zaterdag 14 juni 2008

voetbalavond

Frans kwam gisteren terug van het boulderen en aangezien hij de voetbalwedstrijd maar matig interessant vond, schreef hij ondertussen een humoristische kijk op het boulderproces en de klimmerspsychologie daarbij. Ik zwijg verder over de wijze waarop Frans gemeend heeft mijn portretrecht te kunnen misbruiken, maar wil hem wel danken voor de kleine hint naar een onderwerp dat ik nog open had staan op mijn blog, namelijk een update over stic it, het plakkerige goedje dat als alternatief voor pof kan dienen. Die houden jullie te goed voor morgen.

Het klimmen gisteren voelde goed. Ik zat praktisch direct uit school alweer op de fiets richting klimhal en dat beviel me maar matig, ik voelde alles nog nazinderen en het gevoel sinds acht uur 's morgens nauwelijks rust te hebben gehad (never a dull moment als je leerkracht bent) overheerste. Gelukkig, eenmaal aangekomen was dit gevoel snel over en ging ik als een trein.

Eerst een paar eenvoudige routes en toen een nieuwe, lange, 6a. Een plek was wel jammer: ik had de route, bleek later, goed begrepen, maar ik zag een tree om de hoek en een hoge greep, eveneens om de hoek, over het hoofd. Het vervelende was, dat het alternatief zo 'te doen' leek en voelde, dat ik ook niet in de gaten kreeg dat ik iets verkeerd deed. Gelukkig zag na drie mislukte pogingen in het alternatief mijn klimmaatje P. de twee grepen en bleek ik dus inderdaad op de goede plek te hebben gestaan tijdens mijn eerste poging. Drie overbodige bloks dus, grmbl.

Ook P. vermaakte zich uitstekend in deze route en er kwam twee keer een grote grijns in mijn richting. Dat mocht ook, want hij klom netjes en dus (bijna) zonder overbodig sleuren deze mooie route uit.

Om acht uur stipt hielden we het voor gezien en ruilde ik deze mooie klimmiddag/-avond in voor een eveneens mooie, wat zeg ik, prachtige voetbalavond.

Geen opmerkingen: