In het reisblog van klimster Roos beschrijft zij een voorval van vorige week, dat wel heel duidelijk maakt hoezeer het 'lekker in je vel zitten' in directe relatie staat met je klimprestaties en dat het daarbij niet uitmaakt of de oorzaak van het psychische welbevinden (of het ontbreken daarvan) wel of niet iets met klimmen te maken heeft.
Met mijn psychisch welbevinden gaat het alweer een stuk beter dan vóór de vakantie. Ik ben weer aan het opbouwen in plaats van aan het opgebruiken, een fijn gevoel. Maar bij het klimmen merk ik goed, dat ik er nog niet helemaal ben. Ik was wel voortvarend bezig, dat moet gezegd, in de ene 6b na de andere. Dat klinkt heel veelbelovend, maar ik vertel er dan meteen maar eerlijk bij, dat ik in geen enkele route verder ben gekomen dan boulderhoogte... Zelfs in een bekende 6a, waarmee ik mijn geploeter aan het einde van de avond wilde goedmaken, kwam ik, vermoeid als ik inmiddels was, ook niet hoger dan twee meter.
En wat ging er nu niet goed? Het voetenwerk en het vinden van de juiste de balans. Ik moest telkens opnieuw veel aandacht inzetten om te zorgen dat ik mijn voeten op de juiste manier gebruikte, mijn zwaartepunt op de meest handige plek kreeg en mijn armen ontspande. Duidelijk een gevalletje 'te veel spanning in mijn bovenlichaam', duidelijk een gevalletje 'nog iets beter in je vel moeten komen te zitten'.Heb ik nu een slecht gevoel over de avond, of heeft mijn zelfvertrouwen een enorme deuk gekregen? Nee, helemaal niet. Hoewel... dat laatste misschien een beetje... Maar al mijn geworstel zal uiteindelijk zoden aan de dijk zetten. Alleen nu nog even niet :-)
© foto: REmy
Posts
