Er heerst een serene kerstsfeer rondom mij. De poezen liggen te soezen voor de kachel, de kerstbrunch geeft een voldaan gevoel en ik heb nog even rust, voordat ik over een uurtje de keuken in ga om de maaltijd voor vanavond voor te bereiden.
Van deze gelegenheid wil ik graag gebruik maken om jullie allemaal te bedanken voor het regelmatig bezoeken van mijn blog het afgelopen jaar en natuurlijk om jullie een paar hele fijne dagen toe te wensen, met een goed begin van 2009.
donderdag 25 december 2008
dinsdag 23 december 2008
progressie
Het klimmen is flink op stoom op het moment. Na het inklimmen stond ik vanmiddag voor een 6b en ik dacht: kom, laat ik eens revanche nemen voor de 6b die in Rock Steady geheel mislukte. En een revanche werd het: wat ging dat makkelijk! Iedere pas lukte, alles werkte precies zoals het moest en ik hield alles vast wat ik vast moest houden. Het was een route met het ene balanspasje na het andere en dat ligt me echt een stuk beter dan overhangen. Maar ik merkte ook dat ik door al dat overhangtrainen van de laatste tijd echt sterker geworden ben, waar ik ook in de balanspassen veel profijt van kan hebben: kleine greepjes houd ik ineens makkelijker vast, zonder moe te worden (en zonder overmatig knijpen). Mijn nieuwe schoentjes, die werkelijk overal op lijken te blijven staan, helpen daar trouwens ook bij.
Het werd dus een middagje zessen klimmen en bij alle routes die ik deed, nieuw of oud, had ik dezelfde gewaarwording: wat gaat het makkelijk! Ik had over iedere beweging controle, een gevoel dat ik nog niet eerder zo lang achter elkaar had. Super.
De laatste route die ik er nog uit wist te persen, wordt een project. Ik kon alle passen, maar was gewoon te moe om de route zonder hangen uit te klimmen. Het doel is deze mooi gebouwde, lange route op balans in één poging uit te klimmen. Hopelijk hangt hij er nog even.
Morgenavond misschien nog even boulderen.
Het werd dus een middagje zessen klimmen en bij alle routes die ik deed, nieuw of oud, had ik dezelfde gewaarwording: wat gaat het makkelijk! Ik had over iedere beweging controle, een gevoel dat ik nog niet eerder zo lang achter elkaar had. Super.
De laatste route die ik er nog uit wist te persen, wordt een project. Ik kon alle passen, maar was gewoon te moe om de route zonder hangen uit te klimmen. Het doel is deze mooi gebouwde, lange route op balans in één poging uit te klimmen. Hopelijk hangt hij er nog even.
Morgenavond misschien nog even boulderen.
Geplaatst in
klimmen
maandag 22 december 2008
rock steady in bussum
Het is winter en dan is het vooraf plannen van klim-uitjes niet zo handig. Hoewel de rots bij temperaturen net onder de nul graden Celcius het meeste wrijving heeft, vriest het vaker niet dan wel in de winter en kan het ook erg regenachtig en vochtig zijn, met onprettige temperaturen. Om toch wat variatie in de klimmogelijkheden te brengen, ontstond het idee om de Nederlandse klimbergen aan een nader onderzoek te onderwerpen. In dat kader waren we gisteren in klimhal Rock Steady in Bussum.
Ik was er al een keer eerder geweest, een paar jaar geleden. Rock Steady is geen ongezellige hal, met klimwanden langs twee-en-een-halve wand en een boulderhok langs de helft van de vierde wand. In de overgebleven hoek is de keuken/bar gebouwd en als je plaats neemt aan een van de tafeltjes, heb je rondom zicht op wat de klimmers aan het doen zijn. En dat is nogal wat. Helaas voor mij zijn er bijna geen liggende of rechte wanden, de routes zijn daardoor regelmatig aan de zware kant. Toch wordt door de meeste bouwers de techniek niet vergeten en ik heb een aantal heel creatief gebouwde routes geklommen gisteren.
De leukste route was een prachtige wijde schoorsteen/dubbele hoekversnijding, met de ene 'hoe-kom-ik-hier-nu-weer-weg-pas' na de andere 'ik-heb-hier-behlve-de-wand-niks-voor-de-voeten-beweging'. Echt heel mooi gebouwd, vrijwel iedere pas moest ik weer op zoek naar een creatieve oplossing (zelfs bij de laatste passen werd er niets weggegeven) en alleen maar technische moves, niks niet sleuren.
Een andere route, in een licht overhangende wand met tussendoor twee rechte stukken, klom ik onsight uit, mijn overhang-oefeningen beginnen vrucht af te werpen! Ook deze was weer mooi gebouwd, alles was technisch op te lossen, zonder overmatig sleurwerk.
Een hele leuke route was net nieuw en heel onverwacht: joekels van bakken, maar wel anderhalf tot twee meter uit elkaar en geen extra voettredes. Vrijwel alleen maar dynamische passen dus. En toch ook hier weer: alles was technisch op te lossen. Bij deze route was het net als in de hoekversnijding heel belangrijk om de wand te gebruiken en dat kan bij Rock Steady dan ook uitstekend, want de wand is superruw.
De meesten van ons vonden de routes zwaarder gewaardeerd dan in onze eigen hal. Het is altijd lastig om dat te beoordelen, omdat je nu eenmaal ook gewend raakt aan de bouwstijl en de mogelijkheden van je eigen klimhal. Feit is wel, dat veel van de routes overhangend zijn en alleen al daardoor een en ander eisen aan kracht, overhangtechniek en uithoudingsvermogen. Eigenlijk zouden we een clubje rocksteady-ers uit moeten nodigen bij ons, om het zeker te weten :-)
Ik was er al een keer eerder geweest, een paar jaar geleden. Rock Steady is geen ongezellige hal, met klimwanden langs twee-en-een-halve wand en een boulderhok langs de helft van de vierde wand. In de overgebleven hoek is de keuken/bar gebouwd en als je plaats neemt aan een van de tafeltjes, heb je rondom zicht op wat de klimmers aan het doen zijn. En dat is nogal wat. Helaas voor mij zijn er bijna geen liggende of rechte wanden, de routes zijn daardoor regelmatig aan de zware kant. Toch wordt door de meeste bouwers de techniek niet vergeten en ik heb een aantal heel creatief gebouwde routes geklommen gisteren.
De leukste route was een prachtige wijde schoorsteen/dubbele hoekversnijding, met de ene 'hoe-kom-ik-hier-nu-weer-weg-pas' na de andere 'ik-heb-hier-behlve-de-wand-niks-voor-de-voeten-beweging'. Echt heel mooi gebouwd, vrijwel iedere pas moest ik weer op zoek naar een creatieve oplossing (zelfs bij de laatste passen werd er niets weggegeven) en alleen maar technische moves, niks niet sleuren.
Een andere route, in een licht overhangende wand met tussendoor twee rechte stukken, klom ik onsight uit, mijn overhang-oefeningen beginnen vrucht af te werpen! Ook deze was weer mooi gebouwd, alles was technisch op te lossen, zonder overmatig sleurwerk.
Een hele leuke route was net nieuw en heel onverwacht: joekels van bakken, maar wel anderhalf tot twee meter uit elkaar en geen extra voettredes. Vrijwel alleen maar dynamische passen dus. En toch ook hier weer: alles was technisch op te lossen. Bij deze route was het net als in de hoekversnijding heel belangrijk om de wand te gebruiken en dat kan bij Rock Steady dan ook uitstekend, want de wand is superruw.
De meesten van ons vonden de routes zwaarder gewaardeerd dan in onze eigen hal. Het is altijd lastig om dat te beoordelen, omdat je nu eenmaal ook gewend raakt aan de bouwstijl en de mogelijkheden van je eigen klimhal. Feit is wel, dat veel van de routes overhangend zijn en alleen al daardoor een en ander eisen aan kracht, overhangtechniek en uithoudingsvermogen. Eigenlijk zouden we een clubje rocksteady-ers uit moeten nodigen bij ons, om het zeker te weten :-)
Geplaatst in
klimmen
zaterdag 20 december 2008
recensie: bl.ad o.ver k.limmen
BL.ad O.ver K.limmen, BLOK. Vandaag gelanceerd, vandaag al in mijn brievenbus en ik moet het meteen kwijt: wat een prachtig, volwassen, toegewijd tijdschrift! En dik...
Het blad kwam vanmorgen binnen toen ik eigenlijk iets anders te doen had. Ik was verrast, want ik had verwacht dat het pas na de lancering naar de abonnees zou gaan. Ik nam even de tijd om het snel door te bladeren. Een grote diversiteit aan onderwerpen, zonder de tegenwoordig zo gangbare onrustige typografische hoogstandjes en pakkende tussenkopjes, die mij zouden kunnen verleiden tot in het blad duiken terwijl ik eigenlijk iets anders te doen heb. Dit geeft het blad, samen met de prachtig verzorgde fotografie, een serieuze uitstraling.
Vanmiddag heb ik even lekker de tijd genoemen voor BLOK. Ik heb alleen maar superlatieven. Wat een liefde zit er in de artikelen. Niet alleen voor klimmen, maar ook voor het maken van een goed blad. Blok is niet gemaakt om even snel uit te lezen en dat is me dan ook niet gelukt. Deze recensie baseert zich daarom ook eigenlijk maar op een-derde van het blad...
De serieuze uitstraling werd bevestigd bij het lezen. Een duidelijk gedegen voorbereiding mondt uit in vlot geschreven artikelen, volgepakt met informatie over klimmen, over de mens achter het klimmen, over (on-)mogelijkheden, gebieden, hallen, spullen, kortom, alles wat een klimmer inspireert. Dit alles zonder dat de luchtigheid wordt vergeten: wat dacht je van een geheel wetenschappelijk verantwoord uitgevoerde borsteltest? Het is jammer dat we maar vier keer per jaar van een nieuwe BLOK kunnen genieten, maar aan de andere kant is het misschien maar goed ook. Zo hebben we tijd om de inspiratie die door het tijdschrift vast en zeker wordt opgeroepen om te zetten in daden.
Wie nog even gewacht heeft met het aanvragen van een abonnement, had geen gelijk. Ik raad je aan om nu naar de website van BLOK te gaan en een abonnement te nemen. Mannen van BLOK, bedankt voor dit superklimtijdschrift van Nederlandse bodem.
© van het logo: BLOK
Het blad kwam vanmorgen binnen toen ik eigenlijk iets anders te doen had. Ik was verrast, want ik had verwacht dat het pas na de lancering naar de abonnees zou gaan. Ik nam even de tijd om het snel door te bladeren. Een grote diversiteit aan onderwerpen, zonder de tegenwoordig zo gangbare onrustige typografische hoogstandjes en pakkende tussenkopjes, die mij zouden kunnen verleiden tot in het blad duiken terwijl ik eigenlijk iets anders te doen heb. Dit geeft het blad, samen met de prachtig verzorgde fotografie, een serieuze uitstraling.
Vanmiddag heb ik even lekker de tijd genoemen voor BLOK. Ik heb alleen maar superlatieven. Wat een liefde zit er in de artikelen. Niet alleen voor klimmen, maar ook voor het maken van een goed blad. Blok is niet gemaakt om even snel uit te lezen en dat is me dan ook niet gelukt. Deze recensie baseert zich daarom ook eigenlijk maar op een-derde van het blad...
De serieuze uitstraling werd bevestigd bij het lezen. Een duidelijk gedegen voorbereiding mondt uit in vlot geschreven artikelen, volgepakt met informatie over klimmen, over de mens achter het klimmen, over (on-)mogelijkheden, gebieden, hallen, spullen, kortom, alles wat een klimmer inspireert. Dit alles zonder dat de luchtigheid wordt vergeten: wat dacht je van een geheel wetenschappelijk verantwoord uitgevoerde borsteltest? Het is jammer dat we maar vier keer per jaar van een nieuwe BLOK kunnen genieten, maar aan de andere kant is het misschien maar goed ook. Zo hebben we tijd om de inspiratie die door het tijdschrift vast en zeker wordt opgeroepen om te zetten in daden.
Wie nog even gewacht heeft met het aanvragen van een abonnement, had geen gelijk. Ik raad je aan om nu naar de website van BLOK te gaan en een abonnement te nemen. Mannen van BLOK, bedankt voor dit superklimtijdschrift van Nederlandse bodem.
© van het logo: BLOK
donderdag 18 december 2008
dagje monk 2: the sharp end
Ik schreef al eerder over ons middagje boulderen in MONK en ik had toen beloofd ook nog te zullen schrijven over de avond die er op volgde. De Reel Rock Film Tour was namelijk in Eindhoven neergestreken, met voor de pauze enkele korte films en na de pauze de klimfilm The Sharp End.
The Sharp End is een echte zweethandenfilm, met topklimmers die dingen doen waar ik in mijn stoutste dromen nog niet aan zou denken. Het meeste is ook prachtige opgenomen en een lust voor het klimoog. Toch had de film bij mij in eerste instantie vooral vragen achtergelaten, in plaats van inspiratie. Het is namelijk echt een heel scherp randje waarop de klimmers in The Sharp End opereren en hun motivatie leek wel erg ver verwijderd te staan van mijn eigen klimmotivatie.
Voor mij is de 'thrill' van het gevaar bij mijn klimactiviteiten helemaal geen stimulans in het klimmen, integendeel, ik moet alle mogelijke moeite doen om het potentiele gevaar niet als een belemmering te ervaren, dus ik kan me niet voorstellen dat ik dat actief zou gaan opzoeken. Toch is dat precies wat de klimmers in The Sharp End wel doen. Actief de grens van hun kunnen opzoeken en daar vervolgens een stapje overheen gaan, in het vertrouwen dat hun focus ervoor zorgt dat er geen ongelukken gebeuren. De film maakte bij mij ook een ethische vraag los: mag je zo'n film wel maken, zou het niet zo zijn dat je met het maken van een film als deze klimmers verleidt tot het stellen van doelen die ze zich zonder film niet gesteld zouden hebben?
Ik heb echt een paar weken met een onbestemd gevoel naar aanleiding van de film rondgelopen. En toen vond ik, ergens op het internet, op zoek naar iets heel anders, zomaar een citaat, dat me hielp om te begrijpen wat hier aan de hand was:
"The only way to discover the limits of the possible is to go beyond them into the impossible" (auteur onbekend)
Dit citaat was behalve naadloos van toepassing op de motivatie van de klimmers die in The Sharp End geportretteerd worden, ook van toepassing op mijn eigen motivatie. Ik heb met het klimmen al heel wat voor mij onmogelijks geexploreerd en zo ontdekt waar de grenzen lagen. Of eigenlijk beter gezegd: niet lagen. Juist die ontdekking, dat de grens daar dus niet ligt, maar nóg een stukje verder, maakt het klimmen zo'n mooie sport. En toen zat ik ineens midden in de motivatie van de klimmers uit de film. Als zij, met al hun kunnen en ervaring, net als ik zouden willen ontdekken waar het onmogelijke begint, is er voor hun maar één manier om daarachter te komen en die vormt de basis voor The Sharp End.
The Sharp End is hiermee toch meer dan alleen maar een showcase voor topklimmers met een steekje los, zoals ik eerst dacht. Eén ding mag volstrekt duidelijk zijn: deze film is níet geschikt om naar te kijken samen met niet-klimmende mensen die veel om je geven.
The Sharp End is een echte zweethandenfilm, met topklimmers die dingen doen waar ik in mijn stoutste dromen nog niet aan zou denken. Het meeste is ook prachtige opgenomen en een lust voor het klimoog. Toch had de film bij mij in eerste instantie vooral vragen achtergelaten, in plaats van inspiratie. Het is namelijk echt een heel scherp randje waarop de klimmers in The Sharp End opereren en hun motivatie leek wel erg ver verwijderd te staan van mijn eigen klimmotivatie.
Voor mij is de 'thrill' van het gevaar bij mijn klimactiviteiten helemaal geen stimulans in het klimmen, integendeel, ik moet alle mogelijke moeite doen om het potentiele gevaar niet als een belemmering te ervaren, dus ik kan me niet voorstellen dat ik dat actief zou gaan opzoeken. Toch is dat precies wat de klimmers in The Sharp End wel doen. Actief de grens van hun kunnen opzoeken en daar vervolgens een stapje overheen gaan, in het vertrouwen dat hun focus ervoor zorgt dat er geen ongelukken gebeuren. De film maakte bij mij ook een ethische vraag los: mag je zo'n film wel maken, zou het niet zo zijn dat je met het maken van een film als deze klimmers verleidt tot het stellen van doelen die ze zich zonder film niet gesteld zouden hebben?
Ik heb echt een paar weken met een onbestemd gevoel naar aanleiding van de film rondgelopen. En toen vond ik, ergens op het internet, op zoek naar iets heel anders, zomaar een citaat, dat me hielp om te begrijpen wat hier aan de hand was:
"The only way to discover the limits of the possible is to go beyond them into the impossible" (auteur onbekend)
Dit citaat was behalve naadloos van toepassing op de motivatie van de klimmers die in The Sharp End geportretteerd worden, ook van toepassing op mijn eigen motivatie. Ik heb met het klimmen al heel wat voor mij onmogelijks geexploreerd en zo ontdekt waar de grenzen lagen. Of eigenlijk beter gezegd: niet lagen. Juist die ontdekking, dat de grens daar dus niet ligt, maar nóg een stukje verder, maakt het klimmen zo'n mooie sport. En toen zat ik ineens midden in de motivatie van de klimmers uit de film. Als zij, met al hun kunnen en ervaring, net als ik zouden willen ontdekken waar het onmogelijke begint, is er voor hun maar één manier om daarachter te komen en die vormt de basis voor The Sharp End.
The Sharp End is hiermee toch meer dan alleen maar een showcase voor topklimmers met een steekje los, zoals ik eerst dacht. Eén ding mag volstrekt duidelijk zijn: deze film is níet geschikt om naar te kijken samen met niet-klimmende mensen die veel om je geven.
Geplaatst in
evenementen,
film(pje)s,
recensies
zondag 14 december 2008
overhang
Overhangen en ik, het is een liefde die niet vanzelf gaat. Twee jaar geleden begon ik er weliswaar, na een techniekcursus, voor het eerst plezier in te krijgen, maar echt bijhouden is er toch niet bij. Mijn klimvaardigheid op overhangende wanddelen (binnen of buiten) begint daardoor toch wel ernstig achter te blijven bij die op verticale of liggende wanden. Zo durf ik op een liggende of verticale wand best een 6b in te stappen, maar een 5c op de overhangende wand, of een 6a met zes passen in de overhang in mijn favoriete klimhal, nee, dat is al snel te veel gevraagd. Ook buiten zijn het de dakjes, buikjes en overhangen die me de das om doen, zowel qua techniek als qua benodigde spierkracht. Een paar weken geleden ben ik dus maar weer eens aan de overhangen begonnen en ik geloof dat het een beetje vruchten begint af te werpen.
Op dit moment hangt er een hele pittige 5c in de lange overhang. Ik ben hem in stukjes aan het veroveren. Toen ik hem een tijdje geleden voor het eerst deed, kwam ik met hangen (letterlijk, veel hangen...) en wurgen tot halverwege en toen was ik helemaal op. De passen in deze route zijn niet zo vanzelfsprekend en ik moest daarnaast ook nog erg 'nadenken' bij de techniek. Bovendien ontbreekt mij gewoon de kracht en het uithoudingsvermogen voor zoveel zware passen zo lang achter elkaar. Dat herhaalde zich de week daarna en ook de week daarna, maar het techniekstukje begon wel al makkelijker te gaan. De vierde keer dat ik de route klom, heb ik hem, weer met veel hangen, uitgeklommen en bleek het zwaarste stuk toch in het onderste gedeelte te zitten.
Omdat ik vrijdag bij het boulderen ook al overhang- en dakjestraining had gedaan en ik daarvan goed hersteld was, leek het geen slecht plan om deze zondagmiddag ook aan overhangtraining te besteden.
Ik klom in in een eenvoudige, redelijk lange route met een stuk overhang er in. Dat ging niet onaardig. Ik klom hem twee keer achter elkaar; tot mijn grote verbazing en ook vreugde zonder dat ik mijn onderarmen erg voelde. Daarna een 5b+, ook met een stuk overhang. Toen, om de armen even rust te gunnen, maar de doorbloeding toch op gang te houden, nog een eenvoudige lange route zónder overhang en daarna de 5c.
Mijn doel was twee bloks te vragen, dus twee keer uit te rusten. Ik had de plek van de bloks ook al voor mezelf vastgelegd, namelijk bij de twee setjes die in deze route hangen. Helaas viel ik er al ruim voor het eerste setje uit, tijdens de zeven zwaarste passen van de route. Het was een bekende plek om te hangen, want ik ben daar tot nu toe nog nooit in één keer doorgekomen. Ik hoopte na deze onvrijwillige rust voorbij het eerste setje te kunnen klimmen om zo de geplande rust over te slaan, maar nee, die zeven passen zijn echt te veel van het goede en ik kon niet meer. De verrassing kwam daarna, in het gedeelte van de route waar het wat makkelijker begint te worden. Ik kon rust nemen op een plek waar de route heel even op een recht stukje van de wand terecht komt en ik klom zonder blok langs het tweede setje. Zou ik het dan toch redden met twee bloks, ook al zaten ze op andere plekken dan gepland? Helaas: ik kon de allerlaatste pas niet meer opbrengen, zo jammer. Hij was echt te ver weg en daar hing ik weer.
Mijn voornemen voor een volgende keer: in ieder geval een blok op die plek waar de zware serie van zeven begint en daarna doorklimmen tot het stukje op de rechte wand om daar de tweede keer rust te nemen. Wie weet wat dat gaat brengen. In ieder geval ga ik nu een paar dagen niet klimmen, rust schijnt een belangrijk onderdeel van training te zijn en mijn onderarmen verdienen het.
© van de foto: Bas
Op dit moment hangt er een hele pittige 5c in de lange overhang. Ik ben hem in stukjes aan het veroveren. Toen ik hem een tijdje geleden voor het eerst deed, kwam ik met hangen (letterlijk, veel hangen...) en wurgen tot halverwege en toen was ik helemaal op. De passen in deze route zijn niet zo vanzelfsprekend en ik moest daarnaast ook nog erg 'nadenken' bij de techniek. Bovendien ontbreekt mij gewoon de kracht en het uithoudingsvermogen voor zoveel zware passen zo lang achter elkaar. Dat herhaalde zich de week daarna en ook de week daarna, maar het techniekstukje begon wel al makkelijker te gaan. De vierde keer dat ik de route klom, heb ik hem, weer met veel hangen, uitgeklommen en bleek het zwaarste stuk toch in het onderste gedeelte te zitten.
Omdat ik vrijdag bij het boulderen ook al overhang- en dakjestraining had gedaan en ik daarvan goed hersteld was, leek het geen slecht plan om deze zondagmiddag ook aan overhangtraining te besteden.
Ik klom in in een eenvoudige, redelijk lange route met een stuk overhang er in. Dat ging niet onaardig. Ik klom hem twee keer achter elkaar; tot mijn grote verbazing en ook vreugde zonder dat ik mijn onderarmen erg voelde. Daarna een 5b+, ook met een stuk overhang. Toen, om de armen even rust te gunnen, maar de doorbloeding toch op gang te houden, nog een eenvoudige lange route zónder overhang en daarna de 5c.
Mijn doel was twee bloks te vragen, dus twee keer uit te rusten. Ik had de plek van de bloks ook al voor mezelf vastgelegd, namelijk bij de twee setjes die in deze route hangen. Helaas viel ik er al ruim voor het eerste setje uit, tijdens de zeven zwaarste passen van de route. Het was een bekende plek om te hangen, want ik ben daar tot nu toe nog nooit in één keer doorgekomen. Ik hoopte na deze onvrijwillige rust voorbij het eerste setje te kunnen klimmen om zo de geplande rust over te slaan, maar nee, die zeven passen zijn echt te veel van het goede en ik kon niet meer. De verrassing kwam daarna, in het gedeelte van de route waar het wat makkelijker begint te worden. Ik kon rust nemen op een plek waar de route heel even op een recht stukje van de wand terecht komt en ik klom zonder blok langs het tweede setje. Zou ik het dan toch redden met twee bloks, ook al zaten ze op andere plekken dan gepland? Helaas: ik kon de allerlaatste pas niet meer opbrengen, zo jammer. Hij was echt te ver weg en daar hing ik weer.
Mijn voornemen voor een volgende keer: in ieder geval een blok op die plek waar de zware serie van zeven begint en daarna doorklimmen tot het stukje op de rechte wand om daar de tweede keer rust te nemen. Wie weet wat dat gaat brengen. In ieder geval ga ik nu een paar dagen niet klimmen, rust schijnt een belangrijk onderdeel van training te zijn en mijn onderarmen verdienen het.
© van de foto: Bas
Geplaatst in
klimmen
zaterdag 13 december 2008
cijfertjes
De bereikbaarheidsproblemen met dit blog zijn nog niet helemaal de wereld uit. Frans blogde erover en heeft mij naar aanleiding daarvan ook wat handreikingen gegeven waarmee ik achter de oorzaak kon komen. Dat is gelukt, maar de oorzaak wéten, is in dit geval helaas niet ook hem oplossen. De oplossing is in ieder geval al wel weer wat dichterbij en ik hoop in de tussentijd dat de wel-bereikbaarheid beter is dan de niet-bereikbaarheid.
Ik heb me gisteren uitgeleefd op de boulderladder. "Hoe ging het?", vroeg aan het einde van de avond iemand. "Ik heb geen enkele nieuwe boulder af kunnen vinken, maar het ging heel lekker!"
Ik geef het toe, hoor, ik ben wel een beetje van de cijfertjes, van zichtbaar resultaat. "Een 6a in één keer uitgeklommen!" "Mijn eerste 6b!" "Ik heb twee vijven geboulderd!", dit soort uitspraken zijn geen vreemden op dit blog. 6b's klimmen, of vijven boulderen gaat dan ook meestal samen met een goed gevoel in benen, lijf, evenwicht en souplesse en als dat dan ook nog eens wordt afgetopt met een mooi resultaat, ben ik vaak erg tevreden. Maar zoals ik aan kinderen vaak vraag: "Hoe vond je het gaan?", als ze ontevreden bij mij komen omdat ze vinden dat ze teveel fouten gemaakt hebben in hun werk, zo vraag ik mezelf dat automatisch ook, wanneer ik geen zichtbaar resultaat heb geboekt.
En hoewel het op dit blog misschien niet zo tot uiting komt, is 'hoe het ging' voor mij veel belangrijker dan het cijfertje dat er vervolgens uit komt rollen. In het werk van de kinderen gebeurt het vaak, dat ze heel lekker hebben zitten werken aan een opstel, of aan hun rekenwerk, maar dat ze zich vooral op één aspect hebben geconcentreerd. En dat ze daardoor bijvoorbeeld veel spelfouten maken in een verder prachtig verhaal, of de helft van het rekenwerk fout hebben, omdat ze zich hadden voorgenomen om zonder tafelkaart de tafelsommen te maken, vergetend dat ze dus ook de helft goed hebben en dat ze het niet zo lang geleden helemaal niet zonder tafelkaart konden. Wanneer je hierop wijst, en dan vraagt hoe het werken ging, komt er een heel ander antwoord: "Ja, het schrijven ging heel lekker, ik had het verhaal zo en we hoefden maar twee bladzijden, maar toen kon het nog helemaal niet stoppen en nu heb ik er drie en ik had het ook nog eens als een van de eersten af!" "Dat is fijn, daarom heb je nu tijd om rustig die spelfouten te gaan verbeteren". Of, bij het rekenwerk: "Ja en ik wist een heleboel sommen eigenlijk meteen, zonder na te denken! Weet je, juf, ik ga nu kijken welke tafels ik al uit mijn hoofd kan!"
Ik merkte gisteren al meteen bij het inklimmen dat het wel eens een goede avond zou kunnen worden. Ik stond vanzelf op mijn voeten en had een goed gevoel voor mijn zwaartepunt. Een uitstekend uitgangspunt bij het klimmen. In de boulderladder van deze keer zitten niet zo veel nieuwe makkelijke routes, dus ik moest me op de moeilijkere vieren en op de vijven storten. De voor mij moeilijke vieren zitten allemaal in overhangende wandgedeeltes en ik heb dus flink kunnen werken aan mijn overhang-techniek. De bouldermat werd bevolkt door precies voldoende mensen: we zaten elkaar niet in de weg en er was toch altijd wel iemand in de buurt die je van feedback kon voorzien. Ik was echt lekker moe aan het einde van de avond, kreeg niet veel meer voor elkaar, maar voel me vandaag gewoon lekker fit, zonder spierpijn of stijve vingers. Heerlijk. Morgenmiddag weer routes klimmen. Eens kijken of ik de 5c in de overhang voor elkaar krijg met niet meer dan twee bloks.
Ik heb me gisteren uitgeleefd op de boulderladder. "Hoe ging het?", vroeg aan het einde van de avond iemand. "Ik heb geen enkele nieuwe boulder af kunnen vinken, maar het ging heel lekker!"
Ik geef het toe, hoor, ik ben wel een beetje van de cijfertjes, van zichtbaar resultaat. "Een 6a in één keer uitgeklommen!" "Mijn eerste 6b!" "Ik heb twee vijven geboulderd!", dit soort uitspraken zijn geen vreemden op dit blog. 6b's klimmen, of vijven boulderen gaat dan ook meestal samen met een goed gevoel in benen, lijf, evenwicht en souplesse en als dat dan ook nog eens wordt afgetopt met een mooi resultaat, ben ik vaak erg tevreden. Maar zoals ik aan kinderen vaak vraag: "Hoe vond je het gaan?", als ze ontevreden bij mij komen omdat ze vinden dat ze teveel fouten gemaakt hebben in hun werk, zo vraag ik mezelf dat automatisch ook, wanneer ik geen zichtbaar resultaat heb geboekt.
En hoewel het op dit blog misschien niet zo tot uiting komt, is 'hoe het ging' voor mij veel belangrijker dan het cijfertje dat er vervolgens uit komt rollen. In het werk van de kinderen gebeurt het vaak, dat ze heel lekker hebben zitten werken aan een opstel, of aan hun rekenwerk, maar dat ze zich vooral op één aspect hebben geconcentreerd. En dat ze daardoor bijvoorbeeld veel spelfouten maken in een verder prachtig verhaal, of de helft van het rekenwerk fout hebben, omdat ze zich hadden voorgenomen om zonder tafelkaart de tafelsommen te maken, vergetend dat ze dus ook de helft goed hebben en dat ze het niet zo lang geleden helemaal niet zonder tafelkaart konden. Wanneer je hierop wijst, en dan vraagt hoe het werken ging, komt er een heel ander antwoord: "Ja, het schrijven ging heel lekker, ik had het verhaal zo en we hoefden maar twee bladzijden, maar toen kon het nog helemaal niet stoppen en nu heb ik er drie en ik had het ook nog eens als een van de eersten af!" "Dat is fijn, daarom heb je nu tijd om rustig die spelfouten te gaan verbeteren". Of, bij het rekenwerk: "Ja en ik wist een heleboel sommen eigenlijk meteen, zonder na te denken! Weet je, juf, ik ga nu kijken welke tafels ik al uit mijn hoofd kan!"
Ik merkte gisteren al meteen bij het inklimmen dat het wel eens een goede avond zou kunnen worden. Ik stond vanzelf op mijn voeten en had een goed gevoel voor mijn zwaartepunt. Een uitstekend uitgangspunt bij het klimmen. In de boulderladder van deze keer zitten niet zo veel nieuwe makkelijke routes, dus ik moest me op de moeilijkere vieren en op de vijven storten. De voor mij moeilijke vieren zitten allemaal in overhangende wandgedeeltes en ik heb dus flink kunnen werken aan mijn overhang-techniek. De bouldermat werd bevolkt door precies voldoende mensen: we zaten elkaar niet in de weg en er was toch altijd wel iemand in de buurt die je van feedback kon voorzien. Ik was echt lekker moe aan het einde van de avond, kreeg niet veel meer voor elkaar, maar voel me vandaag gewoon lekker fit, zonder spierpijn of stijve vingers. Heerlijk. Morgenmiddag weer routes klimmen. Eens kijken of ik de 5c in de overhang voor elkaar krijg met niet meer dan twee bloks.
Geplaatst in
klimmen
zaterdag 6 december 2008
dagje monk
Op 15 november was de Reel Rock Film Tour in Nederland neergestreken en wel in Monk Bouldergym in Eindhoven. Ik had een "kom, we gaan met zijn allen!"-actie op touw gezet. We gingen daardoor met zijn achten 's middags boulderen en met zijn tienen 's avonds films kijken. Over de films schrijf ik later nog, nu eerst Monk.
De hal van Monk, een voormalige fabriekshal, als ik het goed begrepen heb, is behoorlijk groot. Er staan in die enorme ruimte twee grote blokken en drie wanden met boulders en toen het tegen het einde van de middag drukker werd, ontstond er een gezellig, BAZ!zig sfeertje. Er is werkelijk voor ieder wat wils aan niveau. De waardering is wat lager dan in mijn hal, eigenlijk ook net als bij BAZ! En dat terwijl de hoofdroutebouwer van BAZ! ook hoofdroutebouwer in mijn hal is. Ik vermoed trouwens dat hij de waardering van BAZ! veel te soft vindt, gezien de controverse die op dit moment in de hal gaande is :-P
Ik moest even inkomen met boulderen, dat heb ik vaker. De boulders zijn ook behoorlijk hoog en ik was in het begin bang om af te springen, laat staan dat ik moeilijke passen durfde te maken met mijn voeten twee meter boven de mat. Ik ben toen eerst maar even dat afspringen gaan oefenen, even wennen aan de 'feel' van de matten. Ik ontdekte dat ik veel minder problemen met springen had, wanneer ik na het inschatten van de afstand gewoon recht voor me keek tijdens het springen. Frans vond dat maar vreemd, maar who cares als het werkt?
Ik heb niet echt doordacht geboulderd. Ik hopte een beetje van boulder naar boulder: oh, die lijkt me leuk, hee, X. zegt dat die ook leuk is, daarna die, want Y. zegt dat die goed te doen is, en Z. vraagt of ik die en die pas in die en die boulder misschien weet. Als er iets niet lukte, gaf ik na 4, 5 pogingen op, omdat er nog zoveel anders was om uit te proberen. Tussendoor dronken we heerlijke cappucino en kocht ik ook nog nieuwe schoentjes. Om half zes was ik echt helemaal moe en dik tevreden. De moeheid weerhield me er overigens niet van om ook de slackline nog aan een onderzoek te onderwerpen, met succes: ik liep hem na ettelijke pogingen zelfs een keer uit.
Het is erg jammer dat Eindhoven bijna twee uur reizen bij mij vandaan is, want Monk is zeker voor herhaling vatbaar en ik zou het helemaal niet erg vinden om daar 1 keer per week terecht te kunnen.
© foto's: Frans
De hal van Monk, een voormalige fabriekshal, als ik het goed begrepen heb, is behoorlijk groot. Er staan in die enorme ruimte twee grote blokken en drie wanden met boulders en toen het tegen het einde van de middag drukker werd, ontstond er een gezellig, BAZ!zig sfeertje. Er is werkelijk voor ieder wat wils aan niveau. De waardering is wat lager dan in mijn hal, eigenlijk ook net als bij BAZ! En dat terwijl de hoofdroutebouwer van BAZ! ook hoofdroutebouwer in mijn hal is. Ik vermoed trouwens dat hij de waardering van BAZ! veel te soft vindt, gezien de controverse die op dit moment in de hal gaande is :-P
Ik moest even inkomen met boulderen, dat heb ik vaker. De boulders zijn ook behoorlijk hoog en ik was in het begin bang om af te springen, laat staan dat ik moeilijke passen durfde te maken met mijn voeten twee meter boven de mat. Ik ben toen eerst maar even dat afspringen gaan oefenen, even wennen aan de 'feel' van de matten. Ik ontdekte dat ik veel minder problemen met springen had, wanneer ik na het inschatten van de afstand gewoon recht voor me keek tijdens het springen. Frans vond dat maar vreemd, maar who cares als het werkt?
Ik heb niet echt doordacht geboulderd. Ik hopte een beetje van boulder naar boulder: oh, die lijkt me leuk, hee, X. zegt dat die ook leuk is, daarna die, want Y. zegt dat die goed te doen is, en Z. vraagt of ik die en die pas in die en die boulder misschien weet. Als er iets niet lukte, gaf ik na 4, 5 pogingen op, omdat er nog zoveel anders was om uit te proberen. Tussendoor dronken we heerlijke cappucino en kocht ik ook nog nieuwe schoentjes. Om half zes was ik echt helemaal moe en dik tevreden. De moeheid weerhield me er overigens niet van om ook de slackline nog aan een onderzoek te onderwerpen, met succes: ik liep hem na ettelijke pogingen zelfs een keer uit.
Het is erg jammer dat Eindhoven bijna twee uur reizen bij mij vandaan is, want Monk is zeker voor herhaling vatbaar en ik zou het helemaal niet erg vinden om daar 1 keer per week terecht te kunnen.
© foto's: Frans
vrijdag 5 december 2008
schrijven
Begin november was ik in Beez. Het was de bedoeling dat we een weekend gingen klimmen, maar door allerlei omstandigheden kwam het beter uit om er zaterdagochtend heen, en zaterdagavond weer vandaan te rijden. Het klimmen ging niet zo geweldig als een week of wat eerder in Freyr, maar het was een heerlijke dag, herfstig en het bos rondom de rotsen zag er sprookjesachtig uit: van de al kale takken hingen groene klimopslierten af, en op de weinig door de zon beschenen hellingen deden grote groene varens hun best om een nog wat donkerder indruk te geven.
Op de zondag begon ik opgewekt en geïnspireerd aan een stukje voor dit blog, via de site van de nkbv. Over hoe ontmoedigend ik de waardering in Beez blijf vinden, maar hoe gevarieerd dan weer wel de routes zijn, over hoe lekker het klimmen ging, even los van het feit dat ik alleen viertjes kon afstrepen (en zelfs één keer níet kon afstrepen!). En toen ik het stukje bijna klaar had, deed ik iets onhandigs met een verkeerde toetsenbordcombinatie en bleek hoe vervelend het kan zijn om te schrijven via een webapplicatie zonder tussentijdse save-mogelijkheid. Weg was mijn stukje.
Nu was het niet de eerste keer dat me dit gebeurde, maar wat wel de eerste keer was, was dat ik niet de tijd had om op dezelfde 'flow' het stukje nog eens te schrijven. En zo kwam het, dat ik in de dagen daarna ineens mijn hele inspiratie voor het weblog kwijt bleek te zijn! Hoe dat kon gebeuren is me nog steeds een raadsel, want er zijn heus ondertussen leuke dingen gebeurd om over te schrijven, én ik houd van schrijven. Maar het was alsof dat Beez-stukje maar steeds in de weg bleef zitten, een klein stemmetje dat zei: Eerst dat stukje over Beez terug! Terwijl een lovend stuk over Monk, waar ik een week later was, toch niet moeilijk is. Een recensie van The Sharp End, die al drie weken in mijn hoofd zit, zou er ook zo uit kunnen rollen. Evenals een beschouwing over waagstukken, naar aanleiding van die laatste film. Een review van mijn nieuwe schoentjes. Een vorderingengrafiek van een 5c-project in de overhang, waar ik nog twee bloks en vooral een dot duurvermogen verwijderd ben van een geslaagde cleane poging.
Maar nee, niets van dat alles, anderhalve maand radiostilte op het blog. In die anderhalve maand heb ik niet stil gezeten, zie boven, maar jullie hebben er alleen niet zo van mee kunnen genieten. Nu dan, een nieuwe start. Met nieuwe stukjes en ook nog eens op deze nieuwe plek, waar ik mijn nkbv-blog ga mirrorren. Veel leesplezier!
Op de zondag begon ik opgewekt en geïnspireerd aan een stukje voor dit blog, via de site van de nkbv. Over hoe ontmoedigend ik de waardering in Beez blijf vinden, maar hoe gevarieerd dan weer wel de routes zijn, over hoe lekker het klimmen ging, even los van het feit dat ik alleen viertjes kon afstrepen (en zelfs één keer níet kon afstrepen!). En toen ik het stukje bijna klaar had, deed ik iets onhandigs met een verkeerde toetsenbordcombinatie en bleek hoe vervelend het kan zijn om te schrijven via een webapplicatie zonder tussentijdse save-mogelijkheid. Weg was mijn stukje.
Nu was het niet de eerste keer dat me dit gebeurde, maar wat wel de eerste keer was, was dat ik niet de tijd had om op dezelfde 'flow' het stukje nog eens te schrijven. En zo kwam het, dat ik in de dagen daarna ineens mijn hele inspiratie voor het weblog kwijt bleek te zijn! Hoe dat kon gebeuren is me nog steeds een raadsel, want er zijn heus ondertussen leuke dingen gebeurd om over te schrijven, én ik houd van schrijven. Maar het was alsof dat Beez-stukje maar steeds in de weg bleef zitten, een klein stemmetje dat zei: Eerst dat stukje over Beez terug! Terwijl een lovend stuk over Monk, waar ik een week later was, toch niet moeilijk is. Een recensie van The Sharp End, die al drie weken in mijn hoofd zit, zou er ook zo uit kunnen rollen. Evenals een beschouwing over waagstukken, naar aanleiding van die laatste film. Een review van mijn nieuwe schoentjes. Een vorderingengrafiek van een 5c-project in de overhang, waar ik nog twee bloks en vooral een dot duurvermogen verwijderd ben van een geslaagde cleane poging.
Maar nee, niets van dat alles, anderhalve maand radiostilte op het blog. In die anderhalve maand heb ik niet stil gezeten, zie boven, maar jullie hebben er alleen niet zo van mee kunnen genieten. Nu dan, een nieuwe start. Met nieuwe stukjes en ook nog eens op deze nieuwe plek, waar ik mijn nkbv-blog ga mirrorren. Veel leesplezier!
Geplaatst in
persoonlijk,
zijpaadjes
Abonneren op:
Posts (Atom)