overhang

Overhangen en ik, het is een liefde die niet vanzelf gaat. Twee jaar geleden begon ik er weliswaar, na een techniekcursus, voor het eerst plezier in te krijgen, maar echt bijhouden is er toch niet bij. Mijn klimvaardigheid op overhangende wanddelen (binnen of buiten) begint daardoor toch wel ernstig achter te blijven bij die op verticale of liggende wanden. Zo durf ik op een liggende of verticale wand best een 6b in te stappen, maar een 5c op de overhangende wand, of een 6a met zes passen in de overhang in mijn favoriete klimhal, nee, dat is al snel te veel gevraagd. Ook buiten zijn het de dakjes, buikjes en overhangen die me de das om doen, zowel qua techniek als qua benodigde spierkracht. Een paar weken geleden ben ik dus maar weer eens aan de overhangen begonnen en ik geloof dat het een beetje vruchten begint af te werpen.

Op dit moment hangt er een hele pittige 5c in de lange overhang. Ik ben hem in stukjes aan het veroveren. Toen ik hem een tijdje geleden voor het eerst deed, kwam ik met hangen (letterlijk, veel hangen...) en wurgen tot halverwege en toen was ik helemaal op. De passen in deze route zijn niet zo vanzelfsprekend en ik moest daarnaast ook nog erg 'nadenken' bij de techniek. Bovendien ontbreekt mij gewoon de kracht en het uithoudingsvermogen voor zoveel zware passen zo lang achter elkaar. Dat herhaalde zich de week daarna en ook de week daarna, maar het techniekstukje begon wel al makkelijker te gaan. De vierde keer dat ik de route klom, heb ik hem, weer met veel hangen, uitgeklommen en bleek het zwaarste stuk toch in het onderste gedeelte te zitten.

Omdat ik vrijdag bij het boulderen ook al overhang- en dakjestraining had gedaan en ik daarvan goed hersteld was, leek het geen slecht plan om deze zondagmiddag ook aan overhangtraining te besteden.

Ik klom in in een eenvoudige, redelijk lange route met een stuk overhang er in. Dat ging niet onaardig. Ik klom hem twee keer achter elkaar; tot mijn grote verbazing en ook vreugde zonder dat ik mijn onderarmen erg voelde. Daarna een 5b+, ook met een stuk overhang. Toen, om de armen even rust te gunnen, maar de doorbloeding toch op gang te houden, nog een eenvoudige lange route zónder overhang en daarna de 5c.

Mijn doel was twee bloks te vragen, dus twee keer uit te rusten. Ik had de plek van de bloks ook al voor mezelf vastgelegd, namelijk bij de twee setjes die in deze route hangen. Helaas viel ik er al ruim voor het eerste setje uit, tijdens de zeven zwaarste passen van de route. Het was een bekende plek om te hangen, want ik ben daar tot nu toe nog nooit in één keer doorgekomen. Ik hoopte na deze onvrijwillige rust voorbij het eerste setje te kunnen klimmen om zo de geplande rust over te slaan, maar nee, die zeven passen zijn echt te veel van het goede en ik kon niet meer. De verrassing kwam daarna, in het gedeelte van de route waar het wat makkelijker begint te worden. Ik kon rust nemen op een plek waar de route heel even op een recht stukje van de wand terecht komt en ik klom zonder blok langs het tweede setje. Zou ik het dan toch redden met twee bloks, ook al zaten ze op andere plekken dan gepland? Helaas: ik kon de allerlaatste pas niet meer opbrengen, zo jammer. Hij was echt te ver weg en daar hing ik weer.

Mijn voornemen voor een volgende keer: in ieder geval een blok op die plek waar de zware serie van zeven begint en daarna doorklimmen tot het stukje op de rechte wand om daar de tweede keer rust te nemen. Wie weet wat dat gaat brengen. In ieder geval ga ik nu een paar dagen niet klimmen, rust schijnt een belangrijk onderdeel van training te zijn en mijn onderarmen verdienen het.

© van de foto: Bas