Neoliet Tilburg

Zondag 24 januari zijn we met een groepje afgereisd naar Tilburg. Daar is sinds november de nieuwe klimhal van Neoliet geopend en daar wilden we wel eens een kijkje gaan nemen. Mij trok vooral de aanwezigheid van een speleogrot, maar helaas was die niet zomaar toegankelijk en wist de medewerker van dienst nog niet precies wat daarvoor de regels en afspraken waren. Hij wist ons al wel te vertellen dat je apart moest betalen voor de toegang tot de speleoruimtes. We hebben dus van de speleogrot alleen de topo gezien en de in- en uitgang, maar ik zou heel graag nog een keer terug om ook de binnenkant te bezoeken.

Dat is trouwens ook zonder speleogrot helemaal geen straf, nog een keer teruggaan naar Tilburg. De klimhal is ruim opgezet, met klimruimtes op drie hoogteniveau's en een handig systeem van vides en vloeren, waarbij slim tegemoet gekomen is aan de diverse (hoogte-)eisen die bepaalde routes of activiteiten stellen. Het boulderhok is beneden en het plafond van het boulderhok is tevens de vloer van de tussenverdieping, met middellange routes en een grote overhang. Nog een niveau hoger zitten routes van een meter of 12 en er is ook een supergaaf dak. Naast het boulderhok, beneden dus weer, is een smal wandje met routes die helemaal doorlopen tot bovenin de hal, een meter of 20.

Ik heb me vooral opgehouden op de bovenverdieping, want daar waren ook twee liggende wanden, waarop ik eenvoudige routes kon klimmen zonder gebruik te maken van mijn linkerhand. Het was ook erg leuk om in de hoeken te klimmen, waar ik door af te steunen op mijn elleboog ook goed uit de voeten kon.

Een groot pluspunt van deze hal vond ik het daglicht dat ruimhartig naar binnen kan stromen door grote ramen. Wat een verademing is dat ten opzichte van de traditionele kelderachtige klimhalsfeer, heerlijk. Het is jammer dat Tilburg net een beetje ver weg is voor een wekelijks klimavondje.

Jolanda Linschooten op Cima Imminkdag

Twee weken geleden viel ik van de fiets, dankzij het ijs dat nog op de straat lag. Ik bezeerde mijn hand en dat is nog niet over. Het gaat al beter, maar ik voel nog van alles op onverwachte momenten en gebruik mijn rechterhand dus zo min mogelijk. Klimmen gaat wel, met alleen de rechterhand en op de liggende plaat, maar boulderen doe ik voorlopig niet.

Dat is jammer, want aanstaande zaterdag vindt in Monk de tweede Cima Imminkdag plaats en in Monk zijn zonder te kunnen boulderen is als, eeh, nu ja, gewoon heel vervelend. Daarom kijk ik vooral uit naar de avond, want dan komt Jolanda Linschooten vertellen over haar solo-tocht door het noorden van Canada, in de winter, op weg naar het plaatsje Old Crow, waar een indianengemeenschap haar traditionele leefwijze probeert vol te houden. Hieronder haar video:



Dames die nu toch wel zin krijgen om te komen boulderen, contacten leggen en luisteren naar Jolanda: mail snel nog even naar cima.immink@yahoo.com als je verzekerd wilt zijn van een kommetje soep tussen het boulderen en de lezing. Ik ga mijn slackline-vaardigheden verbeteren en met een fototoestel rondlopen.

cima immink

Aanstaande zaterdag is er weer een Cima Imminkdag in Monk. Net als vorig jaar georganiseerd door een groepje vrijwilligers, en volgens mij (maar ik ben niet helemaal onbevooroordeeld) is het weer gelukt om een leuk programma neer te zetten.

Om 13.00 is de inloop en om 13.30 is er warming-up-yoga voor wie dat wil. Je kunt natuurlijk ook meteen van start in de boulders. 2 consumptiebonnen zijn bij de prijs inbegrepen, je kunt inspirerende filmbeelden zien als je even aan het uitrusten bent, aan het einde van de middag is er soep en de dag wordt afgesloten met Jolanda Linschooten, die komt vertellen over haar solotocht door onherbergzaam Canada.

Op de website van Cima Immink staat het volledige programma en daar is ook het wedstrijdformulier te vinden waarmee je een Beal-gordel kunt winnen.

Je kunt je nog opgeven, door een mailtje te sturen naar cima.immink@xs4al.nl

niet dust, wel dust, niet dust

"Ga je mee naar DUST, zaterdag?" Dinsdag antwoordde ik op deze vraag nog "Nja, nee. Ik heb geloof ik niet zoveel zin om me daar in de onderste regionen van de competitie te gaan bewegen." Donderdagochtend kwam de vraag opnieuw en heb ik toch maar ja gezegd. Een beetje overmoedig was dat wel, maar niet vanwege het klimniveau. De dag daarvoor was ik namelijk onderuit geschoven op de fiets (helaas, ondanks zeer voorzichtig fietsgedrag de afgelopen maand). En mijn duim/pols deed pijn bij allerlei bewegingen en aanrakingen. Maar dat zou vast zaterdag wel weer over zijn, vond ik.

Gisteren was het nog weer een graadje erger geworden en ben ik toch maar even langs geweest bij de eerstehulp. Zwaar gekneusd.

Balen. Rustig aan doen en een steunverbandje er omheen. En niet naar Eindhoven vandaag. Maar wel naar de klimhal gisteravond. Dan maar weer routes op de plaat de komende weken. Ik vind dat wel een leuke uitdaging, met één hand klimmen op de plaat. Het vervelende is alleen, dat ik daarmee mijn sterke kant train, terwijl het bekend is dat je beter je zwakke plekken kunt trainen...

Gisteren ben ik tot 5c gekomen. De 5c met anderhalve hand; af en toe afsteunen op twee vingers van de geblesseerde recherhand, af en toe voor het evenwicht een greepje inhaken met drie vingers. Zolang ik niet afsteun op de muis van mijn hand, trek aan de vingers of een knijpbeweging maak, gaat het allemaal wel goed. En deze route was heel erg op de linkerhand gebouwd, dat kwam natuurlijk in dit geval bijzonder goed uit. Dat met die 7a-route moet toch wel gaan lukken nu :-)

lastige routes

In de afgelopen weken heb ik de klimhal gelukkig weer een behoorlijk aantal keer van binnen gezien. Maar sinds de zomervakantie is de regelmaat er te vaak uit en dat merk ik wel. Voor kerst heb ik drie dagen achter elkaar geklommen. Dat wist ik van tevoren, dus ik heb daar twee keer vijven klimmen van gemaakt en de derde keer zien waar het schip strandt. Dat strandde bij 6a. Ik had vooral last van mijn onderarmen, die natuurlijk al twee dagen aan de bak waren geweest, maar merkte ook dat mijn lichaamsspanning nog steeds niet op orde was. Het is nog niet eens zo dat ik echt te weinig kracht heb, maar vooral dat ik de kracht die er nog wel is, niet meer zo precies weet in te zetten en dat de duur weg is.

Na een paar dagen herstel ben ik daarom op de dinsdag na kerst stevig gaan boulderen. Een echt trainingsavondje, met flink werken in stevig overhangende boulders net boven mijn niveau. Ik had de volgende dagen spierpijn in al mijn buikspieren, lachen of niezen was niet echt lollig meer. Misschien iets té, maar ach, dan voel ik tenminste dat ik echt iets gedaan heb.

Op de zondag na oud & nieuw heb ik weer routes geklommen en ook dit keer strandde ik in een 6a. Het was één van de routes van de routewedstrijd en dat maakte dat ik er nét wat fanatieker in was dan ik anders geweest zou zijn. Ik merkte daardoor goed dat het me ook hier weer aan voldoende lichaamsspanning en ook aan arm/vingerkracht ontbrak, in ieder geval aan voldoende duur wat dat betreft. Het was al wel weer wat makkelijker om de spieren te laten samenwerken met elkaar, mijn dinsdagtraining in het boulderhok had blijkbaar wel al wat vruchten afgeworpen.

Ik vind dat wel een grappig fenomeen: dat mijn spieren niet meer zo goed op elkaar afgestemd lijken te zijn na een tijdje niet zo fanatiek klimmen. Als je daarbij optelt dat het me in die periodes ook net iets meer tijd kost om de handigste manier te vinden om een lastige pas te maken en dat ik net iets minder kracht heb om bepaalde posities wat langer vast te houden, is het al met al niet zo gek dat ik moeite heb in 6a's. Hoewel dat wel vreemd voelt, want dat was een half jaar geleden niet zo. Ik heb trouwens ook nog het begin van een 7a op de plaat uit proberen te werken diezelfde avond. Eveneens van de klimwedstrijd, tot de eerste zonegreep. Ik ben er bíjna.