aankomst in Morzine (lang!)

Vorige week woensdag maakte ik kennis met een druilerig Morzine. De taxi zette mij in de regen af in een nieuwbouwchaletwijkje, waar ik niet vond wat ik verwachtte, namelijk het woonhuis van de eigenaresse van het chalet en van het studiootje waar ik deze maanden slaap. Weliswaar stond de achternaam van deze mevrouw op een bordje naast de bel, maar de voornamen klopten niet en bovendien was er niemand thuis. Daar stond ik dan met al mijn bagage, in de regen, waar moest ik heen? Kantoor in Nederland gebeld, nummer gekregen van degene waar ik heen moest, haar gebeld om te vragen hoe ik bij haar moest komen en toen het taxibedrijf maar weer gebeld, want deze uiterst vriendelijke dame sprak alleen maar Frans en hoewel ze uiteindelijk leek te begrijpen waar ik me bevond, begreep ik de richtingaanwijzingen die ze me gaf in het Frans maar half, of nog minder. En het regende nog steeds...

Kort daarna kwam er een auto bij het huis aan, de jonge vader die uitstapte keek mij natuurlijk vragend aan en gelukkig bleek hij Engels te spreken. Toen hij begreep bij wie ik moest zijn, wees hij me het huis aan, 20 meter lager aan de hoofdweg. Ik kon dus de taxi weer afbellen en vijf minuten later stond ik voor de deur van een lieve moeke van in de 70, die mij warm ontving met een koffie en iets lekkers.

Even later kreeg ik de sleutel van mijn studiootje en hoewel dat oud en incourant is, is het heel privé en behoorlijk ruim. Het was wel een opluchting dat het me zo beviel, want ik voelde me verder helemaal niet lekker in mijn vel. Ik vroeg me serieus af waar ik in 's hemelsnaam aan begonnen was. Ik miste Ronda, ik hoorde alleen maar Frans om me heen in plaats van het inmiddels zo bekende Spaans, het regende, en ik wist ook wat betreft het werk helemaal van niets en maakte me dus zorgen over alles.

Toen ik 's middags het dorp in ging, werd het er allemaal niet echt beter op. "Je kiest zelf een skiverhuur waarmee je wilt samenwerken", stond er in de handleiding. Maar hoe kies je uit meer dan 25 skishops binnen een paar dagen degene waar jij mee wilt samenwerken? En hoe moest het met de skischool? En hoe doe je dat eigenlijk, dat regelen van een samenwerking? En zou mijn menu niet toch buiten budget zijn? En zou alles wat ik nodig heb wel bezorgd kunnen worden, want ik heb geen auto? En zouden ze bij de VVV wel Engels spreken en me begrijpen? En waarom lopen alle andere seizoenswerkers hier rond alsof ze het wel allemaal weten? En, en, en... En zou het eigenlijk niet gewoon zo zijn dat ik dit helemaal niet kan?

Ik ging die middag nog naar de VVV, waar ze wel Engels spraken, maar behalve een stapel folders werd ik er niet veel wijzer, want ik had op dat moment nog helemaal geen gerichte vragen en tja, dan is het lastig antwoord geven. Ik voelde me intussen net zoals mijn vierdeklassers indertijd, die aan mijn bureau stonden en op de vraag "Wat snap je niet?" als antwoord gaven: "Ik snap er helemaal niks van!!" Wat had ik op dat moment graag even een begrijpende juf gehad achter de balie, die samen met mij het grote niks probeerde te verkleinen tot iets wat weer te vatten is... Gelukkig vond ik een koffiehuisje met WiFi, dat gerund werd door een Engelse, met voornamelijk Engelse clientèle en een heel rustige, fijne sfeer. Daar hoorde ik een taal die ik begreep, ik kreeg een lekker grote kop warme koffie verkeerd en ik skypte met ~C, die, wat een timing, die middag vroeg thuis was.

De volgende ochtend herinnerde ik me, dat de vierdeklasser die er niks van snapt en de juf die het grote niks probeert te verkleinen in dit geval dezelfde persoon moest zijn (dank je wel Wilma, als je dit leest) en vanaf dat moment ging het beter. De juf deelde het grote niks op in stapjes die de vierdeklasser op dat moment wel kon zetten en hoewel ik nog steeds af en toe de druk voelde opkomen rondom de stukjes die ik nog niet kon overzien, ben ik maar gewoon aan de slag gegaan. De regen was inmiddels overgegaan in sneeuw en dat maakt een heel verschil in zo'n bergdorpje!

Ik ben die middag langs gegaan bij de drie grotere skischoolbureaus en bij de tweede zat Louise. Zij antwoordde op mijn "Je ne parle pas tres bien le francais" met "Moi non plus!". Ze bleek Britse te zijn en ik heb even mijn hart mogen luchten bij haar. Ze begreep het helemaal, ze had ook een paar jaar een chalet gerund. Ze drukte me op het hart dat iedereen zich zo voelt in het begin en dat het allemaal over is zodra de eerste gasten er zijn en dat het perfect normaal is om te denken "Wat doe ik hier en waarom ben ik hier in 's hemelsnaam aan begonnen, want ik kan het helemaal niet."

Nu, bijna een week later, weet ik dat ze gelijk heeft. De dingen die vorige week nog één grote berg vormden en die nooit zouden gaan lukken, staan zo langzamerhand allemaal op de rails: de voorraadkast is gevuld, de skischool is geregeld, de skiverhuur is geregeld, het contract met de liftpasorganisatie is ondertekend, de huiskamer is gezellig gemaakt en ik heb telefonisch en per mail contact gehad met mijn eerste gasten. Nu ja, het enige waar ik me nu nog zorgen over maak, is het menu, maar over tien dagen heb ik alles een keer klaargemaakt en dan heb ik ook dat achter de rug :-)