oogst

Het is alweer bijna september! Ruim een jaar geleden vertrok ik naar Spanje en wat een jaar is het geworden. Een deel van de oogst: één paar versleten wandelschoenen (waar ik zo'n beetje het hele jaar in gewoond heb), vier afgedragen t-shirts en één dito trui, drie sokken die verdwenen zijn in een van de camping-wasmachines (van drie verschillende paren natuurlijk, zoals gebruikelijk), een behoorlijke redzaamheid in het Spaans, leuke redzaamheid in het Frans, een grote liefde voor het werk in de keuken en het werken met gasten, wat kilootjes zwaarder (combinatie van lekker eten in de keuken en relatief weinig beweging), een paar fijne nieuwe vrienden en heel veel fijne nieuwe kennissen, nieuwe dromen, een relatie die niet onder mijn afwezigheid geleden heeft (de twee afzonderlijke delen wel onder elkaars afwezigheid, haha!),een lichte identiteitscrisis wat betreft het Nederlanderschap (wanneer komt dat Europese paspoort er?) en veel vertrouwen dat ik mezelf wel zal redden onder wat voor omstandigheden dan ook.

Hier is sinds afgelopen weekend duidelijk te merken dat het seizoen aan zijn einde raakt. Vannacht was het voor het eerst in weken weer fris 's nachts, de camping is iets minder vol, ons kamp is héél wat minder vol en het deel dat niet meer gebruikt gaat worden, is bezig afgebroken te worden. Voor de keuken betekent het verminderde aantal gasten dat we het weer met zijn tweeën aankunnen, met af en toe wat hulp tijdens het spitsuur. Ik sta deze laatste weken samen met Koen in de keuken. Hij is een van de twee koks van wie ik vorig jaar veel heb afgekeken en veel heb kunnen leren. We koken nu 'maar' voor 30 man; in Torla stonden we ook een week samen en was dat bijna het dubbele!

Het werk in de keuken gaat maar niet vervelen. Misschien is het de zomer- (of wintersport-)sfeer, het feit dat iedereen vakantie heeft, maar het voelt ook na tien maanden in diverse keukens staan nog steeds niet als werk. Ook niet met alles wat er rond komt kijken: afwassen, 'kuisen', opruimen, boodschappen, voorraadbeheer...

Ik ben er in het onderwijs aan gewend geraakt dat 'werk' betekent dat ik een soort continue druk voel, óók wanneer ik niet fysiek voor de klas bezig ben of een concrete voorbereidingstaak aan het doen ben. Nu geniet ik er enorm van dat het werk gedaan is op het moment dat ik de keuken verlaat en niet meer begint totdat ik de keuken weer binnen stap. Binnen de keuken is het keihard werken, maar buiten de keuken is het echt vrijaf. Binnen de keuken is er regelmatig stress, maar buiten de keuken niet meer. En die stress in de keuken, die ligt mij wel. Ze is duidelijk en concreet, er zit niks onder wat je niet ziet. Daar blijk ik een stuk beter mee om te kunnen gaan dan met de altijd sluimerende aanwezigheid van druk die ik als juf voel. Ik vind lesgeven en opvoeden nog steeds erg leuk, maar koken en werken met gasten ook. En ik doe dat niet alleen met plezier, maar ik blijk het ook nog eens vrij goed te kunnen.

Over ruim drie weken ga ik weer als juf aan de slag, in een vervanging. Ik ben benieuwd hoe dat voelt. Maar ik weet nu al, dat het werken in de keuken en met gasten me niet los gaat laten. Had ik al gezegd dat er nieuwe dromen te oogsten waren dit jaar?