKI reddingstechnieken uitprobeerde en oefende. Maar in de klimhal bleef menig mooie route door mij onbeklommen.

Helaas is het klimmen op rots duidelijk minder intensief dan klimmen op plastic, om maar te zwijgen van het oefenen van reddingstechnieken, waarbij ik óf lijdzaam in mijn gordel hing, overgeleverd aan de snelheid waarmee M. zijn technieken wist toe te passen, óf in een verder eenvoudige route zelf aan het knutselen was met allerhande touwtjes.

De eerste klimhalsessies na de herfstvakantie merkte ik het meteen: drie weken niet meer op plastic klimmen, na een paar weken onregelmatig klimmen, en weg was het efficient inzetten van lichaamsspanning, weg was mijn coördinatie bij de wat lastiger technieken. En weg was de kleine-greepjes-tolerantie van mijn vingers.

Maar ik ben weer op weg naar beter. Vorige week vrijdag heb ik mezelf vermaakt in het boulderhok in íets te moeilijke boulders, afgelopen dinsdag heb ik vervolgens alleen maar makkelijke vijven heel netjes proberen te klimmen en gisteren heb ik mezelf moe gemaakt in een lange 5c+-overhang, een korte 6a+-overhang en een korte, steile 6b. Ook deze waren, net als de boulders van vorige week, allemaal net iets te moeilijk, maar dat frustreert me helemaal niet meer. Ik weet het intussen: ik moet even geduld hebben (en ik moet de regelmaat volhouden natuurlijk) en over een paar weken bataalt het ploeteren zich wel uit. Binnenkort op dit blog. Als ik de regelmaat ook hier volhoud natuurlijk.

© van de foto: Loek Timmermans

dinsdag 17 november 2009

allerlei

Meer dan 3 weken niks meer geschreven voor het blog, dat is nog niet vaak gebeurd. Je zou bijna gaan denken dat er niets noemenswaardigs gebeurd is, maar niets is minder waar! Ik heb alleen geen tijd gevonden om er ook nog over te schrijven. Op dit moment heb ik die eigenlijk ook niet, maar ik ga het toch doen. Kort. Heel kort. Opsommingskort.

4 oktober: mijn laatste blogpostje. Ik schreef daar al in dat het druk was geweest, te druk om regelmatig te klimmen. Gelukkig is dat na de herfstvakantie beter geworden, die drukte.

10/11 oktober: weekend Freyr met de regio. Twee medeklimmaatjes doen examen SKI3, ik kijk met meer dan gewone belangstelling toe, want vier weken later zak ik aan de beurt zijn. Ondertussen zoek en vind ik weer wat routes die goede diensten zouden kunnen bewijzen tijdens dat examen, ik oefen in een eenvoudige route met nuts en friends en ik voel me voor de derde keer op rij niet meer geïntimideerd door het gebied en zijn rottige makkelijke routes, dat lijkt een blijvertje te zijn, hoera, eindelijk!

17 oktober: vertrek naar Sardinië voor een week klimmen! We reizen met een flinke groep, 13 m/v sterk en zullen de 18e aankomen op het eiland, na een overnachting in Milaan.

18-23 oktober: zes dagen klimmen op superfijne rots op een klimmersparadijselijk eiland. Het weer is redelijk, geen zomer meer, maar over het algemeen droog en eigenijk is het wel lekker dat we niet gebakken worden op de rotsen.

Ik klim vrolijk zessen voor (6a's), geen enkele lukt on-sight, maar ik laat me er ook niet meer door afschrikken. Doorklimmen tot ik er echt uit val durf ik nog niet.

Het mooiste zijn de drie dagen dat ik de kans krijg om multipitches op nuts en friends te klimmen. Allemaal eenvoudige routes (4a, 4b en 3c, in die volgorde), en ik voel de vooruitgang, leuk! Ik hoop hier nog iets uitgebreider over te kunnen schrijven binnenkort.

Iedere dag is er wel iemand die me een of meerdere reddingscasussen voorlegt. Ik voel me niet gerust op dat onderdeel van het examen en probeer zoveel mogelijk situaties tenminste mentaal al te hebben voorbereid. Ik blijf het moeilijk vinden om niet vast te lopen in een eerstgekozen, maar niet zo handige oplossing wanneer ik iets nieuws op te lossen heb, maar standaardsituaties worden zo wel steeds makkelijker.

31 oktober: klimmeeting met Cima Immink, vrouwenklimnetwerk. Het is een van de zeldzame dagen dat ik in de hal klim in deze weken.

7/8 november: eindelijk op voor het examen! Aan de ene kant heb ik er zin in, ik weet wat ik kan en wil dat graag laten zien, aan de andere kant weet ik ook wat ik nog niet zo goed kan en ik voel de onzekerheid: wat willen ze eigenlijk zien, waarop gaan ze letten? Ik ben dit van mezelf gewend bij examensituaties en ik probeer het los te laten, om niet in een self-fullfilling prophecy terecht te komen.

Tijdens de eerste dag lukt dat niet goed. Het zou de makkelijkste dag voor mij moeten zijn, met de focus op instructie, maar ik voel de spanning en vind het moeilijk om overtuigend de rol van instructeur op me te nemen terwijl er naar me gekeken wordt. Er gaat van alles goed, maar er gaat ook het een en ander niet goed en de examinator vind dat ik onvoldoende laat zien overzicht te kunnen hebben over meerdere lesgroepen en de veiligheid goed in de gaten te kunnen houden. Gezakt dus voor dit onderdeel, ondanks dat het lesgeven zelf goed ging (hoe kan het ook anders).

De volgende dag voel ik 's morgens de teleurstelling nog nazinderen, vooral omdat ik in het onderdeel van vandaag vooraf juist het minste vertrouwen had. Ik weet niet eens of ik wel zin heb om de onderdelen van vandaag te gaan doen. Aan de andere kant: wanneer ik vandaag kan slagen, hoef ik maar 1 onderdeel over te doen. Ik vraag aan B. of zij vandaag wil beginnen, zodat ik mezelf een beetje op de rails kan krijgen. Dat blijkt een gouden greep, want tegen de tijd dat ik aan de beurt ben, heb ik al een heel prettige klim-ochtend achter de rug en ben ik inmiddels zo ontspannen, dat ik zelfs het zeepbakje aandurf als route, wie had dat ooit gedacht? Als reddingscasus krijg ik een redelijk eenvoudige standaardsituatie voorgeschoteld, die ik zonder veel problemen afrond. Ik ben inmiddels zo gewend aan de situatie, dat ik het gevoel heb dat ik gewoon een casus aan het oefenen ben.

Al met al had ik gewoon een heel leuke dag, met als toefje op de taart ook nog een positieve uitslag, hoera! Het onderdeel instructie gaat vast lukken de volgende keer, daar heb ik inmiddels wel vertrouwen in.

17 november: dat is vandaag. Blogstilte doorbroken!