donderdag 24 juli 2008

ongeluk in de alpen

Ik zit me al een hele middag af te vragen waar toch ineens al dat verkeer op mijn weblog vandaan komt. EenVandaag bracht de uitkomst: het ongeluk in het Mont Blanc-gebied, waarbij een Nederlandse vader en zijn drie kinderen zijn omgekomen. Heel journalistiek Nederland weet vandaag de NKBV te vinden en dus ook deze weblogs.

Frits Vrijland maakt overuren. Niet alleen zat hij net in EenVandaag, maar ik vond ook een genuanceerd artikel in het Reformatorisch Dagblad, waarin hij uitgebreid geciteerd wordt.

Een ongeluk drukt je weer even met je neus op de feiten: de zwaartekracht is een factor van betekenis. "Houd je rekening met deze risico's, wanneer je de bergsport beoefent?", vroeg de reporter van EenVandaag. Vrijland ontweek deze vraag een beetje, door te verwijzen naar een goede voorbereiding. Maar juist dankzij die voorbereiding houd je inderdaad rekening met de risico's. Hetzelfde doe je, als je je autogordel omdoet, of wanneer je besluit bij afnemend tij niet de zee in te gaan. Je kent de risico's. Je weegt ze af tegen dat, wat het aangaan van de risico's je brengt.

Er zijn doodsoorzaken die niet te vermijden zijn en er zijn doodsoorzaken die wel te vermijden zijn. Bergbeklimmen hoort tot het laatste. En natuurlijk hoop ik op een lang en gelukkig leven, wie niet? Maar volgens mij is het vermijden van bergen beklimmen geen garantie voor een lang en gelukkig leven. Niet autorijden ook niet. Zelfs gezond leven is dat niet.

Ik hoop dat mijn omgeving aan mij blijft vragen, waarom ik wil klimmen, wat het mij brengt. Ik kan daar helemaal geen eenduidig 'dit-is-het'-antwoord op geven. Maar ik hoop dat ik kan overbrengen dat het heel veel voor mij betekent en ik hoop dat mensen zich dát herinneren, mocht er onverhoopt iets mis gaan. Mijn gedachten gaan naar de moeder van het gezin en naar de vier mensen, die iets deden, wat vermoedelijk veel voor hen betekende.

Geen opmerkingen: