allerlei

Meer dan 3 weken niks meer geschreven voor het blog, dat is nog niet vaak gebeurd. Je zou bijna gaan denken dat er niets noemenswaardigs gebeurd is, maar niets is minder waar! Ik heb alleen geen tijd gevonden om er ook nog over te schrijven. Op dit moment heb ik die eigenlijk ook niet, maar ik ga het toch doen. Kort. Heel kort. Opsommingskort.

4 oktober: mijn laatste blogpostje. Ik schreef daar al in dat het druk was geweest, te druk om regelmatig te klimmen. Gelukkig is dat na de herfstvakantie beter geworden, die drukte.

10/11 oktober: weekend Freyr met de regio. Twee medeklimmaatjes doen examen SKI3, ik kijk met meer dan gewone belangstelling toe, want vier weken later zak ik aan de beurt zijn. Ondertussen zoek en vind ik weer wat routes die goede diensten zouden kunnen bewijzen tijdens dat examen, ik oefen in een eenvoudige route met nuts en friends en ik voel me voor de derde keer op rij niet meer geïntimideerd door het gebied en zijn rottige makkelijke routes, dat lijkt een blijvertje te zijn, hoera, eindelijk!

17 oktober: vertrek naar Sardinië voor een week klimmen! We reizen met een flinke groep, 13 m/v sterk en zullen de 18e aankomen op het eiland, na een overnachting in Milaan.

18-23 oktober: zes dagen klimmen op superfijne rots op een klimmersparadijselijk eiland. Het weer is redelijk, geen zomer meer, maar over het algemeen droog en eigenijk is het wel lekker dat we niet gebakken worden op de rotsen.

Ik klim vrolijk zessen voor (6a's), geen enkele lukt on-sight, maar ik laat me er ook niet meer door afschrikken. Doorklimmen tot ik er echt uit val durf ik nog niet.

Het mooiste zijn de drie dagen dat ik de kans krijg om multipitches op nuts en friends te klimmen. Allemaal eenvoudige routes (4a, 4b en 3c, in die volgorde), en ik voel de vooruitgang, leuk! Ik hoop hier nog iets uitgebreider over te kunnen schrijven binnenkort.

Iedere dag is er wel iemand die me een of meerdere reddingscasussen voorlegt. Ik voel me niet gerust op dat onderdeel van het examen en probeer zoveel mogelijk situaties tenminste mentaal al te hebben voorbereid. Ik blijf het moeilijk vinden om niet vast te lopen in een eerstgekozen, maar niet zo handige oplossing wanneer ik iets nieuws op te lossen heb, maar standaardsituaties worden zo wel steeds makkelijker.

31 oktober: klimmeeting met Cima Immink, vrouwenklimnetwerk. Het is een van de zeldzame dagen dat ik in de hal klim in deze weken.

7/8 november: eindelijk op voor het examen! Aan de ene kant heb ik er zin in, ik weet wat ik kan en wil dat graag laten zien, aan de andere kant weet ik ook wat ik nog niet zo goed kan en ik voel de onzekerheid: wat willen ze eigenlijk zien, waarop gaan ze letten? Ik ben dit van mezelf gewend bij examensituaties en ik probeer het los te laten, om niet in een self-fullfilling prophecy terecht te komen.

Tijdens de eerste dag lukt dat niet goed. Het zou de makkelijkste dag voor mij moeten zijn, met de focus op instructie, maar ik voel de spanning en vind het moeilijk om overtuigend de rol van instructeur op me te nemen terwijl er naar me gekeken wordt. Er gaat van alles goed, maar er gaat ook het een en ander niet goed en de examinator vind dat ik onvoldoende laat zien overzicht te kunnen hebben over meerdere lesgroepen en de veiligheid goed in de gaten te kunnen houden. Gezakt dus voor dit onderdeel, ondanks dat het lesgeven zelf goed ging (hoe kan het ook anders).

De volgende dag voel ik 's morgens de teleurstelling nog nazinderen, vooral omdat ik in het onderdeel van vandaag vooraf juist het minste vertrouwen had. Ik weet niet eens of ik wel zin heb om de onderdelen van vandaag te gaan doen. Aan de andere kant: wanneer ik vandaag kan slagen, hoef ik maar 1 onderdeel over te doen. Ik vraag aan B. of zij vandaag wil beginnen, zodat ik mezelf een beetje op de rails kan krijgen. Dat blijkt een gouden greep, want tegen de tijd dat ik aan de beurt ben, heb ik al een heel prettige klim-ochtend achter de rug en ben ik inmiddels zo ontspannen, dat ik zelfs het zeepbakje aandurf als route, wie had dat ooit gedacht? Als reddingscasus krijg ik een redelijk eenvoudige standaardsituatie voorgeschoteld, die ik zonder veel problemen afrond. Ik ben inmiddels zo gewend aan de situatie, dat ik het gevoel heb dat ik gewoon een casus aan het oefenen ben.

Al met al had ik gewoon een heel leuke dag, met als toefje op de taart ook nog een positieve uitslag, hoera! Het onderdeel instructie gaat vast lukken de volgende keer, daar heb ik inmiddels wel vertrouwen in.

17 november: dat is vandaag. Blogstilte doorbroken!