bergschenhoek

Ik was vanmiddag op Monte Cervino in Bergschenhoek. Ik had afgesproken met een collega-juf en haar vriend. Zij had nog niet eerder buiten geklommen (met eigen touw enzo), hij wel, maar alweer een tijdje geleden en niet echt bijgehouden. Zo kon ik mooi mijn instructeurs-aspiraties botvieren! We maakten twee weken geleden de afspraak en bestelden alvast zonnig lenteweer. Nou, daar was niet veel van te merken vandaag!

Om tien uur pleegden we het eerste telefoontje met elkaar. "Nee, nog maar even afwachten, ze zeggen dat het nog droog wordt. Om twaalf uur nog maar eens kijken." Maar om twaalf uur regende het nog steeds. Weer een telefoontje. Niet getreurd, we gaan er toch maar heen, besluiten we. Binnen klimmen daar is ook geen straf en als we daar maar eenmaal zijn en het wordt inderdaad droog, kunnen we alsnog van binnen naar buiten verhuizen. Ik pak mijn spullen in en hee, weer een telefoontje. S. meldt mij wat sip dat ze toch maar afziet van meegaan, want ze voelt zich eigenlijk niet lekker. Nee, met dit weer kun je ook niet even lekker in het gras in het zonnetje gaan liggen om bij te komen, inderdaad.

Dus rijdt ik even later alleen met haar vriend M. naar Bergschenhoek. Dat is wel grappig, want we kennen elkaar nauwelijks, als 'vriend van' en 'collega van' hebben we elkaar twee of drie keer de hand geschud en kort gesproken. Aan gespreksstof hebben we overigens geen tekort, met een gedeelde hobby en hetzelfde beroep.

Het is inderdaad droog als we aankomen, maar we beginnen toch maar binnen. Echt warm is het namelijk buiten nog niet. Maar nog tijdens de kop koffie waarmee we starten, begint het zonnetje al door de wolken heen te breken, mooi zo! We warmen boven in drie routes op en verhuizen dan naar buiten.

Daar krijg ik alle kans om op M. te 'oefenen', want zijn parate kennis blijkt (gek zeg, na een paar jaar...) wat weggezakt, maar het zit allemaal nog wel ergens: de touwcommando's, de halve en hele mastworp, het abseilgebeuren, even nadenken en daar is het weer: "innemen of zoiets" (touw in), "vrij of zo?" (touw vrij), "eeh, ja, ik weet het weer, nog een extra draai.... nee, dit is een ankersteek...o ja, dit is 'm." (van halve naar hele mastworp). Alle karabiners gingen netjes dicht en zelfs het inhangen van een setje ging helemaal zoals het hoorde. Bij mij zou dat allemaal echt alweer helemaal weg zijn geweest, ben ik bang...

Het was overigens toch wel behoorlijk koud, juist omdat we niet voortdurend aan het klimmen waren en lang over de touwhandelingen deden. Na drie routes en twee abseils vonden we het wel tijd voor een warme kop cappucino en hebben we de boel weer ingepakt.

Volgende keer mét S. en mét heel lekker weer. Hoewel het slechte weer ook zo zijn voordelen heeft: we hadden geen ongeduldigen achter ons, die ons getut zat waren.