Ettringen 2e en 3e dag

Artificieel klimmen is klimmen met gebruik van materialen om omhoog te komen. We werden wegwijs gemaakt in het gebruik van touwladders, daisy chains en het fifihaakje en daarna moesten we aan het werk, 10 meter omhoog in een spleet. Zolang ik hardop bleef praten, ging het goed: "Zo, fifihaakje zit vast, nu touw inclippen." Klaar. Wat nu? O ja: "Volgende friend plaatsen. Ok." En dan ook weer? Eeh, ja: "Laagste karabiner met touwladder losmaken en in de nieuw geplaatste friend hangen. Zo." Eeh, dan...? ... "Oh ja, Fifihaakje losmaken, omhoog. Fifihaakje vast. Goed." "Oh, eeh, touw inclippen! Zo, eeh, en nu? Friend." En dat tien keer achter elkaar, haha!

In de volgende route moest je goed kijken welke maat zekering je nodig had. De spleet werd bovendien steeds kleiner en de zekeringen dus ook. Daar dan toch in gaan hangen en in omhoog klimmen maakt absoluut dat het vertrouwen in het materiaal stijgt, en dat was nu precies de bedoeling. Erg leuk om te doen, en weer heel anders dan gewoon klimmen.


De derde dag, maandag, was gereserveerd voor onvervalste spleetklimtechniek. Onze juf en onze meesters hadden dit keer een gebiedje opgezocht waar je echt heel weinig routes vindt met grepen en treetjes. Alleen spleten, met niks om je aan vast te houden. Gelukkig blijken je handen uitstekend te blijven klemmen in de spleten, wanneer je je vingers en duim zo manipuleert dat deze je hand breed weten te maken. En serieus, het zit dan echt vast. Vaster dan menig gladde greep in een afgeklommen kalkgebied.

De voeten is een andere zaak. Daar had ik vooral veel moeite mee. Hoe krijg je je voet zo in de spleet, dattie vast zit zonder je tenen te breken tegen de rand van de spleet? En zo, dat je niet helemaal dubbelgevouwen zit, waardoor je je niet meer omhoog kunt duwen? Uiteindelijk is het me wel een beetje gelukt, maar echt vanzelfsprekend wilde het maar niet worden. Terwijl de handen zich wel steeds veiliger voelden op de plekken waar ik ze wurmde. Zou ik het vaker doen, gaat het vast normaal worden, maar ja, dat zit er dit jaar even niet in.

We sloten in het zonnetje af bij een pizzeria in het dorp; het was weer een heerlijk en leerzaam regioweekend, ik zal ze gaan missen volgend jaar!

© foto: Loek Timmermans