donderdag 27 september 2012

klimhal

Ik was gisteren na lange tijd weer in de klimhal. Heerlijk om weer routes te doen, maar ik heb nu wel last van mijn keel: dat pof-stof was ik blijkbaar gewend voordat ik vorig jaar wegging!

Ik merk natuurlijk goed dat ik erg weinig geklommen heb. Technisch is er niets aan de hand, dat zit er nog allemaal. Maar qua kracht en wat betreft het inzetten van alle spiergroepen die nodig zijn voor een pas, zal er nog wel het een en ander moeten gebeuren voordat ik weer op mijn oude niveau zit. Geeft niks! Dat heb ik graag over voor het prachtige jaar dat ik achter de rug heb.

dinsdag 18 september 2012

fotootjes

En hier dan wat fotootjes uit die stoere canyon: de Eriste, in de Spaanse Pyreneeën. © van de foto's: Dries en Jelle.

Team Eriste
Sprongske... BonZaaai!!
Afdalen aan touw, langs de waterval. 
En afdalen zonder touw... Glijbaan van 25 meter.
Welverdiende bocadillo, achter ons de 25-meter-glijbaan.

zondag 16 september 2012

canyoning is toch wel leuk!

De laatste week in de Pyreneeën vliegt voorbij! Maar niet zonder indruk achter te laten. Doordat we een kleine groep hadden, kon ik mee bij maar liefst drie canyon-activiteiten deze week en niet de minste canyons. Ik geloof dat ik toch om ben wat betreft canyoning, maar dat kan ook bijna niet anders met zulke pareltjes.

Woensdag de Foz de la Canal, een prachtige canyon om te zien, en helemaal voor mij, want de ene rappel (abseil) na de andere (onder andere een glij-rappel, een rappel langs een grote waterval en een heerlijk lange rappel aan het einde van de canyon) en geen sprongen, lekker rustig... De volgende dag stond de Sorrosal op het programma. In het staartje van deze canyon is een Via Ferrata gemaakt, die ik al een aantal keer gedaan heb (onder andere vorig jaar met Harry). Iedere keer kreeg ik weer zin in die enorme rappel die zich onder die via ferrata uitstrekt en afgelopen week was het dus zover.Sorrosal is ook echt een prachtige canyon, smal, met wanden van gelaagd en geplooid gesteente en heel gevarieerd (gelukkig moest de hoogste sprong eerst geïnspecteerd worden en ik was maar wat graag de vrijwilligster die langs het touw naar beneden ging!).

Als kers op de taart mocht ik gisteren met de 'grote mensen' mee. Er zijn de komende week geen deelnemers en dit weekend hebben de gidsen (acht stuks) dus vrij om voor zichzelf canyons te doen.We deden de Eriste, en wát een canyon is dat! Echt heel mooi om te zien en in te zijn, met een schitterende glijbaan van 25 meter en de ene spectaculaire rappel na de andere; de spectaculairste gaat onder het water van een smalle waterval door, dat in een boog van de rotsen stroomt. De sprongen waren geen probleem, hoewel ik moet bekennen dat Marijn zo lief was om zijn touw uit te gooien zodat ik de hoogste sprong kon rappellen.

Vandaag was dan mijn laatste volledige dag in Spanje. Het keukenteam van dienst (zie hiernaast) ging op stap om mij afscheid van de omgeving te kunnen laten nemen. We begonnen onze wandeling vrij hoog en klommen in een klein uurtje naar een zeer oude kluizenaarsgrot, waar enkele eeuwen later een kapelletje in is gebouwd. Met het prachtig uitzicht over de vallei en de Pre-Pyreneeën erachter was dit een waardig afscheid. Vanavond de laatste keer slapen in een tentje...

maandag 3 september 2012

weer en wind

Het is al een paar dagen fris in de Pyreneeën. Het is zonnig, maar de temperatuur schommelt rond de 22 graden en er staat heel veel wind, die zich vooral in vlagen en windstoten manifesteert. Tegen de 'kou' kunnen we ons kleden, maar de wind heeft al voor aardig wat overlast gezorgd. De vuren in onze keuken waaien regelmatig uit, een 2-seconden-tent vonden we na even zoeken terug op het veld naast dat van ons (hij stond niet vast dus...), de voortent van een caravan was deels losgetrokken en helaas is er ook een kampshelter gesneuveld die van de nokstokken werd getild door een plotselinge felle windstoot. Toen het doek weer neerkwam, kwamen de stokken niet weer in de daartoe voorziene gaatjes terecht en de nieuwe gaatjes waren heel rap flinke scheuren...

Doordat de luchtvochtigheid laag is, zijn de bergen van het massief van de Monte Perdido prachtig te zien vanuit het kamp, zonder de waas die er hartje zomer vaak omheen ligt. Het is bijna alsof je ze aan kunt raken. We koken in een keuken met uitzicht, hoe fantastisch kun je het hebben?

Op het internet verschijnen de eerste foto's van sneeuw in de alpen, maar sneeuw op de Monte Perdido zal nog wel even op zich laten wachten; ik denk niet dat ik dat mee ga maken. Al over twee weken ben ik weer in Nederland. Het zal wel weer wennen worden...

dinsdag 28 augustus 2012

oogst

Het is alweer bijna september! Ruim een jaar geleden vertrok ik naar Spanje en wat een jaar is het geworden. Een deel van de oogst: één paar versleten wandelschoenen (waar ik zo'n beetje het hele jaar in gewoond heb), vier afgedragen t-shirts en één dito trui, drie sokken die verdwenen zijn in een van de camping-wasmachines (van drie verschillende paren natuurlijk, zoals gebruikelijk), een behoorlijke redzaamheid in het Spaans, leuke redzaamheid in het Frans, een grote liefde voor het werk in de keuken en het werken met gasten, wat kilootjes zwaarder (combinatie van lekker eten in de keuken en relatief weinig beweging), een paar fijne nieuwe vrienden en heel veel fijne nieuwe kennissen, nieuwe dromen, een relatie die niet onder mijn afwezigheid geleden heeft (de twee afzonderlijke delen wel onder elkaars afwezigheid, haha!),een lichte identiteitscrisis wat betreft het Nederlanderschap (wanneer komt dat Europese paspoort er?) en veel vertrouwen dat ik mezelf wel zal redden onder wat voor omstandigheden dan ook.

Hier is sinds afgelopen weekend duidelijk te merken dat het seizoen aan zijn einde raakt. Vannacht was het voor het eerst in weken weer fris 's nachts, de camping is iets minder vol, ons kamp is héél wat minder vol en het deel dat niet meer gebruikt gaat worden, is bezig afgebroken te worden. Voor de keuken betekent het verminderde aantal gasten dat we het weer met zijn tweeën aankunnen, met af en toe wat hulp tijdens het spitsuur. Ik sta deze laatste weken samen met Koen in de keuken. Hij is een van de twee koks van wie ik vorig jaar veel heb afgekeken en veel heb kunnen leren. We koken nu 'maar' voor 30 man; in Torla stonden we ook een week samen en was dat bijna het dubbele!

Het werk in de keuken gaat maar niet vervelen. Misschien is het de zomer- (of wintersport-)sfeer, het feit dat iedereen vakantie heeft, maar het voelt ook na tien maanden in diverse keukens staan nog steeds niet als werk. Ook niet met alles wat er rond komt kijken: afwassen, 'kuisen', opruimen, boodschappen, voorraadbeheer...

Ik ben er in het onderwijs aan gewend geraakt dat 'werk' betekent dat ik een soort continue druk voel, óók wanneer ik niet fysiek voor de klas bezig ben of een concrete voorbereidingstaak aan het doen ben. Nu geniet ik er enorm van dat het werk gedaan is op het moment dat ik de keuken verlaat en niet meer begint totdat ik de keuken weer binnen stap. Binnen de keuken is het keihard werken, maar buiten de keuken is het echt vrijaf. Binnen de keuken is er regelmatig stress, maar buiten de keuken niet meer. En die stress in de keuken, die ligt mij wel. Ze is duidelijk en concreet, er zit niks onder wat je niet ziet. Daar blijk ik een stuk beter mee om te kunnen gaan dan met de altijd sluimerende aanwezigheid van druk die ik als juf voel. Ik vind lesgeven en opvoeden nog steeds erg leuk, maar koken en werken met gasten ook. En ik doe dat niet alleen met plezier, maar ik blijk het ook nog eens vrij goed te kunnen.

Over ruim drie weken ga ik weer als juf aan de slag, in een vervanging. Ik ben benieuwd hoe dat voelt. Maar ik weet nu al, dat het werken in de keuken en met gasten me niet los gaat laten. Had ik al gezegd dat er nieuwe dromen te oogsten waren dit jaar?