zaterdag 19 februari 2011

inlees-oefeningen

Een maand geleden ben ik weer gestart met een paar weken klimtraining. Twee jaar geleden deed ik ook mee met een training, die duurde toen 16 weken en die training ging uit van een strak schema: een paar weken maximaalkracht, een paar weken kracht-uithoudingsvermogen en coordinatie en een paar weken duur. De training van dit jaar is meer gericht op het aangereikt krijgen van allerlei technieken om aan de hand daarvan zelf je training gestalte te kunnen geven, en tegelijkertijd op het verbeteren van techniek en tactiek.

Vorige week hadden we huiswerk. We moesten een route die we niet kenden helemaal uittekenen en daarbij bepalen hoe je daar de beweging gaat maken (rechterhand of linkerhand, eventueel voetplaatsing er bij meenmen). Daarna je de route inprenten zoals je hem getekend had en daarna klimmen. Inlezen-plus dus.

Inlezen vond ik vroeger een rampenplan, maar naarmate ik het gewoon vaker doe, gaat het steeds makkelijker. Behalve dan de 'lastige plekjes'. Door de tekenopdracht, ontdekte ik dat ik vaak niet doorzet als ik het niet snel zie. Dan sla ik een klein stukje over van de route, en begin weer bij een plek waar het helemaal duidelijk is hoe die greep moet worden aangepakt. Eigenlijk is dat helemaal niet handig, natuurlijk. Want juist dat is de plek, die waarschijnlijk ook tijdens het klimmen niet een-twee-drie gaat lukken.

Door de opdracht moest ik de twee lastige plekjes wel tot de bodem uitzoeken en daar heb ik best even een tijdje over gedaan. Te lang om nog leuk te zijn voor mijn zekeraar, als ik op de gewone manier had ingelezen. Maar nu had ik alle tijd en het resultaat was er wel naar! Ik kende de route nog niet, maar ik klom hem supersoepel alsof ik hem in de afgelopen weken al een paar keer had gedaan.

Gisteren kregen we een vervolg op deze tactiek-opdracht: zoek een bekende route uit die onder je on-sight-niveau ligt, lees die helemaal in, prent hem vervolgens helemaal in en dan een blinddoek om en klimmen maar... Voeten mogen overal terecht komen, maar de handen moeten naar de grepen die bij de route horen (en die dus zijn ingelezen).

Wat een openbaring was deze oefening. Ik had er ook dit keer weer lang over gedaan. Het duurde zeker wel tien minuten, denk ik, voordat ik de grepen en het verloop ervan kon onthouden zonder naar de route te kijken. Maar toen ging het klimmen daarna wel bijna alsof ik gewoon keek en het was een heel lekker gevoel, heel erg 'in control' en erg gefocust. Ik ben stiekem toch wel een beetje benieuwd of ik dit ook zo zou kunnen met een helemaal nieuwe route...

vrijdag 18 februari 2011

Een nieuw begin?

Er is veel veranderd in het afgelopen jaar, doordat M. en ik begin april een punt hebben gezet achter ons samenzijn. We kijken terug op mooie jaren, maar we konden uiteindelijk niet meer het aanknopingspunt vinden om samen een nieuwe start te maken toen de relatie daarom vroeg. Dit voelden we gelukkig allebei zo en we hebben alles met veel respect naar wat er was kunnen afwikkelen.

Bivak bij het middenstation, op de achtergrond de Aiguille du MidiDit betekende afscheid nemen, maar ook nieuwe kansen zien! En ik heb het aangedurfd om dan ook maar meteen de bezem er flink doorheen te halen. Een lang gekoesterde, maar eerder niet echt realistische wens van mij, is om een jaar lang door te kunnen brengen in de bergen. Daar de zomer te zien overgaan in de herfst en de herfst in de winter, meemaken hoe het is om vier maanden lang alleen maar sneeuw te zien, toeristen zien komen, zien gaan en weer terug zien komen, de bloemen in het voorjaar mee te maken en te ontdekken hoe het is in de rustige maanden. Kortom, deel zijn van, in plaats van even er in en er dan weer uit.

Met mijn achtergrond als juf is dat best lastig natuurlijk, maar gelukkig heb ik inmiddels aardig wat mensen in mijn bergennetwerk die mij een beetje op weg hebben geholpen, met tips en met contacten. Zodat ik kon bepalen wat ik wel en wat ik niet wilde en wat er wel en wat er niet realistisch is. Het allerliefste zou ik een plekje vinden in de Spaanse Pyreneeën, meer specifiek in het Castilliaanse gedeelte, omdat ik heel graag beter Spaans leer spreken dan ik nu doe en ik de Pyreneeën een prachtig gebergte vind. Helaas heb ik nu juist daar het minste contacten. En zomaar op cv een buitenlandse dame met jarenlange onderwijservaring en geen enkele horeca- of gastenindustrie-ervaring aannemen, dat lijkt tot nu toe een beetje te avontuurlijk te zijn voor de gemiddelde Spaanse berghut.

Maar ja, wie wilde er ook alweer het avontuur? Ikzelf toch? Dan moest ik ook maar het idee durven loslaten dat ik pas wegga als ik daadwerkelijk plek heb om een jaar te blijven. Uit betrouwbare bron heb ik inmiddels vernomen dat het, ook in Spanje (juist in Spanje?) toch het beste werkt om eerst zichtbaar te worden en daarna pas te gaan kijken of er een wat langduriger plekje voor je is.

Dus ik heb inmiddels gesolliciteerd op een plaatsje in het team bij X-Adventure. Als ik daar in juli aan de slag kan, ben ik in ieder geval twee van de twaalf maanden onderdak en kan ik alvast mijn neus laten zien aan eigenaren van pensions, horeca, winkels of hutten, die een hulpje kunnen gebruiken dat niet veel vraagt en wel graag de handen uit de mouwen steekt. Ik vind het reuzespannend, maar ook reuzeleuk!