progressie

Het klimmen is flink op stoom op het moment. Na het inklimmen stond ik vanmiddag voor een 6b en ik dacht: kom, laat ik eens revanche nemen voor de 6b die in Rock Steady geheel mislukte. En een revanche werd het: wat ging dat makkelijk! Iedere pas lukte, alles werkte precies zoals het moest en ik hield alles vast wat ik vast moest houden. Het was een route met het ene balanspasje na het andere en dat ligt me echt een stuk beter dan overhangen. Maar ik merkte ook dat ik door al dat overhangtrainen van de laatste tijd echt sterker geworden ben, waar ik ook in de balanspassen veel profijt van kan hebben: kleine greepjes houd ik ineens makkelijker vast, zonder moe te worden (en zonder overmatig knijpen). Mijn nieuwe schoentjes, die werkelijk overal op lijken te blijven staan, helpen daar trouwens ook bij.

Het werd dus een middagje zessen klimmen en bij alle routes die ik deed, nieuw of oud, had ik dezelfde gewaarwording: wat gaat het makkelijk! Ik had over iedere beweging controle, een gevoel dat ik nog niet eerder zo lang achter elkaar had. Super.

De laatste route die ik er nog uit wist te persen, wordt een project. Ik kon alle passen, maar was gewoon te moe om de route zonder hangen uit te klimmen. Het doel is deze mooi gebouwde, lange route op balans in één poging uit te klimmen. Hopelijk hangt hij er nog even.

Morgenavond misschien nog even boulderen.