voorklimzenuwen

"Doe hem maar, het is een leuke route, je kunt hem wel."

Ik sta met R. onderaan een 6a+ hoekversnijding en W. en F. doen hun best om me over te halen deze route in te gaan. Het is dag twee van mijn klimweek in Frankrijk en ik heb me voorgenomen een zes in te gaan vandaag. We hebben, naar trainingsvoorbeeld, progressief ingeklommen in een 4, een 5a en een 5b en theoretisch ben ik er dus helemaal klaar voor. Maar oei, wat beginnen de zenuwen op te spelen!

Mijn innerlijke (en ongetwijfeld ook deels uiterlijke) dialoog gaat ongeveer als volgt:
Kan ik dit echt wel? Moet het meteen een 6a+ zijn? Nu ja, het is wel een hoekversnijding en daar hou ik wel van, bovendien ziet hij er inderdaad te doen uit. Maar zal ik niet toch maar eerst een 6 naklimmen? Tuurlijk niet, dan ga je die route alleen maar eng vinden en dan denk je helemaal dat je het niet kunt. Maar wil ik eigenlijk wel voorklimmen in een 6a? Is dat niet te hoog gegrepen? Hee, komop, "Jij moet gewoon de 6a's in Freyr gaan klimmen", hoor ik de trainer nog zeggen. En dit is niet Freyr, dit is Frankrijk, met twee keer zoveel haken en een luchtiger waardering. In de hal klim ik ook 6a's, meestal met redelijk gemak. Maar ook wel eens niet met gemak en als dat dan in deze route gebeurt, dan val ik. Precies, dan val je. Dat moet dan maar. Overigens zijn de haken meestal zo geplaatst, dat je niet ver valt bij de moeilijke stukken, dus hou nou eens op met piepen. Brrr, wat is dit eng.

Uiteindelijk doe ik mijn best om alle gedachten opzij te zetten en ik begin het touw uit te leggen onder de route. Het besluit is genomen, ik ga het doen.

De zenuwen voel ik nog steeds. Ik dwing mezelf mijn ademhaling laag te houden en dat helpt wel. Door de zenuwen hebben de negatieve gedachten het lef om toch steeds weer even de kop op te steken, maar ook daartegen heb ik een truukje: ik focus me op wat ik op dat moment aan het doen ben, en gelukkig werkt ook dat. Het helpt enorm dat ik me sterk voel en fysiek goed voorbereid op wat ik wil.

Toch wel lastig...
Ik bind me in, hang setjes aan mijn gordel, R. staat klaar om me te zekeren en ik kijk de route omhoog. Waar zitten de haken? Na het vinden van de derde haak nemen de zenuwen mijn denkvermogen over, haastig glijdt mijn blik langs de nog resterende haken naar het relais, brr, best een eind klimmen. Dan: waar is het rustpunt voor de eerste haak en hoe ga ik omhoog? Ik kijk nog een keer naar mijn zekeraar en naar mijn inbindknoop en stap de route in. Als ik de eerste haak heb ingehangen, hoor ik van onderaf dat dat de haak was van de route ernaast. Hmm, blijk ik het onderste stuk ook nog eens verkeerd te hebben ingelezen! Niet erg, want ik was toch van haak naar haak aan het denken. Het inhangen van de tweede haak is geen probleem, tussen twee en drie word ik toch weer een beetje zenuwachtig, maar met wat ademhalingsconcentratie is dat snel weg en ik bereik de derde haak. Blok! (lees: ik wil niet vallen) Pfft.

Maar dan wordt het lastig. Komt dat nu omdat ik maar tot haak drie heb ingelezen? Het zou me niets verbazen. De route wordt nu fysieker en hoewel de grepen uitstekend zijn, weten mijn negatieve gedachten ineens zeker dat ik het niet ga halen, dat mijn krachten uitgeput zullen zijn en dat ik moet gaan loslaten voor ik weer iets prettigs heb, wanneer ik ook nog maar één stap verder zet. Inderdaad heb ik me in het verleden juist in dit soort situaties regelmatig vastgeklommen, maar kan die gedachte nu even uit? Nee hoor, daar gaan we al. Ik vergeet te ademen en ik vergeet te focussen op hoe ik sta en op wat ik vastheb, ik maak vervolgens twee wanhopige passen om mijn voeten maar weer op fijne treden te krijgen en raak daarbij natuurlijk volkomen uit de route, met mijn voeten ook nog eens achter het touw. Ik heb dat laatste zelf gelukkig niet door, want nog meer zenuwen erbij kan ik nu niet hebben. De toeschouwers beneden houden gelukkig wijselijk hun mond en sturen alleen een hele hoop 'niet vallen!'-gedachten naar boven.

Maar dan begint toch ervaring een rol te spelen. Ineens besef ik dat er weliswaar een kans is dat ik ga vallen, maar dat die kans alleen maar groter wordt wanneer ik in paniek raak. Ik moet die zenuwen dus weg zien te krijgen, voor ik iets anders ga doen; ik begin me weer op mijn ademhaling te concentreren en ontdek dat ik eigenlijk best goed vast heb en dat er helemaal niks aan het glijden is en dat alleen mijn voeten vreselijk slecht geplaatst zijn (het touw heb ik nog steeds niet door). Bovendien zie ik boven me waar ik ongeveer heen moet en waar waarschijnlijk een fijne greep zit. Daarheen dan maar! Ik plaats één voet een stukje terug, meer onder me en duw uit, ik zwaai mijn hand naar boven en warempel, die blijft op een heerlijk ruw, vlak stuk prachtig op wrijwing liggen. Ik hijs me aan die 'greep' omhoog, vind nog wat dingen voor mijn handen, de voeten volgen zo'n beetje en eindelijk, vier passen later heb ik ingeklikt en sta ik uit te hijgen op een plateautje.

Voeten
Nu hoor ik pas dat ik mijn voeten allebei achter het touw geplaatst had. Hmm. Het is niet de eerste keer dat ik uit een naar mijn idee 'gevaarlijke' situatie weg wil komen en me daarbij juist in een gevaarlijker situatie klim. Misschien is dit een mooi moment om het de laatste keer te laten zijn. Het is me tenslotte nu gelukt om de paniekgolf te onderdrukken, dat kan ik dus. Dan kan ik dat een volgende keer ook, maar dan wat eerder. En ik neem me meteen voor om in mijn herneem-focus vooral de voeten aandacht te schenken.

De rest van de route blijf ik eng vinden, maar qua klimmen is het eigenlijk heel leuk en bovendien goed te doen. Ik voel me opgelucht en trots als ik het relais bereik: 6a voorgeklommen, tjonge!

Later die dag doe ik hem nog een keer, ik weet nu dat ik hem kan. Ik voel weer die angst bij de passage waar ik 's morgens de controle verloor, maar dit keer lukt het me om eerder in te grijpen en ik klim gewoon door, geen bloks nodig, niet gevallen. Mijn voetenwerk was weliswaar nog niet helemaal in zicht tijdens mijn angstmoment, maar ach, de week is nog lang.