maandag 11 juni 2012

gemengde gevoelens

Er zijn zeker wel leuke dingen gebeurd de afgelopen dagen, maar alles werd behoorlijk overschaduwd door een heel naar bericht uit Nederland. Daardoor vind ik het lastig om nu een blogje te schrijven, net zoals dat ik het lastig vind om nu weg te zijn. Ik zou zo heel graag een arm leggen, of zoiets, om degene die deze week met een groot verlies te maken kreeg, maar dat gaat niet. Dat ik zaterdag ook niet thuis was om ~C live te feliciteren met zijn verjaardag, hielp niet echt.

Ik weet het, het hoort er bij als je weg bent, maar dat maakt het niet minder vervelend. Wat me zaterdag behoorlijk op wist te beuren, was dat ik weer ging klimmen. Het gaat namelijk al een paar dagen behoorlijk beter met mijn enkel. Het zijn inmiddels vooral de ongecontroleerde bewegingen die voor problemen zorgen en klimmen is gelukkig een heel beheerste en gecoördineerde manier van bewegen. Voorklimmen heb ik nog maar niet gedaan, maar 5c/6a naklimmen vond ik niet slecht. Ik kan ook weer voorzichtig de trap af en dat is eigenlijk het enige dat nog voorzichtig gebeurt, de rest gaat allemaal steeds normaler.

Mijn dagen hier in Les Vigneaux zitten er al weer bijna op. Het schilderwerk vordert gestaag en als het goed is, zijn de kozijnen, deuren en luiken klaar wanneer ik volgend weekend vertrek naar de Pyreneeën voor de laatste etappe van dit jaar. 

maandag 4 juni 2012

enkel

"Hoe gaat het eigenlijk met je enkel?", wordt er gevraagd. Nou, wel iedere dag beter, maar toch minder snel dan ik zou willen. 's Ochtends is hij over het algemeen het meest stijf en douchen is een activiteit die hij liever niet heeft. Zonder drukverband een tijdje de voet naar beneden houden, zoals bij douchen, is na een nachtje slapen niet fijn. Gedurende de dag gaat het dan meestal beter. Ik kan hem op zich goed belasten, dus het werken aan de luiken en de kozijnen gaat prima. Het is het buigen en draaien dat moeilijk is. Vooral bergafwaarts wandelen is lastig, terwijl ik bij bergopwaarts al bijna normaal kan stappen. De trap af gaat niet, dat moet ik op de 'peutermanier' doen, tree voor tree. Ik kan mijn enkel niet zo ver voorover buigen, met mijn hele gewicht er boven. Wandelen doe ik wel iedere dag, op oneffen paadjes met wandelstokken, dat gaat heel goed en op vlakke wegen en paden zonder. Ik kan het alleen niet al te lang achter elkaar, want dan worden de spieren en pezen moe en minder stabiel en dat is een heel vervelend gevoel, ook al doet het meestal niet direct echt pijn.

Gisteren gingen we naar Briancon om in ons in een taartjeszaak te goed te doen aan thee en, eeh, taartjes. Er was overal in Briancon muziek van slagwerkgroepen, erg gezellig, dus we hadden al een hele stadswandeling over de kasseien (zonder wandelstokken, helaas) achter de rug toen we uiteindelijk voor de taartjeswinkel stonden. Mijn voet keek er al naar uit om weer even omhoog te liggen, maar  jammer genoeg (vooral trouwens vanwege de taartjes...) hadden de taartjesbakkers juist nu besloten hun jaarlijkse vakantie op te nemen. Toen moesten we op zoek naar een ander plekje voor onze thee met lekkers, en dat was echt een beetje te veel.

De beweging is uiteindelijk wel goed geweest, want vandaag kan ik alwéér wat verder heen en weer bewegen met de enkel dan de voorgaande dagen. We zijn wel aan het onderzoeken of er misschien in de buurt een fysiotherapeut rondloopt die wat licht kan werpen op het herstelproces en of het 'op schema' ligt en die wat gerichte revalidatie-oefeningen kan geven. Want ik wil eigenlijk wel weer een beetje actie...