ongeluk in de alpen

Ik zit me al een hele middag af te vragen waar toch ineens al dat verkeer op mijn weblog vandaan komt. EenVandaag bracht de uitkomst: het ongeluk in het Mont Blanc-gebied, waarbij een Nederlandse vader en zijn drie kinderen zijn omgekomen. Heel journalistiek Nederland weet vandaag de NKBV te vinden en dus ook deze weblogs.

Frits Vrijland maakt overuren. Niet alleen zat hij net in EenVandaag, maar ik vond ook een genuanceerd artikel in het Reformatorisch Dagblad, waarin hij uitgebreid geciteerd wordt.

Een ongeluk drukt je weer even met je neus op de feiten: de zwaartekracht is een factor van betekenis. "Houd je rekening met deze risico's, wanneer je de bergsport beoefent?", vroeg de reporter van EenVandaag. Vrijland ontweek deze vraag een beetje, door te verwijzen naar een goede voorbereiding. Maar juist dankzij die voorbereiding houd je inderdaad rekening met de risico's. Hetzelfde doe je, als je je autogordel omdoet, of wanneer je besluit bij afnemend tij niet de zee in te gaan. Je kent de risico's. Je weegt ze af tegen dat, wat het aangaan van de risico's je brengt.

Er zijn doodsoorzaken die niet te vermijden zijn en er zijn doodsoorzaken die wel te vermijden zijn. Bergbeklimmen hoort tot het laatste. En natuurlijk hoop ik op een lang en gelukkig leven, wie niet? Maar volgens mij is het vermijden van bergen beklimmen geen garantie voor een lang en gelukkig leven. Niet autorijden ook niet. Zelfs gezond leven is dat niet.

Ik hoop dat mijn omgeving aan mij blijft vragen, waarom ik wil klimmen, wat het mij brengt. Ik kan daar helemaal geen eenduidig 'dit-is-het'-antwoord op geven. Maar ik hoop dat ik kan overbrengen dat het heel veel voor mij betekent en ik hoop dat mensen zich dát herinneren, mocht er onverhoopt iets mis gaan. Mijn gedachten gaan naar de moeder van het gezin en naar de vier mensen, die iets deden, wat vermoedelijk veel voor hen betekende.

instructie in hotton

Ruim vier jaar geleden was ik voor het eerst in Hotton. Het sneeuwde licht en ik zette mijn eerste schreden in de rots. Op mijn bergschoenen, want ik vond het veel te koud om mijn klimschoentjes aan te trekken. Ik kwam er nog een paar keer terug voor instructieweekends en op mijn eerste weekend als zelfstandig klimster was ik er voor het laatst. Het was een warm zomerweekend; geen sneeuw, maar zwemmen in de Ourthe na afloop!

Misschien is het omdat Hotton zo verbonden is met de begintijd van mijn klimactiviteiten, maar toen ik er afgelopen weekend weer was, voelde ik me er helemaal thuis. Ik vond het meteen jammer dat het zo lang geduurd had, twee jaar, voordat ik er terugkeerde. Ik was weer mee op instructieweekend, stage lopen dit keer, de rollen waren dus omgedraaid. Wat een heerlijke routes in Hotton. Ik had echt zin om alles weer te klimmen waar ik drie jaar geleden in geploeterd had. Dat kwam mooi uit, want dat waren natuurlijk precies de routes die in een instructie-situatie mooi van pas komen.

Op de terugweg in de auto hadden we het over het instructie geven en hoe makkelijk of moeilijk dat is. Door de verhalen van mijn medeinstructeurs besefte ik hoe vanzelf het lesgeven bij mij gaat. Hoe ik van de situatie die ik voor me heb uitga en daar vrijwel meteen mogelijkheden bij zie om er een leersituatie van te maken. Eén vraag van de cursist en ik heb zo weer een half uur of een uur van de instructietijd vol.

Ik kom het iedere keer weer tegen, die basale onzekerheid over of ik de dingen die ik wil doen wel kan. Ik heb me echt afgevraagd of ik dat wat ik in mijn werk zo vanzelfsprekend doe met rekenen, taal of (on-)gezellig samenzijn, ook zomaar om zou kunnen zetten in het instructie geven aan beginnende klimmers. Maar na dit weekend weet ik dat ik me daar echt geen zorgen over hoef te maken. Mijn arsenaal aan mogelijke oefeningen en werkvormen, dat mag zeker nog uitgebreid worden en het voortdurend geconcentreerd zijn kost nog veel energie, maar het aandragen van leer- en oefenvormen op een handig moment, dat is gewoon een tweede natuur geworden. En ik vind het ontzettend leuk om te doen! Maar dat had ik geloof ik al een keer gemeld.

(plaatje gevonden op de website van trajectum, het magazine van de hogeschool utrecht)

nanske's schoolblog

De inspiratie voor dit blog is ver te zoeken. Ieder uur van de dag wordt opgeslorpt door eindejaarsactiviteiten en -verplichtingen. Ik heb de slechte eigenschap onder druk mezelf het beste aan het werk te krijgen, dus ik stel het werk uit tot de deadline me dwingt alle beschikbare tijd te gebruiken. Gek genoeg blijkt altijd weer dat ik in de tijd die daarvoor ligt al een heleboel mentaal voorwerk heb gedaan. Voor de post 'onvoorzien' is namelijk, wanneer ik eenmaal echt begin, nauwelijks nog ruimte, maar die is ook nooit nodig, want het is alsof ik alles al in mijn hoofd heb zitten en ik heb alleen nog maar tijd nodig om het daar uit en op papier te krijgen. Interessant.

Goed, een lastige bijkomstigheid is dan wel, dat ik heel monomaan word qua activiteiten, terwijl ik veel liever van de hak op de tak spring en van alles tegelijk aanpak. Natuurlijk kan ik 'alles tegelijk' nooit zo consciëntieus te lijf gaan als ik kan doen wanneer ik me op één ding richt. In sommige gevallen is dat laatste dus nodig. Maar ik word er wel een beetje ongelukkig van.

Ik word wel weer heel gelukkig van gelukt werk. Aanstaande vrijdag lever ik gelukt werk af. 21 kinderen die er klaar voor zijn naar het vervolgonderwijs te gaan. 21 uitgebreide eindverslagen, passend bij ieder kind. En voor ieder kind een tekening met een mooi opgeschreven persoonlijk motto.

Daarna begint het klimmen weer. Nog even geduld.

vier eerste ervaringen met verschillende slacklines

Van de week kwam er een bevermailing met de post, met als eerste aanbieding, jawel, een slackline-kit. Da's een ready-made slackline, supergemakkelijk opzetten, want de lijn komt met een spanner en heeft een eindlus ingenaaid, zodat je 'm makkelijk om een paal/boom kunt vastleggen. Ik was niet meteen verkocht, nee. Het leuke van de slackline zit hem er voor mij juist in dat je het met een flinke bandschlinge, twee bomen en enkele karabiners kunt opzetten. Het is overigens niet aan te raden om de karabiners die je hebt gebruikt voor de slackline nog voor het klimmen te gebruiken.

Gisteravond hing in de hal gelukkig nog steeds de slackline. Nog steeds? Eeh, nee, niet helemaal. De lijn van vorige week lag werkeloos op de grond en een nieuwe lijn was gespannen. En laat dat nu precies de lijn zijn die bij de bever werd aangeboden. Ik kan u trots melden dat ik de slackline nu uit kan lopen. Althans, deze slackline. Drie recente slackline-ervaringen dus: een brede bandschlinge in Bleau, een smalle bandschlinge vorige week in de hal, beide met karabiners opgespannen en de wat stuggere lijn van Gibbon, die ook breed is en met de spanner heel strak kan worden getrokken.

1) Een brede band is fijner om over te lopen, omdat je iets gemakkelijker een niet al te precieze voetplaatsing kunt corrigeren.

2) De stijve lijn van Gibbon is lastiger te corrigeren met je lijf dan de slappere lijn van vorige week. Maar: de lijn is ook minder beweeglijk wanneer je lichaam een beweging maakt, dus je hoeft ook minder te corrigeren.

3) De lijn had de neiging om te kantelen, ook weer door de stijfheid (een balanceerbrug van planken doet dat ook). Dat is erg wennen.

4) De lijn van Gibbon stond zo strak, dat je 'm met weinig moeite als een trampoline kon gebruiken voor een sprong op de lijn. Ok, het neerkomen gaf mij nog wat problemen, althans, als ik de intentie had gehad op de lijn neer te komen :-) Kortom: wil je truukjes, dan is deze lijn zeer geschikt.

Binnenkort naar Frans, om daar verder te oefenen ;-)

dat is een handig afvalzakje

Hebbedingetje voor op vakantie: een afvalzak van zeven meter, die je op iedere gewenste lengte afscheurt en met een knoopje een bodem geeft. Handig!

Van bever, met animatie van het concept.