Ik schreef al eerder over ons middagje boulderen in MONK en ik had toen beloofd ook nog te zullen schrijven over de avond die er op volgde. De Reel Rock Film Tour was namelijk in Eindhoven neergestreken, met voor de pauze enkele korte films en na de pauze de klimfilm The Sharp End.
The Sharp End is een echte zweethandenfilm, met topklimmers die dingen doen waar ik in mijn stoutste dromen nog niet aan zou denken. Het meeste is ook prachtige opgenomen en een lust voor het klimoog. Toch had de film bij mij in eerste instantie vooral vragen achtergelaten, in plaats van inspiratie. Het is namelijk echt een heel scherp randje waarop de klimmers in The Sharp End opereren en hun motivatie leek wel erg ver verwijderd te staan van mijn eigen klimmotivatie.
Voor mij is de 'thrill' van het gevaar bij mijn klimactiviteiten helemaal geen stimulans in het klimmen, integendeel, ik moet alle mogelijke moeite doen om het potentiele gevaar niet als een belemmering te ervaren, dus ik kan me niet voorstellen dat ik dat actief zou gaan opzoeken. Toch is dat precies wat de klimmers in The Sharp End wel doen. Actief de grens van hun kunnen opzoeken en daar vervolgens een stapje overheen gaan, in het vertrouwen dat hun focus ervoor zorgt dat er geen ongelukken gebeuren. De film maakte bij mij ook een ethische vraag los: mag je zo'n film wel maken, zou het niet zo zijn dat je met het maken van een film als deze klimmers verleidt tot het stellen van doelen die ze zich zonder film niet gesteld zouden hebben?
Ik heb echt een paar weken met een onbestemd gevoel naar aanleiding van de film rondgelopen. En toen vond ik, ergens op het internet, op zoek naar iets heel anders, zomaar een citaat, dat me hielp om te begrijpen wat hier aan de hand was:
"The only way to discover the limits of the possible is to go beyond them into the impossible" (auteur onbekend)
Dit citaat was behalve naadloos van toepassing op de motivatie van de klimmers die in The Sharp End geportretteerd worden, ook van toepassing op mijn eigen motivatie. Ik heb met het klimmen al heel wat voor mij onmogelijks geexploreerd en zo ontdekt waar de grenzen lagen. Of eigenlijk beter gezegd: niet lagen. Juist die ontdekking, dat de grens daar dus niet ligt, maar nóg een stukje verder, maakt het klimmen zo'n mooie sport. En toen zat ik ineens midden in de motivatie van de klimmers uit de film. Als zij, met al hun kunnen en ervaring, net als ik zouden willen ontdekken waar het onmogelijke begint, is er voor hun maar één manier om daarachter te komen en die vormt de basis voor The Sharp End.
The Sharp End is hiermee toch meer dan alleen maar een showcase voor topklimmers met een steekje los, zoals ik eerst dacht. Eén ding mag volstrekt duidelijk zijn: deze film is níet geschikt om naar te kijken samen met niet-klimmende mensen die veel om je geven.
donderdag 18 december 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hee nanske, dit blog werkt nu ook vanaf thuis! Eindelijk!
Leuke analyse, overigens. Hoewel ik denk dat iedereen zo z'n eigen redenen heeft om te klimmen en daarin wel of niet steeds verder te gaan.
Hoera, gelukkig! En natuurlijk heeft iedereen zo zijn eigen redenen. Ik geloof ook niet dat het ontdekken van eigen grenzen en wat daarachter ligt DE reden is waarom ik klimmen fijn vind. Maar zeker wel EEN reden.
Een reactie posten