Ik probeer me af te sluiten voor het geluid en voel me klimmend als een vis in het water in Dave. Ik houd van de rots daar, ik kan echt genieten van de routes en negeer als ik boven ben de weg en de spoorlijn en kijk met de bochten in de Maas mee naar het Ardense landschap dat zich voor me uitstrekt.Het genieten werd afgelopen weekend extra makkelijk gemaakt, doordat de zon en de temperatuur geheel belangeloos hun medewerking verleenden. Een leuke groep mensen om het geheel te completeren en voilá, een beter begin van de vakantie had ik me niet kunnen wensen.
Op zaterdag zat ik lekker in het zonnetje bovenop het massief, terwijl cursist R. onder mijn toeziend oog zijn medecursist (en in het dagelijks leven collega) S. omhoog zekerde. We voerden een ontspannen gesprekje en toen werd mij toevertrouwd dat zij mijn weblog hadden gelezen, over leren klimmen via de NKBV, nog voordat ze inschreven voor deze beginnerscursus. Pas tijdens de cursus ontdekten ze dat ik dezelfde was, als degene van wie het weblog was. Brrr, wat een exposure, zo'n weblog :-)Zondag was er nog steeds veel zon, maar dit keer met een verkoelend windje er bij. De instructiedag ontrolde zich met een vergelijkbaar patroon als de dag ervoor: ik klom lekker onspannen de drietjes voor en op de standplaats liet ik mijn naklimmer net doen alsof hij/zij alleen stond: wat doe je dan?
Ook nu weer gezellige gesprekken op de standplaatsen, met dame M. en heer M. dit keer en natuurlijk genieten van het klimmen, de zon en het uitzicht. Zo, dat weet ik dan ook weer: instructieweekenden zijn ook leuk vanuit de andere kant van de instructie.
Posts
