richard

Gisteren kwam het bericht dat een tot voor kort actieve klimmer uit onze regiogroep is overleden. Hij was al langere tijd ziek en het was ook inmiddels duidelijk dat hij die ziekte niet meer te boven zou komen. Toch komt zoiets nog onverwacht.

Tijdens mijn allereerste instructieweekend in de Ardennen, in het voorjaar van 2004, was Richard mijn instructeur. Mijn eerste nageklommen route in echte rots zou de eerste lengte van de Walter Pijler in Hotton zijn. Het sneeuwde licht en ik stond onderaan de rots te blauwbekken en te zekeren. Het voorklimmen van de route ging Richard tot zijn eigen verrassing mentaal niet heel makkelijk af, hij moest op het relais eerst een paar minuten bijkomen voordat hij mij omhoog zekerde. Hij wijtte dat zelf aan de eerste route van de dag, aan de onervaren zekeraar op de grond en niet in de laatste plaats aan de gladdigheid in verband met de sneeuwvlokken.

Een paar maanden later klom ik mijn eerste route voor. Was het toeval, dat Richard weer mijn instructeur was en dat de route die ik zou klimmen de tweede lengte van de Walter Pijler was? Richard maakte een foto toen ik net op weg was, een foto van een moment waar ik heel trots op was en de foto prijkt dan ook sindsdien in het klimmenu van mijn site.

In de herfst van dat jaar bleek, dat de golf van adrenaline die hij had gevoeld in het voorjaar, tijdens het voorklimmen van een route in de sneeuw, een heel andere oorzaak had gehad dan voorklimangst: een gezwel in de bijnier zorgde voor een verstoorde adrenalinehuishouding. Sindsdien is het niet goed gegaan met zijn gezondheid; operaties en behandelingen brachten steeds niet wat we er van hoopten. Toch was Richard vaker wel dan niet van de partij. Eerlijk over hoe het ging, maar ook met een vastbeslotenheid niet bij de pakken neer te gaan zitten. Zodra het maar even kon ging hij met zijn vriendin mee op klimweekend, naar Bleau of was hij op vrijdagavond in de hal te vinden. Het afgelopen jaar betekende dat overigens ook vaak dat hij er wel bij was, maar niet meer ging klimmen. Ik schrok twee weken geleden dan ook minder van het bericht dat de tumoren niet meer behandelbaar waren, dan van de mededeling dat Richard geen puf meer had. En toen ik gisteren op mijn telefoon zag dat er gebeld was door degene die vanuit de regio de contacten onderhield, wist ik het eigenlijk al.

De relativerende humor van Richard, de enorme hoeveelheid foto's die hij tijdens activiteiten maakte, zijn verbondenheid als instructeur met de begintijd van mijn klimmen, zijn instructeurskwaliteiten die het in ieder geval bij mij heel goed deden indertijd; het zijn de dingen die ik me van hem zal blijven herinneren. Hoewel ik nu eerst nog moet gaan beseffen dat dat er niet meer zal zijn.

update: ook Frans, REmy, Bas en Abby hebben aandacht besteed aan het overlijden van Richard.