zaterdag 24 januari 2009

groene voornemens

Het nieuwe jaar is al een tijdje op weg, maar wie heeft voor de goede goede voornemens een nieuw jaar nodig?

Op het weblog van Patagonia (ja, inderdaad, die van de kleding) verscheen begin januari een lijstje dat ik graag met jullie wil delen: Nine Green Resolutions for 2009. Het lijstje, een van de velen die in die weken op diverse blogs verschenen, maakte indruk op mij om twee redenen.

De meeste van deze negen voornemens zijn helemaal niet zo moeilijk te nemen. Sommige zijn mij zelfs heel bekend: ik koop bijvoorbeeld zeer zelden flesjes met water als er op een andere manier water te krijgen is en ik heb in mijn tas altijd een opvouwbaar tasje zitten om onderweg gekochte boodschappen in te doen. Kijk er ook eens naar, misschien zit er ook voor jou iets tussen wat je al doet en wat je alleen nog maar hoeft aan te scherpen.

Het tweede dat indruk op mij maakte, was het team dat bij Patagonia is gevormd uit medewerkers. Ze verzamelen tips om schade aan onze natuurlijke omgeving te kunnen beperken en deelt deze tips met de andere medewerkers. Maar misschien is dat wel helemaal niet zo gek voor een onderneming met werknemers die graag in de buitenlucht vertoeven.

Ik heb me naar aanleiding van dit lijstje, of eigenlijk naar aanleiding van wat in de commentaren genoemd wordt, voorgenomen me dit jaar meer te bekommeren om zwerfvuil. Regelmatig is op de plekken waar ik wandel of klim wel wat achtergelaten dat ik makkelijk even mee kan nemen. Het is iets wat ik in de bergen al doe: als ik onderweg iets zie zwerven, neem ik het mee. Ok, niet helemaal mee tot in het dal, zoals met mijn eigen vuil, maar toch.

Het lijkt me leuk om te weten of een van jullie, lezers van mijn blog, ook geïnspireerd raakt door dit lijstje, of beter nog: of een van jullie zelf iets eenvoudigs heeft, wat hij/zij toch al doet om onze 'impact' op de natuurlijke omgeving te verminderen. Laat het horen via de reakties hieronder, dan maak ik er een lijstje van in een van mijn volgende blogs.

vrijdag 23 januari 2009

ziek

thermometer
Afgelopen zaterdag had ik geïnspireerd twee postjes geschreven en in de wachtrij van Blogger gezet. Automagisch verscheen op de door mij gekozen datum en tijd, namelijk zondagavond, het eerste postje op mijn blog. Alleen ik had het niet meer door; koorts en verkoudheid hadden mij inmiddels een tamelijk nevelig hoofd gegeven.

Ik hoor bij die mensen, die zelden ziek zijn. Ik ben zo eens in de anderhalf jaar eens een dagje heftig verkouden of heb last van maag en darmen, misschien met wat verhoging erbij. Dat kost me dan nog een dagje uitzieken en het is weer over. Eigenlijk was ik helemaal vergeten wat dat ook al weer was, ziek zijn. Daar moest maar eens verandering in komen, had zich iets of iemand bedacht en dus begon ik afgelopen zondag met het mij wel bekende dagje verhoging en fikse hoest, maar in plaats van twee dagen later weer aan het werk te zijn, lag ik dinsdag als een zielig vogeltje met koorts op de bank televisie te kijken, spelletjes te doen op mijn iPhone en vooral heel veel te slapen. Hmm.

Op de iPhone kan ik ook blogs lezen en ook mijn eigen blog komt daar op de RSS-reader binnen. Ik was helemaal verrast dat er maandagochtend een postje op mijn blog verscheen, zonder dat ik daar iets mee te maken leek te hebben gehad! Met mijn ziekige hoofd duurde het even voordat ik begreep dat het postje over de schoenen zichzelf de avond ervoor gepost had, precies zoals ik had bedoeld.

Ik was nog wel levendig genoeg om het blogje nog even te kopieren naar de NKBV, maar toen viel het doek dan toch echt. De reakties die gegeven werden, waren niet meer aan mij besteed en toen deel twee op nanskesklimlog.nl verscheen, wederom geheel buiten mij om, moest het NKBV-blog afwachten tot ik weer een beetje toe was aan rechtop zitten, op woensdagavond.

Vanochtend werd ik voor het eerst sinds zondag zonder verhoging wakker, een heel nieuwe ervaring, maar mijn lichaam bevindt zich nog helemaal in de herstelfase; tot erg veel actie is het niet bereid.

Wel een beetje jammer: vorige week was ik net gemotiveerd van start gegaan met intensieve klimtraining. Ik kan natuurlijk net doen alsof volgende week mijn tweede week ingaat, maar van de training van vorige week is waarschijnlijk niet veel meer over. Het is vast beter om maar opnieuw te beginnen en vorige week als een soort opmaatje te beschouwen. Niet zo handig, want de groep gaat natuurlijk wel gewoon verder. Maar eens even over hebben met de trainer.

Het plaatje komt van http://www.edupics.com/

maandag 19 januari 2009

review: evolv elektra

Evolv Elektra
Ik moest dus op zoek naar nieuwe schoentjes. Mijn lekkere Mammuts waren versleten en op de interim-slofjes kon ik eigenlijk niet fijn uit de voeten. Voor het eerst wist ik goed wat ik wilde:

-zo mogelijk velcro's (schoenen met klittenbandsluiting), omdat die makkelijk aan en uit te trekken zijn
-een zool waarop ik druk durf uit te oefenen
-zo min mogelijk verschil in gevoel tussen rechts en links.

Toen we in november een dagje in Monk waren, heb ik een van de rustpauzes besteed aan het bestuderen en uitproberen van het assortiment klimschoenen dat Monk voert. Het voordeel van Monk: het 'uitprobeerwandje' beslaat de hele hal :-)

Ik weet helaas niet meer precies welke schoenen ik allemaal geprobeerd heb. Ik heb namelijk eigenlijk niet getwijfeld. Toen ik een paar Evolv Elektra's aantrok, sloten ze om mijn voeten alsof ze op maat gemaakt waren. Rechts wat strakker dan links, maar rechts zonder pijn en links zonder speling. Huh? Dat kon?

Ik probeerde de schoenen uit op een paar lage treden. Ik glipte vrijwel direct van een klein treetje af, precies zoals drie jaar geleden met mijn Mammuts gebeurd was, die ook een soepeler zool hadden dan de schoenen die ik op dat moment gewend was. Maar toen ik wat meer gewicht en druk op mijn tenen overbracht, sloot het rubber van de Evolvs zich om het aflopertje waarop ik mijn zinnen had gezet, alsof er een kommetje op maat in de zool zat. En ik bleef staan. De test met een wat lastiger kleine-treetjes-boulder die ik eerder op de dag al gedaan had, doorstond de schoen ook glansrijk. Ik heb nog een maat groter en een maat kleiner geprobeerd, en nog wat andere schoenen uit de shop, maar dat was meer voor de vorm. Ik kon me niet voorstellen dat het nog beter zou worden dan dit, en dat werd het dan ook niet.

De website van Evolv zegt over de Elektra:

"The ELEKTRA combines the benefit of a comfortable multi-purpose shoe and the convenience of a hook-and-loop fastener performance shoe. With the feel of a sensitive slipper, the ELEKTRA will smear on any slick sloper or stick on overhanging faces while being comfortable enough to wear on long multi-pitch routes or gym marathon-training sessions. Narrow, low profile foot climbers and women climbers of all abilities and styles will truly appreciate these shoes after just one hour with them. The ELEKTRA is a must-have for every climber who wants a comfortable shoe that fits and performs superbly out of the box."


Ik kan dit alleen maar beamen (behalve dan het stukje over het buiten klimmen, want ik ben nog niet bij de rotsen geweest). Een heerlijke, comfortabele schoen, met een fijne, soepele zool, die alles lijkt aan te kunnen wat ik aankan. En die past, alsof hij op mijn voeten is gemaakt.

Nou, ok. Één klein dingetje dan. De hiel is behoorlijk ruim en dat is vooral bij de linkervoet te merken. Een heel precieze heelhook is hierdoor moeilijker geworden met deze schoen; ik heb in twee routes die ik wel kon op mijn andere schoenen nu een beweging zitten die ik niet meer kan. Maar ja, aangezien die wijde hiel ervoor lijkt te zorgen dat mijn rechtervoet net dat beetje extra ruimte heeft, wat zou ik dan klagen?

Zou het Evolv rubber voor verzolen in Nederland leverbaar zijn?

zondag 18 januari 2009

schoentjes

Met mijn eerste klimschoentjes was ik heel blij. Ik schreef er over: "Ik kreeg klimschoentjes voor mijn verjaardag dit jaar. Eehm, nou ja, ik heb ze met instemming een maand vantevoren zelf gekocht, eigenlijk. Een uur ben ik bezig geweest, het ene paar schoenen aan, het andere paar schoenen aan, een derde paar, toch maar die tweede nog een keer, een vierde en een vijfde paar, die vierde nog eens, een kleinere maat proberen en uiteindelijk zat dat ene paar van de twee overgebleven paren toch het beste. En toen was ik blij als een klein kind en wilde ze 's avonds de hele tijd bij me hebben. Neenee, niet aan. Wie klimschoentjes kent, snapt wel waarom."

Na een jaar waren deze eerste schoentjes aan vervanging toe en ik toog naar de buitensportzaak voor nieuwe. Het werden Mammuts en ook daarover schreef ik: "Gisteravond heb ik mijn nieuwe schoentjes uit kunnen proberen. Bij het derde treetje van een viertje dat ik praktisch uit mijn hoofd ken, gleed ik er uit; dat is wel wennen zeg, gloedjenieuwe schoentjes. Ik wist niet dat je zo vertrouwd kunt raken met het gevoel van een bepaald schoentje aan je voeten. De zolen van het nieuwe schoentjes zijn wat minder stijf dan die van de oude. Ik weet nu dat dat betekent dat je je gewicht echt alleen op je tenen moet hebben als je alleen je tenen op een treetje hebt en niet ook gedeeltelijk op de bal van je voet. Doe je dat wel, glijd je er uit..."

De juiste maat schoenen vinden is een beetje lastig in mijn geval. Mijn ene voet is een halve maat groter dan mijn andere. Bij gewone schoenen is dat nog nooit echt een probleem geweest, maar voor klimschoentjes maakt dat behoorlijk uit. Aangezien voor het klimmen ruimte vervelender is dan pijn, kies ik tot nu toe mijn schoentjes op mijn kleinere linkervoet.

Ondanks dat ik tevreden was met mijn tweede schoentjes (die ook mijn derde schoentjes werden), verlangde ik zolangzamerhand wel naar schoentjes die ik sneller aan en uit kon trekken, want hoe langer ik de schoentjes aan had, hoe pijnlijker de tenen werden van mijn rechtervoet. Daarom liet ik me op een gegeven moment in de uitverkoop verleiden tot het kopen van lekker afgeprijsde slofjes, voor 'erbij'.

Interessant: deze slofjes hadden weer een wat stuggere zool en ik bleek me daarop toch onzekerder te voelen dan op de Mammuts met de zachte zool, wat vooral te merken was bij delicate pasjes. Toen onlangs ook het tweede paar Mammuts versleten was, had ik natuurlijk de slofjes nog, waardoor ik rustig op zoek kon gaan naar schoentjes waarop ik wel mijn volle gewicht durfde neer te laten en die toch niet al te pijnlijk waren voor mijn grotere voet. Desnoods, dacht ik, moest ik dan toch maar twee verschillende maten kopen, hoewel dat natuurlijk een duur grapje is.

(wordt vervolgd)

zaterdag 17 januari 2009

oxfam novib trailwalker

In december plofte de nieuwsbrief van Oxfam Novib in mijn mailboxje, met inspirerend nieuws: op 20 en 21 juni 2009 wordt op de Veluwe de Oxfam Trailwalker georganiseerd, een 30 uur durende non-stop wandeltocht van 100 kilometer. Zo'n uitdaging kun je toch bijna niet laten liggen!

Het doel is, dat je in een team van vier personen de wandeltocht volbrengt en zo via sponsoring 3000 euro bijeen wandelt voor onderwijsprojecten in ontwikkelingslanden, een thema dat mij als juf natuurlijk na aan het hart ligt. Met die 3000 euro kunnen in Mali 120 kinderen een jaar lang naar school. De Trailwalker sponsortocht bestaat al sinds de jaren tachtig en vindt zijn oorsprong in Hong Kong, waar de Britse Gurka's de eersten waren die via deze trainingstocht geld inzamelden voor goede doelen.

Toen het eerste enthousiasme wat geluwd was, begonnen echter de beren in zicht te komen: "20 en 21 juni, dat is precies de drukste tijd op school." "Er is wel veel tijd gemoeid met de voorbereiding." "Het samenstellen van een beetje prettig, gelijkgestemd team, hoe doe je dat?" "Honderd kilometer, dat is ruim drie keer zoveel als mijn langste wandeltocht!" "Bij een gemiddeld tempo van vier kilometer per uur moet je 25 uur wandelen. 25 uur, een heel etmaal met minimaal rust/slaap, maar dat kan ik toch helemaal niet?" Enzovoort.

Als ik nou nog 24 was...

donderdag 8 januari 2009

paniek en angstreakties

don't panic badgeEen echte paniekgeit ben ik niet, ik vind niet iedere onbekende en mogelijk gevaarlijke situatie de moeite van een angstreaktie waard, maar een ijzeren gestel heb ik zeker niet. En zoals bij de meeste mensen heeft mijn gezond verstand de neiging mij snel te verlaten wanneer ik om me heen alleen nog maar gevaar zie (of denk te zien).

Je snapt dat ik een recent artikel op het National Geographic Adventure Blog over het onderdrukken van paniekreacties met meer dan gewone belangstelling las.

In het artikel wordt beschreven dat je in een panieksituatie als eerste je ademhaling onder controle moet krijgen. Dat is inderdaad mijn meest toegepaste truukje om een opkomende paniekgolf te onderdrukken. Direct even diep ademhalen en me concentreren op een lage ademhaling is uiterst doeltreffend om de boel weer goed te kunnen overzien, in plaats van die vreemde focus op gevaar die paniek oproept. Dat komt mooi uit, want overzicht krijgen over je situatie is volgens het artikel de tweede stap: waar bevind je je (ook al is dat zonneklaar) en wat is er aan de hand. Daarna maak je een georganiseerd plannetje en voert dat vervolgens stap voor stap uit.

Het overzicht krijgen over je situatie was eigenlijk nieuw voor mij. Het is ook een beetje raar om tegen jezelf te zeggen: "Je staat op het zevende relais van een route van acht touwlengtes, tot nu toe ging het klimmen prima, op wat routevindingsproblemen na en aan de overkant van het dal is het voorspelde onweer zojuist een uur te vroeg begonnen", terwijl het eerste zo klaar is als een klontje en het laatste de directe aanleiding voor de opkomende paniek.

In bovengenoemde situatie (mijn klimmaatje tijdens die tocht herkent hem vast al) concentreerde ik me, na vijf keer diep ademhalen, op de dingen die ik op dat moment aan het doen was en moest doen. Dat was dus eigenlijk het maken van het stappenplan, alleen ik had niet verder gedacht dan datgene waar ik mee bezig was. Dat lukte goed zonder verdere angstgevoelens, ik zekerde Frans netjes omhoog, alleen toen hij even later naast me stond en zich ingeklipt had, voelde ik toch weer de paniek opkomen rondom het onweer en ik herinner me nog dat het ombouwen van het relais niet zo denderend ging.

Ik vermoed dat het focussen op de situatie inderdaad heel goed had kunnen helpen om die paniek niet nog eens de kans te geven. We waren nu eenmaal waar we waren en daar konden we niet snel iets aan veranderen. Maar de paniek riep "Abseilen, abseilen, snel weg hier!".

Ok, dat laatste was dan wel een redelijke reaktie, maar 'snel weg hier' en 'abseilen' waren in dit geval toch heus twee tegenstelde zaken. Gelukkig vindt Frans het een stuk makkelijker het hoofd koel te houden en benoemde hoe het werkelijk zat: het routeverloop was verre van gunstig voor abseilen en we zouden zomaar anderhalf uur bezig kunnen zijn, in de kale wand, voor we beneden stonden. Doorklimmen kostte hooguit 30 minuten en waarschijnlijk was er boven een gunstige, beschutte abstieg. Dus we klommen door en bereikten veilig de top en daarna het dal, terwijl het onweer zich nog wat langer aan de overkant van het dal ophield.

De interessantste gedachte die ik had na het lezen van het artikel: plannen en ordenen zijn sowieso niet mijn sterkste kanten. Zou het kunnen zijn, dat moeite met ordenen en volgens plan uitvoeren van activiteiten in het dagelijks leven samenhangt met ontvankelijkheid voor paniek? Herkent iemand dat?

© van de foto: Jim Linwood

zondag 4 januari 2009

Wat Nu Weer???

Ik vind dat ik pech heb met dit blog: F. kan hem op www.nanskesklimlog.nl niet bereiken en ik krijg nu over mijn blog een lichtblauwe waas te zien, waarbij de links onbereikbaar zijn. Dat ziet er niet uit en is ook nog eens onhandig. Mijn excuses!

2008

Omhoog langs de rotsenHet leuke van een blog is, dat je af en toe eens terug kunt kijken op wat er zoal voorgevallen is. Dit was 2008 in blogposts:

Januari: In januari waren ze er nog, maar ik lijk in het afgelopen jaar de rotsklimspoken in België te hebben verjaagd. Ik voel me in ieder geval niet meer geïntimideerd wanneer ik in Freyr of Beez onderaan de rotsen sta, waar ik heel blij om ben. Klimdoelen voor dit jaar: vijven voorklimmen in Freyr.

Februari: Er is in mijn persoonlijke leven het een en ander veranderd in 2008. Aangezien ik deze werkdruk niet meer zo goed kon hebben en meer tijd wilde kunnen besteden aan dingen die ik ook belangrijk vind (klimmen, vrienden), ben ik in augustus vertrokken uit het kleine contingent full-time werkende vrouwen en hoor ik nu bij de 75% die part-time werkt. Tot nu toe bevalt dat uitstekend.

Maart: Als onderdeel van mijn 'meer-tijd-voor-klimmen'-leven, kwam er ook tijd, zin en ruimte om me op kliminstructie te storten. In het voorjaar begon ik voortvarend, maar sinds de zomer is het weer een beetje stil komen te liggen. Dit voorjaar ga ik echter weer even voortvarend door en hoop dat in de loop van 2009 te kunnen bekronen met een positief afgesloten examen.

April: Aan het einde van 2007 probeerde ik mijn eerste 6b en kwam boven. Dat smaakte naar meer, en 2008 werd een zessenjaar (in de hal dan). Ik had me voorgenomen om nog in 2008 een 6c te klimmen en dat heb ik dus op mijn laatste klimavond van het jaar gedaan. Ik had mezelf de spelregel opgelegd dat ik zoveel bloks mocht vragen als ik zelf wilde en die heb ik nodig gehad ook. Helaashelaas kwam ik niet boven, na 5 pogingen in een zware, verre pas tegen het einde, zat het er niet meer in. Maar hij gaat op herhaling!

Mei: Ik had me voorgenomen de seilrollenflaschenzug regematig te oefenen. Dát moet ik me nog maar eens voornemen.

Juni: 2008 werd het jaar van de slackline. Het vervolg: ik liep hem afgelopen vrijdagavond in de hal helemaal uit in de eerste poging en toen ik daarna draaien ging oefenen, lukte dat ook drie keer achter elkaar. Volgende project: erop springen (dat lukt al) en lopen.

Juli: Mijn weblog bij de NKBV trok een recordaantal bezoekers vanwege een niet zo leuke aanleiding: het ongeluk in de alpen, waarbij drie gezinsleden uit Almere omkwamen tijdens een bergtocht. Het werd geen goede zomer, want in augustus volgden de dramatische gebeurtenissen op de K2.

Augustus: In augustus is er BAZ!. Op naar de editie 2009.

September: Richard.

Oktober: Een week klimmen in Frankrijk ging dit jaar voor mij niet door, ik heb me in plaats daarvan vermaakt in de Ardennen. Zo klom ik mijn eerste 5c's voor in Freyr, hoera!

November: November?

December: Een nieuwe plek voor het blog, nanskesklimlog.nl geboren. Op naar een mooi 2009!

© foto: Ester Z. (of een andere deelnemer aan het Dave-weekend)