herfstdoelen

Klimmaatjes A. en F(rans) zaten al in de hal en lepelden de resten van hun avondeten weg. "Wat gaan jullie doen, boulderen of klimmen?", vroeg ik. "Boulderen", antwoordde A. en "Dat wat jij gaat doen", antwoorde F. Dat laatste hielp niet. Ik wilde juist niet kiezen. "Maar waar heb je het meeste zin in dan?" Tja. Ik had zin om te boulderen, maar vond dat ik moest klimmen. Ik wil me namelijk prettig gaan voelen in de 6a's en de stap maken naar de 6c's en ik heb zomaar het gevoel dat klimmen daar beter bij helpt dan boulderen. Bovendien ben ik aan het werken aan het voetgevoel (dat lijkt een terugkerend nazomer/herfstprobleem te zijn) en ook dat gaat beter in routes.

Gelukkig hakte F. de knoop voor me door, door te zeggen dat we natuurlijk wel stevig gingen boulderen en niet zomaar een beetje leuk klauteren. De nieuwe ladder geeft daar ook alle aanleiding toe, want er zijn relatief weinig drieën en vieren. Dus ik heb de halve avond heel lekker in twee vijven gewerkt. En oh verrassing: het probleem zat vooral tussen de oren...

Dat met die voeten heeft ongetwijfeld ook daarmee te maken, bedacht ik me, toen ik evaluatief over mijn klimavond nadacht. Angstgevoelens zorgen er doorgaans voor dat je niet meer stevig op je voeten staat, maar een beetje gaat 'zweven'. Nu dan, voeten en oren dus. En 6c's. Het herfstdoel is gekozen.